Duda i nawet wicerzecznik Mastalerek nakryli czapkami „rekonstrukcję”

Drezyna PO jeszcze się toczy, bo przez 6 lat miała z górki, ale to są ostatnie centymetry. Swoim starym zwyczajem lubię wracać do starszych analiz, żeby sprawdzić ile w nich było prawdy. Przed chaotyczną wymianą stołków i rozpaczliwym poszukiwaniem kandydatów do nadzorowania spalonej ziemi, pozwoliłem sobie stwierdzić, że całe „szoł” starczy na kilka dni. O ile się pomyliłem? Ani jednej chwili, słowo ciałem się stało. Po rekonstrukcji wykonałem repetę, powtarzając się nieco, że zjazd PO zniknie z ekranów w podobnym czasie. Trafiony zatopiony i tej prawidłowości nie zmieni już nic. Przepraszam! Czeka nas jeden wyjątek zatytułowany „Donald wypad z baru”, o tym będzie się mówić dłużej niż tydzień, może nawet starczy tematu na wiele lat i mam nadzieję, że sądy również wezmą udział w dyskusji. Do czasu ostatecznego wydarzenia wszelkie parawany, duperele, wstawki, wrzutki, nie przeżyją dłużej niż dobę i kawałek. PO doszło do takiej ściany, że wiadomość o powołaniu wicerzecznika PiS staje się tematem dnia, chociaż Bronek z Budy Ruskiej wręczał dziś nominacje w ramach „nowego otwarcia”. I nie ma, że boli, musi boleć, z każdym dniem pojawi się więcej takich newsów, przykrywających dowolne „trzęsienie ziemi” w wykonaniu Tuska. Tak się bezwzględnie przedstawiają zasady gry, ale to nie znaczy, że człowiek rozumny ma się zachowywać jak media, wypadałby jednak trzymać poziomo i przejść do meritum. Informację z klubu PiS należy uznać za bardzo dobrą, bo Duda nie jest zły i Mastalerek ujdzie, a tak w ogóle chodziło o uruchomienie drugiego fortepianu. Ze wszech miar słuszny awans Macierewicza zagrał marszem żałobnym w szeregach wroga. Wszystkim, którzy mają zwyczaj analizować sytuację polityczną przez pryzmat własnych sympatii, chciałbym przekazać prostą do opanowania technikę, która wykluczy naiwne błędy. Lament wśród zwolenników i krytyków PiS, że oto znów się stało strasznie i teraz Prezes załatwi partię, ma się nijak do rzeczywistego i jedynie słusznego ruchu politycznego. Proszę zwrócić łaskawą uwagę, że w każdej rywalizacji nie chodzi o to, żeby przeciwnikowi podpowiadać, ale przeciwnika zwieść.

Mnie nie potrzeba większych dowodów na słuszność politycznej decyzji Kaczyńskiego niż fałszywie brzmiąca troska i wieszczenie końca PiS-u, dochodząca z obozu wroga. Najlepsza z możliwych gwarancja, że przeciwnik został trafiony celnie. Nie ma budowania centrum partii bez twardego umocowania żelaznego przyczółka. Kaczyński musiałby być politycznym ignorantem, gdyby odpuścił Macierewicza, człowieka dającego partii co najmniej kilka punktów ponad próg wyborczy. Czystym szaleństwem byłoby degradowanie Macierewicza, właściwym pomysłem cichy awans, który zauważą zwolennicy, a sceptyczni szybko zajmą się… Dudą i Mastalerkiem, czyli drugim fortepianem. Zakotwiczył Kaczyński Macierewicza we właściwym miejscu i wbrew złym pomysłom nie sięgnął po Brudzińskiego, czy innego „fajtera”, ale pokazał mediom dwie partyjne „ciapy”. Pięknie się uzupełniają te dwa fortepiany, grają jak trzeba, we właściwych proporcjach i interwałach. „Ciapa” na rzecznika partii nadaje się idealnie, trzeba takiego melancholika, żeby potrafił wiele znieść i grzecznie mówił swoje. Obaj to potrafią i więcej na razie nie potrzeba, bo na plan pierwszy nie może wyjść ani Macierewicz ani rzecznik PiS. Na widoku musi stać Tusk z goła dupą i wykonywać kolejne rozpaczliwe przysiady. Uspokajam zatem wszystkich sceptyków i marzycieli tęskniących za tym, że mogło być lepiej. Nieważne jak mogło być ważne, że jest bardzo dobrze i nie ma powodu psioczyć na dobór wystarczających narzędzi pokazujących goły zadek Tuska.

Pewnie trochę przesadzam, ale mam wrażenie, że Kaczor zupełnie się nie przejmował obsadzaniem stanowiska rzecznika, co może być świadomym lub podświadomym lekceważeniem Donalda. Tutaj też powiem odważnie, że reakcja prawidłowa, ale jej prawidłowość mieści się tylko w Donaldzie, który rzeczywiście skończył misję. Dalej lekceważyć sobie nie wolno, zarówno odwiecznych mecenasów, jak i usłużnych organów medialnych. Bez dwóch zdań czeka nas zupełnie nowe rozdanie, chociaż ciągle nie ma porozumienia co by to miało być, bo kto to będzie jest rzeczą wtórną. Wszystko zależy od szacunków związanych z definiowaniem zapaści w kasie, jeśli jest więcej niż źle, a liczba ewentualnych ministrów finansów, którzy powiedzieli „nie”, tak właśnie podpowiada, to niewykluczone, że PiS z jakimś cierpkim komentarzem okaże się zupełnie niezłym rozwiązaniem. Potarzam się ze swoją tezą, ale naprawdę uważam, że dla mecenasów oddanie władzy PiS, w czasie gdy i tak nie ma co kraść, bo kasa pusta, nie jest wcale złym rozwianiem. Za jednym zamachem mogą załatwić wewnętrzną konkurencję, mali i rozbrykani padną z głodu, silni się umocnią, a PiS u władzy oznacza raj dla mediów i „autorytetów”, będzie można każdego dnia ogłaszać stan wojenny i zagładę nuklearną. Jedna z możliwych, nie twierdzę, że pewna wersja wydarzeń, ale tak czy siak, na pewno będziemy żyć w ciekawych czasach.