Utrzymać pozycje (?)

Odgrażałem się że ten tekst nie powstanie,bo w końcu wrzuciłem jakiś post pod jakimś innym tekstem,więc myśl zawarta została gdzieś w ogólnodostępnej sferze publicznej,ale może jednak coś napiszę.

Odgrażałem się że ten tekst nie powstanie,bo w końcu wrzuciłem jakiś post pod jakimś innym tekstem,więc myśl zawarta została gdzieś w ogólnodostępnej sferze publicznej,ale może jednak coś napiszę.
Piszę ten tekst będąc pod sporym wpływem “Wiedzy radosnej” Nietzschego. Jego widzenie świata jest podobne do mojego, co ciekawe myślę, że w życiu mój światopogląd przechodził dość podobne zmiany do zmian w historii filozofii. Piersze moje rozważania dotyczyły wszechświata, postawiłem pewne pytania, które zaprowadziły mnie do Boga. Następnie w wyniku niemożności nawiązania z tymże kontaktu oraz dostrzeżeniu pewnych sprzeczności w samym pojęciu Bóg stał się bogiem przez małe “b”. Wobec braku takiego pewnika konstytuującego poznanie świata,jego istnienie,sensowność i wartości działań w nim podejmowanych,zacząłem się zastanawiać nad poznaniem innych reguł konstytuujących rzeczywistość.Tworzyłem je i torzyłem, aż w końcu zostałem racjonalistą i ateistą. Zacząłem wyznawać pewien zbiór poglądów i zgodnie z przyjętą metodologią gdy tylko trafiałem na jakiś problem w moim obrazie świata, rozpoczynałem go drążyć i tak przestawiać rzeczywistość aż problem znikał. Nie dało się tego robić w nieskończoność-w końcu wszelkie podstawy pewnej wiedzy o świecie zakwestionowałem i zostałem agnostykiem/nihilistą/relatywistą;którymi to niezbyt przez ogół cenionymi przydomkami chlubię się po dziś dzień:)

Cóż jednak mam czynić skoro już wiem że nic nie wiem? No w zasadzie nic, zaczęły górę brać myśli samobójcze, pojawiła się apatia, zniechęcenie. I tu powróćmy na chwilę do Nietzschego. Myślę że doszedł do podobnego wniosku, a wyjście z sytuacji znalazł dość konserwatywne-skoro zawiodły nas idealistycne wizje świata,to lepiej nie zżymać się na świat,lecz mimo wszystko próbować coś robić,działać,walczyć. Jest to rozwiązanie podobne do zakładu Pascala-w ten sposób stwierdzamy- no dobrze,nie wiem czy to co robię ma sens,czy warto dążyć do realizacji pragnień (a o tym nie wspomniałem,pewną instancją po kapitulcji racjonalizmu była realizacja marzeń i pragnień, która jednak chyba kapituluje wobec tego że w dorosłym życiu z masy marzeń trzeba zrezygnować),ale jeśli podejmę się próby ich realizacji mam przynajmniej szansę na szczęście, takie zwyczajne,nawet bez pewności co do wartości tego szczęścia,ale z szansą na to, że to o co się walczyło okaże się słuszne. Jakie jest inne wyjście? Stoczyć się w otchłań rozpaczy i targnąć się na życie? Nic nie robić i wegetować? Oba są tak samo nieuzsadnione jak tytaniczna walka o szczęście,ale ona przynajmniej daje nam szansę. Tytaniczna bo tytanicznym musi być wykrzesywanie z siebie energii i entuzjazmu dla podejmowania trudów i wyrzeczeń bez wiary w sensowność własnych działań. Przez chwilę mnie to przekonywało,już chciałem jak reszta rówieśników zacząć odbywać praktyki,staże,kursy,realizować “siebie”,dać z siebie wszystko. Nawet podejmowałem takie próby,ale spalały one na panewce po pierwszych niepowodzeniach. Oczywiście nie byłbym sobą gdybym przyjął czyjeś nauki bez wątpliwości (chyba tylko w przypadku Lema mi się taka sztuka udała i mogę go nazwać autorytetem,choć może jak poczytam więcej Nietzschego też się nim stanie) Czego mi brakowało? Wiary w słuszność i wartościowość tego co robię. Tylko głupcy mogą wierzyć że ich wysiłki na pewno mają sens. Owszem mogą im dać pewne profity w życiu doczesnym,ale nie mają pewności że wartości które zdobyli przewyższają to co poświęcili. Poza tym wisi nad całym ich dorobkiem przerażające widmo śmierci. Po co się starać jeśli się umrze? Po co mieć lepiej przez chwilę,jeśli potem nie będzie się w ogóle? Po to by mieć lepiej przez chwilę?Z punktu widzenia wieczności nasze doczesne krzątaniny są śmiechu warte. Z punktu widzenia doczesności owszem można powalczyć,ale pojawia się problem gdy zakwestionuje się zasady wygrywania walki(bo niby czemu człowiek który bardziej zaspokaja ośrodki przyjemności w mózgu miałby być zwycięzcą?)

Sytuacja wygląda więc metaforycznie tak: płyniemy pewnym statkiem,który niszczeje.Wiemy że kiedyś zatonie,lecz mamy nadzieję znalezienia jakimś cudem lądu. Co jakiś czas znajdziemy kawałki drewna którymi załatamy kadłub. Mamy różne wyjścia:
1.płynąc dalej,bez mapy w nadziei że gdzieśtam jest ląd;
2.odpuścić,stanąć w miejscu,zabić się lub w szaleństwie wygłupiać się na pokładzie;
3.Usiąść wygodnie(popijając rum;) i pozwolić wiatrom pchać swobodnie nasz stateczek po oceanie. Skłaniałbym się ku temu trzeciemu rozwiązaniu. A dlaczego?
Powraca tu przerobiony “zakład Pascala”, oparty na tym że nie mam pewności nawet co do tego według jakich reguł językowych piszę to co myślę, co do słuszności reguł władających moim myśleniem. Nie mogę mieć pewności że moje wysiłki, nawet w celu zapewnienia niepewnego co do swej wartości szczęścia, nie dadzą skutku wręcz przeciwnego. Dla przykładu wyobraźmy sobie, że po śmierci idziemy na sąd ostateczny na którym okazuje się, że dobrze czynili tylko pedofilni mordercy seryjni gwałciciele ludobójcy(bo skąd pewność że potoczna moralność jest słuszna?).Podobnie skąd pewność że logika czy rozsądne myślenie są słuszne,może to wariaci mają rację,a może racji w ogóle nie da się wypowiedzieć w ludzkim języku? Pozostaje więc wrócić do zwykłego nietytanicznego życia i poddanie się losowi bez prób wpływu nań(bo niby skąd mamy wiedzieć w jakim kierunku nleży go kształtować?). Ale poddanie się zwykłemu życiu i swoisty kwietyzm oznaczają oparcie się do pewnego stopnia na zanegowaych uprzednio popędach,uznaniu pewnych ogólnie uznanych przejemności i ogólnie uznanej moralności za słuszną. Gdy zachowa się pamięć o poprzednich przemyśleniach i nie stanie się żyjącym z dnia na dzień głupcem, powstanie ciekawa,osobliwa:),schizofreniczna osobowość. W ten oto sposób mówię: “to jest złe/fajne/zielone”,podczas gdy ktoś mi odpowida”no ale jak to?przecież nie wierzysz w istnienie czegokolwiek”,a ja mu wtedy na to”no tak ale z praktycznego punktu widzenia”. Jednocześnie gdy braknie mi praktycznych argumentów mogę powiedzieć “no tak ale z filozoficznego punktu widzenia to nieuzasadnione”. Podobnie rzecz ma się z moim podejściem do ustroju-owszem chętnie żyłbym w pomidorkowym idealnym,ale gdybym już w nim żył opowiedziałbym się za liberalizmem.

Jest to chyba jeden z najważniejszych moich tekstów na portalu (inne ważne to pomidorek i koncentrat pomidorowy),ale jak na złość z większym odzewem spotykają się mniej ważkie (pozostaje przełknąć kolejne rozczarowanie i dać życiu toczyć się dalej) A skąd taki tytuł?Bo przedstawione tu argumenty są apologią mojego obecnego stylu życia więc utrzymaniem pozycji.Pozdro600:*