Dwa razy to samo, ale nie tak samo*, epilog z serem

O ile wspomnianego w poprzedniej części tekstu Ala Yankovicia można nazwać królem rockowej parodii, to nie tak dawn

O ile wspomnianego w poprzedniej części tekstu Ala Yankovicia można nazwać królem rockowej parodii, to nie tak dawno odkryłem księcia w tej konkurencji. A może nawet arcyksięcia – następcę tronu? Kilka lat młodszy od „Weird Ala”, muzyczną karierę zaczął pokolenie później, ale w niczym mu nie ustępuje. Panie, panowie – poznajcie Richarda Cheese.

Właściwie nazywa się Mark J. Davis, ale na potrzeby sceniczne przyjął taki serowy pseudonim (cheese=ser) i jest w tym do bólu konsekwentny. Do tego stopnia, że członkowie jego zespołu obowiązkowo noszą „serowe” pseudonimy – Bobby Ricotta, Frank Feta, Billy Bleu, Buddy Gouda czy Gordon Brie. Sam zespół nazywa się zaś Lounge Against The Machine, co samo w sobie jest już parodią nazwy hardcore’owej grupy Rage Against The Machine. Przy okazji „lounge music” to termin określający popularną amerykańską muzykę lat 50’ i 60’, nie rockową nawet, ale odpowiednik dzisiejszego muzaka.

Jak też grają i śpiewają panowie? W większości przypadków zaskakująco. Proszę choćby porównać posępny utwór Metalliki „Enter Sandman”, mówiący o śmierci, strachu i przemijaniu –

ze słodkim wykonaniem Richarda Cheese’a z chórkami –

Jak się od razu zrobiło milusio, a nawet świątecznie, prawda? Prawie jakbyśmy słuchali „Jingle Bells”. Ale aranżacje panów z LATM nie ograniczają się tylko do dzwonków i zimowych klimatów. Biorą na przykład na warsztat taki poważny skądinąd utwór, jak „Sunday, Bloody Sunday” irlandzkiej grupy U2

i nagrywają go jako radosną meksykańską melodię, która mogłaby brzmieć na ulicy w Tijuanie albo Mexico City. Ze stosownymi okrzykami, budującymi klimat fiesty i egzotyki:

Nie zawsze jest zresztą “tylko” prosta zmiana tempa na wolniejsze lub szybsze, czy aranżacji na melodyjną i przyjemną dla ucha. Kiedy posłucham cytowanego już przeze mnie na Kontrowersjach „I’m Only Happy When It Rains” w oryginalnym wykonaniu grupy Garbage

a potem włączę wersję Cheese’a

to nie wiem jak Wam, ale mnie bardziej podoba się cover, który niekoniecznie musi być traktowany jako parodia, zresztą słychać przecież, że w refrenie pobrzmiewa motyw z „Deszczowej Piosenki”, który z rockowego, dynamicznego kawałka tworzy nostalgiczną, sentymentalną piosenkę. Taką mógłby śpiewać np. Sinatra.

Czasem Cheese robi wrażenie, jakby mu się po prostu nie chciało. Weźmy szybki, bitowy kawałek Fatboy Slima „Rockafaller Skank”:

A Cheese? Zaczyna powoli, jak żółw ociężale, rozpędza się, żeby skończyć…

No a to, co zrobił z wielokrotnie już przywoływanym na Kontrowersjach (dlatego oszczędzę miejsca na oryginał) „Stairway To Heaven”? Nagrał ten kawałek jako swingujący przebój w stylu Michaela Buble’a i gdyby tylko na tym się skończyło…

W niektórych serowych parodiach pojawiają się „znane osobistości”. Stephen Hawking („The Girl Is Mine”, oryginalnie Michael Jackson, Paul McCartney),

Han Solo („Butterfly” grupy Crazy Town),

czy wspomniany na wstępie „Weird Al” Yankovic – w następującym dialogu:
Yankovic – Dzwoniłeś do mnie z zaproszeniem, żebym gościnnie wystąpił na twojej płycie?
Cheese – Tak, świetnie by było, dzięki, że oddzwoniłeś, to jak, zagramy razem?
Yankovic – Eee… Nie.

Poza Yankoviciem zresztą w żadnym wypadku nie pojawiły się w rzeczywistości żadne gwiazdy, co Cheese skrupulatnie zaznacza, recytując na końcu utworów „celebrities’ voices impersonated” („głosy gwiazd odegrane”). Tak, proszę Państwa, nawet parodysta, który potrafi wyśpiewywać do przyjemnej melodii niebywałe sprośności, musi uważać na prawa autorskie!
__________

*) Tytuł pożyczony od jednej z ulubionych audycji poznańskiego radia AFERA.