Kolejna „reforma” sądownicza jeszcze się nie narodziła, a już jest martwa

Od pierwszego dnia pisałem, że inicjatywa Andrzeja Dudy jest tylko i wyłącznie jego osobistym interesem. Kadencja skończy się za parę lat i coś trzeba będzie w życiu robić. Duda w krajowej polityce miejsca raczej nie znajdzie, dla byłego prezydenta każde inne stanowisko polityczne będzie degradacją. Teoretycznie mógłby stanąć na czele PiS, ale to po pierwsze jest prawie niemożliwe, po drugie nie sądzę, aby o to za biegał. Pozostaje kierunek zagraniczny i tutaj trzeba mieć bardzo elastyczny kręgosłup, jak również zachowywać pełną poprawność polityczną. Zawetowanie ustawy medialnej i teraz propozycja „porozumienia się z Komisją Europejską”, poprzez likwidację Izby Dyscyplinarnej, to przygotowywanie gruntu do przyszłej kariery.

Takie były plan, ale zaledwie po kilku dniach wszystko stało się jasne. Prezydent nie konsultował ustawy z Nowogrodzką i jednocześnie chciał zablokować pomysły płynące z Ministerstwa Sprawiedliwości. Obie okoliczności pokazują jak bardzo rozjechały się drogi obozu rządzącego i ośrodka prezydenckiego. Oczywiście pewne wspólne ścieżki pozostały, ale chyba nikt się nie spodziewał, że Duda nagle zmieni orientację na skrajnie lewicową. W „Zjednoczonej Prawicy” każdy sobie rzepkę skrobie, ale z punktu widzenia Polaków, to stanowisko Ziobry jest najbardziej właściwe. PiS wielokrotnie zapewniał o swojej niezłomności i twardych negocjacjach, jednak wszyscy wiemy, że realia wyglądają zupełnie inaczej. W tym kontekście Ziobrze trzeba jedno oddać, zawsze powtarzał, że uleganie UE będzie nas wiele kosztowało i tak się dzieje. Negocjacje Morawieckiego zakończyły się kompletną klapą, co na szczęście wychodzi nam na dobre, bo te 740 miliardów w 90% są niczym innym tylko kredytem. Za Turów policzą nam w rzekomych wypłatach, podobnie jak za Izbę Dyscyplinarną i w takich warunkach Polska znów się cofa i ulega, bo inaczej projektu Andrzeja Dudy nazwać się nie da.

Przepychanki w obozie władzy to marzenie europejskich decydentów i w efekcie nie powstanie żadna rozsądna reforma sądownicza. Na ołtarzu prywatnych interesów poszczególnych frakcji i polityków, ostatecznie spłonie nadzieja na choćby częściowe kontrolowanie bezkarności „kasty”. Przed ewentualnym czytaniem ustawy w sejmie wiadomo, że nic z tego nie będzie i nawet wariant wspólnego głosowania z opozycją nie wchodzi w grę. Dotąd jedynie PSL wyraziło wstępne zainteresowanie, ale fakt ten nie ma żadnego znaczenia, skoro w samym PiS dla projektu brakuje poparcia i to z każdej strony. Dudzie na moment udało się pogodzić Ziobrę z Morawieckim i to jeden z dobitnych symboli klęski prezydenckiej ustawy. Pozostaje pytanie, co dalej i tutaj nie mam dobrych wieści. Prawdopodobnie będzie tak, jak zawsze, czyli Polska pod rządami PiS wykona polecenia Komisji Europejskiej oraz TSUE, czym niczego nie załatwi, a za chwilę pojawią się następne żądania. Kierunek działań europejskiego marksizmu unijnego jest jasny, państwa narodowe mają zniknąć i na ich miejsce powstaną socjalistyczne republiki zarządzane przez centralny rząd w Brukseli lub raczej w Berlinie.

Wielka Brytania w ostatniej chwili i cudem się z tej matni wyrwała, Węgry próbują, Polska próby zamieniła na pozoracje. Historia zatoczyła koło i teraz PiS z Andrzejem Dudą bawią się w PR-owskie zagrywki. Po co wrzucać w obieg taki projekt, który przed narodzinami jest trupem? Wyłącznie dla prywatnego biznesu, to jest sygnał wysłany do zagranicznych decydentów, że Duda jest gotów grać na tę samą melodię. Z drugiej strony doświadczenie uczy, że takie rozpaczliwe starania potrafią się zamienić w upokarzającą porażkę. Doświadczył tego między innymi Sikorski, który złożył hołd Berlinowi, ale szefem NATO na Europę i tak nie został. Duda dodatkowo postawił na złego konia i większość swojej przyszłej kariery oparł na Trumpie, który przegrał wybory w USA. Wiele zatem wskazuje, że znane rosyjskie powiedzenie znajdzie pełne zastosowanie: „cnotę stracił, rubelka nie zarobił”.