Cichy, skromny, bez parcia na cokół

Góry, lasy, doliny i potoki, to krajobraz mojej młodości, który czasem w pamięci wyzwala nutkę nostalgii i przywołuje ciepłe wspomnienia.

Góry, lasy, doliny i potoki, to krajobraz mojej młodości, który czasem w pamięci wyzwala nutkę nostalgii i przywołuje ciepłe wspomnienia. Wstawanie o czwartej rano, by z wujami wyruszyć na grzyby i obejść wszystkie miejsca, gdzie najczęściej bywały. Doświadczenia z korzyści wczesnego wstawania, bo o szóstej nie było już po co iść a nawet jeśli się poszło, to tylko, by zobaczyć odcięte korzenie białych, czarnych, pliszek czy gołąbków – przez tych co im Pan Bóg daje. Przyjemność łapania pstrągów gołymi rękami pod głazami, kamieniami i darniami. Zbieranie borówek, poziomek, czernic i sprzedawanie ich w skupie. Wieczną walkę z kuzynem, kto pierwszy przygoni nażarte krowy do zagrody z Polany odległej od domu dobrych pięć kilometrów. Także beztroskę czy krasule po galopie dadzą, bądź nie dadzą, choćby kroplę mleka.

Dziadek postanowił orać na Polanie i zgodził się na to, żebym mu towarzyszył. Okulbaczył i przypiął konika do wozu. Usiadł na koźle a mnie obok posadził. Przed wyruszeniem do orki, sięgnął prawą ręką do lewej kieszeni na piersiach i głośno powiedział – cygarety mom. Potem lewą dotknął prawej kieszonki i znowu głośno rzekł – zapołki mom. Następnie nie odwracając głowy, sięgnął ręką do schowka ukrytego z tyłu za siedziskiem. Usłyszałem jak z ulgą westchnął. Dopiero po paru sekundach wydobył z siebie – najważniejsze też mom. Wiedziałem dobrze o co chodzi, bo już rok wcześniej kuzyn mi zdradził na ucho, gdzie dziadek trzyma gorzałkę. W końcu padło wiśta wijo i pojechaliśmy.

Górskie drogi to wąwozy głębokie niekiedy na dwa metry, wysadzane ogromnymi kamieniami. Kombinuje jak koń pod górę – musiało niechybnie narodzić się w drodze na Polanę. Po godzinie byliśmy na miejscu. Dziadek odsapnął i usiadł przy drzewie. Z lewej kieszonki wyjął cygarety a z prawej zapałki. Pociągnął z butelki i zapalił. Delikatnie obsunął się po pniu, przyjmując półleżącą pozycję. Zmrużył lekko powieki i uśmiechał się błogo.

Nagle wystrzelił w górę jakby go korzeń kopnął, i wrzasnął jak oparzony – kurwa, zapomnieliśmy pługa! Minę miał przy tym tak żałosną, że ciężko było na niego patrzeć. Obarczenie mnie w połowie winą, puściłem mu płazem.

Ta historia na zawsze kojarzyć mi się będzie z doznanym olśnieniem a właściwie objawieniem. Pomyślałem wtedy, że mając przy sobie laptopa, wysłałbym do chałupy maila o treści: pług nam się zepsuł. Stop. Przywieźcie szybko drugi. Stop. Podpisano – dziadek. Stop. Ponieważ do ery Internetu było jeszcze ho, ho, a może nawet dalej, musieliśmy tłuc się na wozie godzinę po to co dziadek zapomniał i godzinę z powrotem, by móc wreszcie zaorać pole na Polanie. Mam jednak świadomość i pewność, że moja myśl o mailu i laptopie była ziarenkiem, z którego wyrosło czarodziejskie drzewo, korzeniami oplatające świat.