Ruch Poparcia Zbyszka Ziobro, czyli idź synu w… niepamięć i nie wracaj

Pierwszym zabójcą polityka i polityki w ogóle jest śmieszność, co wcześniej lub później zrozumie każda polityczna niedojda, nawet biłgorajski bimbrownik. Tenże jest już na etapie kolejnego przepoczwarzenia, wyjął słomę z klapy sportowej marynarki i założył garnitur szyty na miarę. Po drugiej stronie politycznej sceny ciągle jeszcze się pałętają śmieszni ludzie z bilbordami na marynarkach, które lokują produkt kilku cwaniaków usiłujących zachować pensje eurodeputowanych. Zestawienie tych dwóch śmieszności politycznych nie wzięło mi się przypadkowo, to wynika wprost z jałowości formy, nie przekładającej się na żadną treść. Ruch Poparcia Zbyszka Ziobro i Ruch Poparcia Bimbrownika bazuje na tej samej technice wiecznego kabaretu politycznego, który ma być jedynym elementem budowania tak zwanego wizerunku. Patrząc na wyczyny Kurskiego, widzę coś na obraz i podobieństwo Anny-Krzysztofa Bęgowskiego-Grodzkiej, takie dziwadło medialne, które dawno przestało zaskakiwać i zaczyna nudzić. Zużył się Kurski jak Grodzka i żadne zabiegi polegające na wpinaniu transparentów w butonierkę, żadne wyznaczanie podrobionego Ziobry na senatora i żadne podpinanie się z megafonem tam, gdzie zbiera się zupełnie inny wyborca, nic nie pomoże. Bimbrownik przybijał manifesty komunistyczne do drzwi kościoła, pozbierał cały zwierzyniec na miarę cyrku osobliwości, Kurski i Ziobro nic innego nie mają do zaproponowania. Bawią się w jakieś obrazki, kręcenie biodrami, wrzutki, wstawki, plotki, logo, dzwonki i gotowanie na ekranie. Jedynym rozsądnym argumentem politycznym, jaki mieli na starcie i który początkowo podzielałem, to był argument „szklanego sufitu PiS”. Problem Ruchu Poparcia Zbyszka Ziobro polega jednak na tym, że dziś ten argument stał się groteską, w wykonaniu partii, która ociera się notowaniami o błąd statystyczny.

Jeśli partia nygusów europejskich ma jakiekolwiek szanse na wejście, do któregokolwiek parlamentu, to oczywiście stanie się to kosztem kilku procentowego urobku wyrwanego PiS, a nie pozbierania głosów „niczyich”. Pytam zatem sam siebie, no i w jakimś sensie wyborców SP, po co komu taka partia, która w najlepszym razie jest w stanie wczołgać się do sejmu, kosztem partii, która w tej chwili jest absolutnie jedyną realną konkurencja dla złodziejskiego systemu? Gdzie w tej politycznej wegetacji paru renegatów, jest zawarty jakiś większy polityczny sens? Rozumiem sytuację, w której Ruch Poparcia Zbyszka Ziobro łączy swoim jestestwem wszystkie albo znaczną część planktonu prawicowego, który w sumie daje kilka, maksymalnie 8%, bo więcej się na pewno nie uzbiera. Tylko, że nic podobnego nie występuje, wręcz przeciwnie Solidarna Polska jest kolejnym planktonem nie zdolnym do żadnej politycznej ewolucji, poza randkami z bieżącymi pannami do wzięcia jak Gowin, Wipler, czy wcześniej Dorn. Programowo w tej partyjce nie ma nic, co mogłoby porywać, bo jeśli w czerwcu wrogiem numer jeden jest liberalna Zyta Gilowska, a w sierpniu do SP zaprasza się Gowina i Wiplera, przy których Gilowska jest socjalistką, to wiadomo, że chodzi o korytko, nie o program polityczny. Czym się różni wrzucanie rozmaitych sensacji, co jest nieustanną domeną happenera Kurskiego, od „eventów” biłgorajskiego bimbrownika? Czym konkretnie? Jakiż to potencjał ma ta polityczna kozetka i skąd przekonanie, że „lider” Ziobro drugi po Kaczorze znienawidzony przez media, a zdaje się, że może jeszcze bardziej, przebije szklany sufit?

Mamy do czynienia z prywatnym politycznym biznesem, nieustannym happeningiem „prawicowym”, w wykonaniu Ruchu Poparcia Zbyszka Ziobro. Gdy bieda zaglądnie w oczy, partyjka gotowa dogadać się z PSL albo i z innym PJN, żeby dalej „odróżniać się od PiS i przebudować prawicę”. Zdecydowanie wolę taki przekaz polityczny, w którym bimbrownik z Biłgoraja ma swoje czytelne miejsce i zadania, niż taki parawan partyjny, jak SP, za którym paru smarkaczy mierzy sobie długość pisiorków i tym kryterium ustala przywódców oraz kierunek działań. Wiem, że podobne pisanie zaraz spotka się z zarzutem ślepoty „pisiora”, który zakochał się w Kaczorze i ciągle żyje neoficką miłością. Niech będzie, ale ten „argument” niczego nie zmienia w politycznej matematyce. Mamy dwa zbiory polityczne A i B, jeden definiuję jako kompostnik (A), gdzie zgromadziły się wszelkiej maści peerelowskie i złodziejskie odpady, drugi (B) daje jako taką nadzieję, przynajmniej na niewielka poprawę. Równanie wydaje się proste, wszystko co sprawia, że zbiór B stanie się większy od zbioru A jest działaniem dodatnim, każdy element pomnażający A i umniejszający B, jest działaniem na ułamkach ujemnych. Bardziej jestem skłonny wspierać Wiplera i Gowina, no wspierać to stanowczo za dużo powiedziane, raczej nie wbijać w glebę, bo oni w sposób oczywisty wyjmują procenty PO, nie PiS, niż rozczulać się nad ujemnym ułamkiem Ruchu Poparcia Zbyszka Ziobro. Śmieszna partyjka, która jest jeszcze na tym etapie politycznej wegetacji, z której wyrósł nawet biłgorajski bimbrownik.