Kryzys polityczny w „Konfederacji” ma ciągle te same przyczyny

Jakie? Od lat stawiam tezę, że takie partie, jak „Konfederacja” nie są partiami, tylko klubami dyskusyjnymi i nie uprawiają polityki, tylko publicystykę i dokładnie w tym widzę główne powody nieuniknionych konfliktów oraz kryzysów. Wystarczy popatrzeć na skład „Konfederacji”, żeby postawić powyższą diagnozę i dorzucić jeszcze jeden element – inflację liderów. Obojętnie jak będziemy oceniać takie postaci jak: Grzegorz Braun, Janusz Korwin-Mikke, Krzysztof Bosak, czy Sławomir Mentzen, jednego odmówić im nie można – to indywidualności, żeby nie powiedzieć indywidualiści. Każda partia, która będzie się opierać na jakiejkolwiek formie demokracji, zresztą od zawsze wyśmiewanej przez jednego z liderów „Konfederacji”, jest skazana w najlepszym razie na kilkuprocentowe poparcie.

Partia musi być zarządzana w modelu totalnym, czyli lider wysłuchuje mniej lub bardziej genialnych pomysłów, ale na końcu sam podejmuje decyzję powszechnie obowiązującą. Trudno to osiągnąć, gdy liderów jest prawie tyle samo, co członków partii i na tym gruncie rodzi się paraliż albo chaos. Wielu obserwatorów i uczestników życia publicznego nie rozumie i nie potrafi oddzielić tego, co jest programem partyjnym, od tego, co jest zarządzaniem partią. „Konfederacja” na głoszeniu wolności najszerzej pojętej, momentami ocierającej się o anarchię, swoje w polskich realiach ugra. Najmniej 10% elektoratu będzie się skłaniać w stronę konserwatywnego liberalizmu, cokolwiek to oznacza, widać to niemal gołym okiem. Problem polega na tym, że ten elektorat przypomina samą „Konfederację”, mało tu dyscypliny i pracy w jednym kierunku, bardzo dużo indywidualności i jeszcze więcej pomysłów na funkcjonowanie. Gdy w grę wchodzą kultowe tematy w stylu: obniżka podatków, kołchoz europejski albo relacje z naszymi starszymi braćmi w wierze, całe środowisko się jednoczy i praktycznie mówi jednym głosem. Z chwilą nadejścia kryzysów politycznych zaczyna się chaos. Bez dwóch zdań trzeba oddać „Konfederacji”, że w kwestii pomoru zachowali się najbardziej godnie i rozsądnie, ale wcale nie jest prawdą, że stanowiska poszczególnych polityków były jednoznaczne. Nie sposób porównać Brauna choćby z Korwinem-Mikke, który zakrywał usta i nos, przyjął eliksir i parę razy zmieniał front. Głośne były też zachowania Bosaka przyłapanego na przestrzeganiu reżimów Niedzielskiego i to zaraz po tym, jak w sejmie było to przez „Konfederację” kontestowane.

Pomimo potknięć i rozjazdu w przekazie, przez pomór „Konfederacja” przeszła zwycięsko i gdyby nie konflikt na Ukrainie dziś zebraliby profity, bo PiS ze swoimi „historycznymi” decyzjami pogrąża się i kompromituje każdego dnia. Profitów nie tylko nie ma, ale doszło do największego kryzysu politycznego od czasu wejścia partii do sejmu. „Konfederacja” wpadała w publicystyczną pułapkę i wyłożyła się na banałach politycznych. Sytuacja nie była łatwa, wiadomo nie od dziś, że w tym środowisku bardziej się nie toleruje Ukrainy i nawet USA, niż Rosji. Do tego skrzydło narodowe zawsze głosi, skądinąd słusznie, żeby Polska pilnowała wyłącznie własnych interesów. Gdy wybuchło całe to szaleństwo za naszą wschodnią granicą, a emocje społeczne w 95% stanęły po jednej stronie i prawie wszyscy chcieli pomagać, wielu strategów miałoby problem, aby z tej pułapki wyjść. „Konfederacja” w pierwszych komunikatach zachowała się politycznie, co im się rzadko zdarza. Potępienie agresji rosyjskiej bez żadnego „ale” i nic więcej w takich warunkach zrobić się nie dało. Tyle tylko, że za chwilę odezwał się Braun i Korwin-Mikke z zupełnie innym pomysłem na politykę i to nie mogło przynieść innego rezultatu niż przyniosło.

Doświadczony polityk wie, że nie wystarczy mieć rację, trzeba jeszcze z tej racji zrobić użytek. Korwin-Mikke miał rację demaskując mit z „Wysypy węży” i co więcej propagandowa telewizja Putina miła rację, ale takie rzeczy może robić „oszołom” Piotr Wielgucki, nie lider partii obecnej w sejmie. W czasie powszechnej dezinformacji ponad 90% odbiorców nie bazuje na wiedzy, tylko na emocjach. Jeśli raz ktoś zainwestuje w fałszywy mit, to będzie go bronił do upadłego, o ile nie zmieni się moda albo klimat. Publicystyka, cała grono indywidualności i klika konkurujących ze sobą klubów dyskusyjnych, rozsadza „Konfederację” od środka. Partia przetrwa jeśli zrozumie, że tak partii prowadzić się nie da, a jeśli nie zrozumie to powstanie kolejna kanapa Korwina i pozostałych liderów.