Orżnąłem Witolda Gadowskiego, ponieważ nie chce mi się równie celnie opisywać jednego fiuta

Jak wiadomo lubię się popisywać pisaniem, mało mnie to kosztuje i zawsze sobie mogę spło

Jak wiadomo lubię się popisywać pisaniem, mało mnie to kosztuje i zawsze sobie mogę spłodzić co mi się podoba, dziewczynkę lub chłopca na własne życzenie. Mógłbym napisać równie dobry tekst jak ten poniższy, który zżynam w całości i wklejam bezczelnie razem z reklamami. Mógłbym napisać i lepszy, tylko po co i o kim? Jeden dobry tekst opisujący cienkiego fiuta, to zaszczyt i przecież, że dla fiuta. Bardzo dobry teksty traktujący fiuta jak na to zasługuje, w zasadzie sedno, celnie trafiony fiut w samego fiuta, a to nie jest łatwe, bo z bliska widać, że fiut ma małego fiutka. Polecam tekst Witolda Gadowskiego, rżnę go na reklamach, ale też sławię bezinteresownie.

W mieszkaniu panował artystyczny, nieład. Zalatywało lekko przetrawioną imprezą.
– Wezwę Kuźniara, to mi posprząta – pomyślał złośliwie.
Wszedł do łazienki i zastygł przed dużym lustrem, z kuchni dobiegały właśnie dźwięki radiowego serwisu :kobiecy głos mówił o tsunami w Japonii.
– Kurcze, z tym trzydniowym zarostem jestem jeszcze bardziej przystojny – szepnął sam do siebie.
Ubrał nowe trampki od Gucciego i poszedł szukać natchnienia w kilku modnych knajpach.
Postanowił też przetestować na „dupeczkach” świeże dowcipy o Kaczorze.
Po drodze spotkał Korę z nowym pieskiem. Opowiedziała mu o tym, jak przypomniała sobie o kolejnym księdzu, który gwałcił ją spojrzeniem, gdy była małą dziewczynką. Znudziła go trochę, bo ile można – gdyby choć jakiś seks grupowy, albo widowiskowa orgietka, ale ksiądz i dziewczynka – mało trendy.
To się nosiło w zeszłym sezonie.
Ostatnio ludzie trochę go nużyli.
Po osiemnastej był już studiu Najlepszej Telewizji.
Zawsze ekscytował go moment, gdy zapalały się światełka kamer, czuł przypływ energii i wiedział, że znów zadziwi Polskę, wykreuje nowe osoby, strąci w otchłań patałachów, dostanie pochlebne recenzje od prezesa, a na konto popłynie rozsądna sumka.
Wszystko to sprawiało, że czuł się doskonale sam ze sobą, sam ze swoimi pomysłami.
Miał w nosie wielkiego prezesa, nie lubił jak ktoś nad nim góruje, ale przezornie nie wchodził mu w drogę i spełniał jego zachcianki. W końcu było to kilka minut nieprzyjemności i potem długie godziny rozkosznego liczenia szmalu, królowania na szczycie; blasku, który dawał mu poczucie siły i samodzielności.

Na korytarzu kręcił się jakiś krępy, nieznany, osobnik. Wytłumaczyli mu, że to oświetleniowiec.
– Może być, ale następnym razem poszukajcie jakiegoś bardziej cool – warknął do kierownika planu. Wyraźnie czuł, że osobnik taksuje go spojrzeniem.
Dziś zaprosili mu sobowtóra Lecha Wałęsy i… rewelację – odnalezionego ostatnio sobowtóra Lecha Kaczyńskiego. Facet całe życie był w PZPR, nienawidził zmarłego prezydenta, ale będzie gratka!
– Pojedziemy najpierw „zimnym Lechem”, potem kilka dowcipów, które ostatnio słyszał w „Szpulce” i na koniec kpinki z Jarosława. – planował.
Wszystkiego miał dopilnować siedzący „na uchu” redaktor Kwaśnica.
Lekko, łatwo i przyjemnie, a na dodatek znów dopieprzy cholernym katolom.
Program rozwijał się jak najlepiej, sobowtór martwego Lecha kompromitował się zgodnie ze scenariuszem, sobowtór Wałęsy gadał inteligentnie jak oryginał – był drive, program najbardziej inteligentnego człowieka w Polsce nabierał tempa.
Naraz niesforny kosmyk zsunął mu się z czoła i przesłonił lewe oko.
Zaiskrzyło, nagle poczuł jak wzbiera w nim fala rozdrażnienia, przestał słuchać nadchodzących przez słuchawkę tropów.
– Kaczka jest fajna, kaczka była cool – wyrecytował, wiedział, że w tym momencie w reżyserce zawrzało. Chciał im zrobić na złość
– Jemu kosmyk na oko, no to im kij w oko! – myślał z satysfakcją.
Jeśli on jest nie w sosie,
– to te ch…je w reżyserce też nie będą miały lekko. – postanowił.
– Ty! Przestań, to nie Kwasek daje ci na ucho, tylko teraz sam prezes, wielki prezes, syn wielkiego prezesa – usłyszał.spłoszony szept.
– Niech się goni! – mruknął do mikrofonu.
– Akurat, prezesem mnie będą straszyć, ten pewnie śpi spokojnie na Karaibach – pomyślał.
W tym momencie obecna w reżyserce żona Ojca – Prezesa, wielka prezesowa, ze złości złamała złotego tipsa.
– Oj chyba skończy się piękne życie gwiazdeczki, wyciągniemy mu prąd z dupeczki – teatralnym szeptem ozwał się prezes – syn.
– Oj syneczku – jęknęła zraniona matka – prezes.
W reżyserce zapadło ciężkie milczenie.
– No co tak patrzycie? jutro znajdziecie mi nową pacynkę, pod warunkiem, że mamusia ją polubi – prezes – syn, ucałował zranioną dłoń prezes – matki.
W studia zgaszono światła.
Zaskoczony gwiazdor dojrzał, jak przy nim wyrósł krępy oświetleniowiec.
– Na drugi raz trzeba bardziej dbać o kosmyczek – krępy nieznajomy uśmiechnął się do niego przyjaźnie.
Wychodząc z telewizji gwiazdor zauważył, że towarzyszy mu chłodne milczenie.
Nikt już nie posyłał mu przymilnych spojrzeń i nie wystawiał zeszycików z prośba o autograf.
Kątem oka zauważył też jak przysadzista ochroniarka odłożyła na kontuar gazetę „Rewia gwiazd”, na pierwszej stronie było jego zdjęcie, z najnowszym, trzydniowym zarostem, czerwony tytuł krzyczał:
„Kuba – kolorowy motyl polskiej rozrywki”.