Donald pojechał między ludzi i od razu się wyróżnił, a ja się umordowałem jak grabarz w styczniu

Oczy bolą i przypominają się człowiekowi najgorsze sceny z własnego życia, gdy wypełnia sumiennie swoje obowiązki codziennego obserwatora życia politycznego w Polsce. Dlatego popatrzyłem sobie na niepoliczalną już błazenadę Tuska, który pije z gwinta soki owocowe i odwiedza rodzinne domy dziecka, pod zupełnie innym kątem. Posadzili Donalda przy stole i nagle wiecznie wytrzeszczone oczy gdzieś się schowały, przy tym zjechały w dół, w okolice obrusu, a nawet dywanu. Ów osobnik polityczny między ludźmi wygląda niczym bohater hollywoodzkich filmów z elementami fantastyki i powrotów do przeszłości. Wykopana z jakiegoś lodowca pierwotna forma życia, która nie potrafi powstrzymać instynktów. Boi się takich nieznanych wynalazków, jak stół rodzinny, uśmiechnięci ludzie, obiad, przy którym nie wypada kłamać na ważne tematy. Osoba chciałaby powiedzieć coś groźnego albo rzucić garścią durnych statystyk, tymczasem znalazła się w fatalnym dla siebie miejscu, bo w normalnej ludzkiej rodzinie. Co robić? Pozostaje zwiesić łeb i przetrwać, takiego też Donalda dało się zauważyć między dziećmi, kobietami i mężczyznami. Potem wyszedł na ulicę i chyba chciał spróbować, czy jeszcze potrafi rozmawiać z „Paprykarzami”. Porażka goniła porażkę, babcie i bezrobotni zakrzyczeli umiłowanego przywódcę narodu, aż żal było patrzeć. I posmutniał Donald po zderzeniu z rzeczywistością, znów zwiesił łeb, wsiadł do limuzyny i dojechał do żony, która przyprawia mu rogi. Powoli zaczyna to wszystko przypominać sadyzm, paleta możliwych zachowań kurczy się nieubłaganie, a Tusk nie tyle nie ma szans na przetrwanie, ale wyraźnie ma dość umierania. Jestem dziwnie przekonany, że gdyby ktoś Donaldowi powiedział masz kapsułkę, przegryź i możesz odejść, on nie wahałby się jednej chwili. Niestety nikt nie okazuje litości, Bronek i Grzesiek cierpliwie czekają na pierwszą porażką w wyborach, Miller stoi z boku i pozwala się wykrwawiać, wreszcie media, zawsze do dyspozycji, zupełnie nie mają pomysłu jak dalej ciągnąć temat, sześć lat pozostawiło wyjałowioną ziemię, widzowie wychodzą milionami i sześć trupów naraz nie pomaga jako „temat zastępczy”.

Będziemy się katować podobnymi obrazkami co najmniej kilka, a najpewniej kilkanaście miesięcy, bo z całą pewnością z tej próżni niczego innego się nie naleje. Na zmianę gospodarska wizyta i przerobiony na psychopatę Macierewicz, którego łatwiej bić niż Kaczyńskiego. Mnie też warto spytać ile można i co tak męczę, skoro się sam męczę. Od razu chętnie odpowiem, że to nie diagnoza Tuska, ale coś znacznie gorszego – zapowiedź kampanii wyborczej. Proszę mnie nie pytać ile można, proszę raczej pytać ile da się wytrzymać. Staram się hartować oczy i zmysły, bo nic nowego nie zobaczymy przez rok wyborczy 2014, tego jednego można być pewnym. Zresztą jaka to tajemnica, każda kampania PO i Tuska wyglądała identycznie, z tym, że te pierwsze były robione z wygodnej pozycji, czyli partii aspirującej do władzy. Ostanie wybory, jakie zaliczy Tusk nie zmienią się w formie i treści, ale dojdzie potworne znużenie, zarówno odbiorców, jak i wykonawców.

Włożony nie do swojej bajki Tusk, wyglądał fatalnie również z tego powodu, że w przeciwieństwie do lat 2007-2011, kiedy miał jeszcze jakieś nadzieje i kawałek wiary, dziś przede wszystkim widzi, że musi robić z siebie kretyna, w dodatku firmując bezproduktywne przedsięwzięcia. Zatem dlaczego to robi? A co ma robić, to jest najmniejsze zło. Nie może ruszyć nic, co by dotykało interesów wiadomych grup, nie może sobie pohulać na salonach zagranicznych, bo z jednej strony Putin trzyma Smoleńskiem za mordę, z drugiej Merkel dzieli dotacjami, nie za darmo. W PO wykrwawionej wycinką nie ma się do kogo odezwać, Bronek Komorowski usiłuje wsiąść na przetargi w MON, Grzesiek trzyma haki na godzinę „W”. Coś robić trzeba i ze wszystkich kompromitujących podrygów, obiadki u sierot wydają się najłagodniejszym wymiarem katorgi. O ile Kaczor nie rozrusza kampanii ciężko będzie przeżyć ten rok i jeszcze ciężej to wszystko komentować. Umordowałem się solidnie komponując te parę zdań, ale przynajmniej intencje mam szlachetne. Pragnę uprzedzić, że nic wesołego się nie zapowiada, potworna nuda i marazm, nędza intelektualna i rozrywkowa niczym w „Szkle kontaktowym”. Hartujmy się! I tak rok? Oby nie, może dobry Bóg się ulituje i ześle trzęsienie ziemi o odpowiedniej skali, które w końcu przysypie ziemią i wapnem całe markotne towarzystwo, pewnie powstanie kolon z tego kompostu, ale zawsze to jakaś odmiana.