Recenzja

Poniższy monolog (z sugestiami, że to jednak dialog) jest nieco hermetyczny, stąd dłuższy wstęp. Otóż jest to efekt zetknięcia się autora ze specyfiką wydawnictwa edukacyjnego.

Poniższy monolog (z sugestiami, że to jednak dialog) jest nieco hermetyczny, stąd dłuższy wstęp. Otóż jest to efekt zetknięcia się autora ze specyfiką wydawnictwa edukacyjnego.

Proces powstawania podręcznika przewiduje na pewnym etapie jego ocenę merytoryczną przez niezależnych recenzentów z oficjalnych list, zatwierdzonych przez ministerstwo (MEN). Praca tych recenzentów polega zazwyczaj na pastwieniu się nad podręcznikiem, polegającym na wytknięciu ewentualnych błędów, które powinny być poprawione, żeby podręcznik dostał oficjalne MENowskie zezwolenie na stosowanie w szkole. Pół biedy, kiedy błedy są do poprawienia, a podręcznik – do druku; problem zaczyna się w momencie, kiedy np. dwóch recenzentów zgłasza poprawki do tego samego fragmentu – ale każdy inne!

Problemem bywa również czas, poświęcany na recenzję podręcznika, ponieważ cykl wydawniczy ma swoje prawa, a podręczniki – optymalny czas wprowadzenia na rynek, zareklamowania wśród nauczycieli etc. (gdyby ktoś nie pamiętał, rok szkolny startuje 1 września). Dlatego redaktorom bardzo zależy, żeby proces recenzowania przebiegł szybko i sprawnie, a recenzja była przychylna. Bardzo im na tym zależy. Bardzo, bardzo, bardzo.

PS. Tym tekstem najprawdopodobniej kończę cykl “Z szuflady”.
______________________

– Dzień dobry, tu Bożena Zagłada, dzwonię z wydawnictwa edukacyjnego Stare Dobre Czasy. Czy rozmawiam z panem Papruszko? Panem doktorem habilitowanym Papruszko? Panie doktorze, pan obecnie recenzuje podręcznik naszego wydawnictwa do wiedzy o społeczeństwie, prawda? Słucham? Tak, wiem, że według nowych przepisów nie wolno nam się z panem bezpośrednio kontaktować, jednak zdecydowałam się do pana zadzwonić… Paanie doktorze, nie wiem, czy z ministerstwa taka informacja do pana dotarła, niemniej jednak ja się czuję w obowiązku panu to przekazać… Ten podręcznik to jest, jakby to powiedzieć, szalenie delikatna sprawa. Nie, nie chodzi mi ani o poziom merytoryczny, ani językowy, tu jestem spokojna, że pana uwagi z pewnością będą dla nas bardzo cenne i sprawią, że on będzie jeszcze lepszy, niż obecna wersja. O coś innego mi chodzi. Otóż nie wiem, czy pan wie, ale nie jest pan pierwszym recenzentem naszego podręcznika. Przed panem recenzowało go dwóch pana kolegów. To znaczy najpierw profesor Zabielański z Lublina, a potem doktor Renoma z Wrocławia. I wie pan, tak się nieszczęśliwie złożyło, że obaj nie zdążyli dokończyć recenzji. O, pan słyszał o profesorze Zabielańskim? W tym wieku, no – już dobrze po siedemdziesiątce, tak, tu jest zawsze pewne niebezpieczeństwo… A doktor Renoma – cóż, w sile wieku, ale miał paskudny wypadek samochodowy… Co to ma wspólnego z panem? Oczywiście że nic, jest pan dużo młodszy od profesora, a poza tym nie ma pan samochodu… Skąd wiem? Ach, mamy po prostu wspólnych znajomych. Ale nie o tym chciałam. Widzi pan, pan profesor, jakby to powiedzieć, z racji wieku i doświadczenia chciał opracować swoją recenzję szalenie drobiazgowo… Co z pewnością zajęłoby mu kilka miesięcy, biorąc pod uwagę objętość podręcznika. A z kolei pan doktor Renoma był przez wiele lat związany z naszą konkurencją… I to dało się odczuć po tonie wstępnej recenzji… Sam pan rozumie, że musieliśmy podjąć odpowiednie kroki… Nie, skąd, nie zrobiliśmy nic, czego by zabraniało prawo. W przypadku profesora Zabielańskiego wystarczyło jedno dobrze rzucone zaklęcie. Ale z doktorem – tu już sprawa była ciężka, kosztowało nas to prawie trzy tygodnie złorzeczeń i rzucenie jednego wyjątkowo złośliwego uroku. A z urokami – sam pan wie jak jest. Są skuteczne, ale minie trochę czasu, zanim zaczną działać… Panie doktorze, jeżeli pan sobie życzy, ja mogę żartować, tak… Z tym, że zostało nam już niewiele czasu na recenzję. Cykl wydawniczy rządzi się swoimi prawami… Słowem, chcielibyśmy, żeby pańska pozytywna recenzja… tak, pozytywna… dotarła do ministerstwa najdalej za dziewięć dni, pięć godzin i dwadzieścia dwie minuty. Czyli do końca przyszłego tygodnia… Nie chciałabym być niedelikatna, ale po pierwsze, zainwestowaliśmy w pana figurkę dość znaczne pieniądze i o ile wiem, szpilki działają dosyć skutecznie, o proszę… Proszę nie krzyczeć, już wyciągam, już już… Sam pan widzi i czuje, że to poważna sprawa. Panie doktorze, piasek w klepsydrze już się sypie, więc bardzo pana proszę, nie dyskutujmy więcej na ten temat. Pozdrawiam pana serdecznie. Będziemy o panu intensywnie myśleć!
__________________

Tekst chroniony prawem autorskim. Opublikowany w witrynie www.kontrowersje.net i na blogu www.madagaskar08.blog.onet.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.