Czy i dlaczego Piotr Tymochowicz powiesił Andrzeja Leppera?

Motto: „I powiedzmy sobie szczerze. Bez emocji sobie powiedzmy. Chujowe jest to społeczeństwo. Przepraszam za szczerość. Po prostu. Polacy mają w dupie wszystko. Ludzie w całej masie są dość debilowaci… no, należy powiedzieć sobie prawdę. I należy, jeżeli chcemy oddziaływać na masy, musimy dokładnie znać psychikę debila. Pamiętajmy, że żadna ideologia tego społeczeństwa nie ruszy. Mam nadzieję, że teraz jakby widzicie, że żeby być skutecznym, nie można nie być cynicznym. Nie można. Bo będąc otwartym, szczerym, będąc sobą nic nie zdziałacie, nic po prostu.” Te słowa wypowiedział Piotr Tymochowicz. Wracam do sprawy tajemniczej śmierci Leppera, ponieważ w moim odczuciu zaszły nadzwyczajne okoliczności, które jakoś nikogo nie obchodzą, a mnie zainteresowały z kliku powodów. Tak zwane fenomeny i złote rączki od pewnych prac zleconych, są fenomenalne i złote dopóki się nie przyjrzeć szczegółowo ich działalności. Zatem przyglądam się fenomenowi Piotra Tymochowicza. Któż to taki? Jak na każdego błyskotliwego karierowicza przystało, ścieżkę do sławy Tymochowicz deptał już w czasach PRL, co prawda schyłkowego, ale na samym telewizyjnym szczycie. „Halo komputer” – pierwszy sukces medialny Tymochowicza, program telewizyjny z połowy lat 80-tych, ubiegłego wieku, który prowadził wspólnie z Krzysztofem Surgowtem, nie wiem czy się nie wygłupię, gdy dopiszę, że oczywiście pan Krzysztof też jest nie byle kim, ale przewodniczącym rady nadzorczej Polskiej Izby Radiodyfuzji Cyfrowej (PIRC) i szefem spółki Astra CEE. Następnie Piotr Tymochowicz jak to prężny i młody wizjoner był szefem jednej z pierwszych firm szkoleniowych, zajmujących się praniem mózgów w kontaktach interpersonalnych, spółka nazywała się ICCE GREENPOL. W 2010 roku awansował z sp. z o o. do Ifinity SA, gdzie zasiadł jako prezes. Spółka miała zabić projekt Zuckerberga, wizje niebotyczne, z naczelnym hasłem: „przechowywanie DNA w szwajcarskim banku”. Projekt zakończył się pełną kompromitacją i to nie jedyna kompromitacja Tymochowicza, ale zanim o kompromitacjach, najpierw prawidłowość przy sukcesach. 

Tymochowicz przy każdym kolejnym sukcesie miał zawsze jedną przewagą nad wszystkimi innymi – jego podopieczni nie schodzili z pierwszych stron gazet i serwisów informacyjnych. Tymiński, Lepper, Palikot to ulubieńcy mediów, nagłaśniani nieustannie według zasady nie ważne jak się mówi. Drugi ważny element to nieodzowna obecność służb specjalnych. Każdy z trójki polityków wylansowanych przez Tymochowicza miał wokół siebie cała grupę opiekunów ze służb specjalnych. Peruwiański zbawiciel był akcją wymierzoną w Lecha Wałęsę, przypomnę, że słynną czarną teczką, zanim ktokolwiek usłyszał o Bolku, Tymiński po wszystkich konferencjach straszył właśnie Wałęsę. Sam Wałęsa w tamtym czasie był bardzo niepewny dla lepszego towarzystwa, dość powiedzieć, że związał się z takimi oszołomami jak Kaczyński i Olszewski, a Michnik i Wajda traktowali Wałęsę jak dziś traktują prezesa PiS. Gdy się okazało, że naród zgłupiał w drugą stronę, mianowicie Tymiński odbił się na Mazowieckim, nie Wałęsie, Peruwiańczyka natychmiast zwinięto, a słynna teczka przepadła jak kamień w wodę. Lepper miał przy sobie kilku byłych esbeków lub tajnych współpracowników, takich jak TW Maksymiuk, czy esbek i zomowiec Rutkowski. Palikot zaczynał skromnie od zatrudnienia w swojej spółce – Energopol, Tadeusza Olejnika, który był wysokim funkcjonariuszem SB, a prywatnie tatusiem TW Moniki Olejnik. Gdy się Palikot na stałe i oficjalnie związał z Jerzym Urbanem, dostał opiekę ze strony byłych służb peerelowskich na najwyższym szczeblu. 

Wydawcą tygodnika NIE jest sam szef szefów, zastępca prokuratora generalnego PRL – Hipolit Starszak. Ścisła czołówka esbecka, bandzior, który prowadził sprawę Taterników, brał udział w przesłuchiwaniu Wałęsy w 1982 i nadzorował śledztwo w sprawie śmierci Popiełuszki. Pojawia się podobieństwo w planie postępowania, które nieco burzy Tymiński odbiegający od klasycznego scenariusza działań Tymochowicza, ale wtedy i czasy były inne i kandydata trzeba było niemal wykuć na kolanie. Natomiast ciąg postępowania przy promowaniu Leppera i Palikota jest już bliźniaczy i wcale nie jest prawdą, że Tymochowicz dokonał cudu, dokonał schematu. Gdy się przyglądamy obecności Leppera na scenie politycznej, to trzeba zacząć od 1992 roku, bo wtedy powstała Samoobrona. Przez wiele lat i SO i Lepper nie odnosił żadnego wyborczego sukcesu. Tłumaczyć można to sobie różnie, można i tak, że Lepper współpracował z takimi ludźmi jak Leszek Bubel. W 2001 roku Lepper zatrudnił Tymochowicza i po 9 latach pierwszy raz wszedł do sejmu, ale nie z Leszkiem Bublem u boku, tylko z esbekiem Rutkowskim i TW Maksymiukiem. Palikot zakładał swój ruch jesienią 2010 roku i przez wiele miesięcy jego notowania były bliskie zera, dostawał 1%, w porywach 2,5%. W styczniu 2011 roku Palikot zatrudnia Tymochowicza i powoli happener i błazen polityczny, wcześniej wyśmiany i skazany na banicję, zaczyna wracać do polityki, ale w sondażach jeszcze nic się nie dzieje. W sierpniu powstały listy kandydatów, a na nich pojawili się właściwi ludzie, szeroko pojęte środowisko lewicy antyklerykalnej, w tym nieodzowni w projektach politycznych Tymochowicza, tajni współpracownicy i esbecy. Palikot broni Grzegorza Piotrowskiego i nazywa Kaczyńskiego większym mordercą, posłem ma zostać TW „Janusz”, czyli były ksiądz Roman Kotliński. 

Po ustaleniu list, już pod koniec sierpnia pierwszy raz szarpnęło sondażami Palikota, tuż po tym jak do mediów zaczęło się przedostawać oficjalne stanowisko Urbana z poparciem dla Palikota i wyklęciem Napieralskiego. Ale prawdziwy przełom nastąpił w połowie września, wtedy po raz pierwszy sondaże pokazały próg wyborczy, a media zaczęły trąbić o nowej nadziei lewicy i już nie tylko Urban popierał, popierała sama Jolanta Kwaśniewska. Tak oto narodził się kolejny wielki sukces Tymochowicza, według schematu Leppera. Przewodniczący SO też nie miał nic, błąkał się ze swoim niezadowoleniem  i z dnia na dzień pierwszy raz wszedł do sejmu. Najpierw Tymochowicz, potem odpowiedni ludzie na listach, nagły i sensacyjny wzrost sondaży w mediach oraz pompowanie w tychże, w końcu mniej lub bardziej oficjalne poparcie znanych i lubianych – gambit Tymochowicza. Trzeba mieć jeszcze dwie rzeczy na uwadze, mianowicie takie, że te wielkie sukcesy Tymochowicza nigdy nie miały zdobywać władzy, ale być osłabieniem i rozgrywaniem przeciwnika politycznego oraz osłoną dla głównego gracza. Tymiński, w roli zbawiciela narodu, który przejechał z Ameryki i da dolary, miał osłabić Wałęsę, gdy ten się zerwał na chwile z łańcucha i zrobić prezydenta z Mazowieckiego. Okazało się okazało, że zadziałało inaczej, szybko Tymiński odpadł. Lepper był wielkim przyjacielem Leszka Millera, skrajnym socjalistą zbierającym popegeerowskie sieroty, elektorat roszczeniowy, tym ostatecznie dobijał resztki po AWS i był idealną przybudówką dla promowanego SLD. Palikot rzecz jasna jest dobudówką PO, agregatem dla zawiedzionych antykaczystów i pałką na Kaczyńskiego. Urban wszystkich po kolei wspierał, głośno lub po cichu i dopóki byli pożyteczni. Gdy podskakiwali, zrywali się z łańcucha Urban wraz z Michnikiem załatwiał niewdzięczników, tak padł Lepper, któremu odbiło najbardziej i poszedł po tekę do Kaczyńskiego. 

W ten sposób rodziły się spektakularne sukcesy niezrównanego Tymochowicza, a ja coś napominałem o porażkach. Czy mi nie wstyd? Nie, bo równie spektakularnych porażek Tymochowicz zaliczył multum, więcej niż spektakularnych sukcesów. Skreślonych przez Urbana i towarzyszy, Tymochowicz nigdy nie odratował, chociaż próbował nieraz. Nigdy też nie udało mu się wypromować polityka bez odpowiedniego poparcia. Pierwsza i poważna, totalna klapa Tymochowicza to był Marian Krzaklewski, któremu Tymochowicz doradzał, ale wówczas Jerzy Urban popierał Kwaśniewskiego. Druga klapa, to powrót Tymińskiego w 2005 roku, ale wtedy Wałęsa był już ulubieńcem salonów, natomiast Urban lizał rany po SLD i z obrzydzeniem przymierzał się do PO. Wreszcie największa porażka z Andrzejem Lepperem, który w 2007 idealnie nadawał się na ofiarę IVRP, przeprosił lepsze towarzystwo, został gwiazdą GW i zmienił front na Leszka Milera, a mimo to SO uzyskała 0,02% poparcia, bo jak wiadomo Jerzy Urban z obrzydzeniem poprał PO, która zdobyła sensacyjny wynik. Nie trzeba wielkiego umysłu, aby zauważyć kiedy i w jakich okolicznościach Tymochowicz jest wielkim cudotwórcą, a kiedy jego działania są katastrofalne w skutkach. Schemat jest taki: nośny medialnie populista, któremu da się na listy wcisnąć odpowiednich ludzi, zwykle z fatalną przeszłością i mało rozgarniętych, ale na szczycie partyjnym koniecznie muszą się znaleźć agenci i esbecy. Potem lidera chwytają media, resztę towarzystwa pomija się milczeniem. Cudownie i z dnia nadzień podnoszą się sondaże, wreszcie z obrzydzeniem, nieśmiałością, po cichu lub głośno, lider populistów dostaje poparcie znamienitych postaci. W efekcie powstaje twór polityczny nie zdolny do przejęcia władzy, za to władzy pomocny, bo idealny do osłabienia przeciwnika i wypromowania głównego gracza. Twór jest pod pełną kontrolą, gdy się zrywa kończy jak Lepper w wersji seksafera i 0,02% poparcia, natomiast przy dalszym braku rozumu, kończy w wersji ze sznurem. Bez tego schematu ani Tymochowicz ani jego podopieczny nigdy i niczego nie osiągnęli, przeciwnie zaliczyli takie wyniki, które były tragiczne, mierzone promilami lub kompromitacjami. Tymochowicz jest od kosmetyki, jak ułożyć łapki, jak brać oddechy, jaki krawat dobrać, jak ładnie mówić. Media, sondaże, poparcie nazwisk i w efekcie głosy, zdobywają mecenasi Tymochowicza. Tyle tła historycznego, wracam do śmierci Leppera. 

Kalendarium kluczowych zdarzeń towarzyszących śmierci Andrzeja Leppera.  

4 sierpnia z Andrzejem Lepperem rozmawia aktualny doradca PR i członek Ruchu Palikota Piotr Tymochowicz. Następnego dnia pytany przez dziennikarzy TVN o czym rozmawiał z przewodniczącym Lepperem, odpowiada następująco: 

„Powiedział, że ma tego bagna politycznego i afer dosyć, że jest mu smutno, że nie ma już siły. Namawiałem go, by dał sobie spokój z polityką, nie angażował się w wybory – powiedział Tymochowicz. Jak dodał, Samoobrona szykowała się do wyborów, tworzono listy wyborcze, a Lepper jeździł po całym kraju. – Cały czas powtarzał, że dużo ludzi mu zaufało, że ma wiernych zwolenników, których nie może zawieść, powtarzał, że czuje się za nich odpowiedzialny – przyznaje Tymochowicz.

– Prosiłem go, by odpoczął – podkreśla. Zaznacza jednak, że Lepper miał plany na przyszłość. – Snuliśmy plany na gruncie biznesowym, rozmawialiśmy nie o polityce, tylko o planach biznesowych właśnie. Nie dociera do mnie fakt, że popełnił samobójstwo – zauważył.”

5 sierpnia 2011 roku, w wieku 57 lat życie zakończył przewodniczący Samoobrony Andrzej Lepper. Znaleziono go powieszonego w siedzibie partii. 

5 sierpnia 2011 roku Ruch Palikota złożył do Państwowej Komisji Wyborczej zawiadomienie o utworzeniu komitetu wyborczego w celu zgłaszania kandydatów na posłów w wyborach do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej zarządzonych na 9 października 2011 roku. To pierwszy krok na drodze do startu naszej partii w wyborach parlamentarnych. Ruch Palikota złożył zawiadomienie jako jedna z pierwszych partii. 

Nim przejdę do meritum, należy dodać, że Andrzej Lepper chciał budować listy wyborcze wspólnie z Polską Partią Pracy, drugą największą populistyczną partią, która miała ambicje reprezentować sfrustrowanych i antysystemowych. Fakt ten potwierdził szef PPP Bogusław Ziętek. Ktoś może twierdzić, że to odmienne projekty, ale ja twierdzę, że niekoniecznie, bo oto najnowszym doradcą Palikota do spraw wykluczonych został nie kto inny jak Piotr Ikonowicz. Palikot z Tymochowiczem budował partię populistyczną, opartą na proteście i buncie, doprawionym lewacką ideologią. Lepper łączący siły z Ziętkiem na pewno nie był wygodny dla Tymochowicza, to oczywiście za mało, aby się nim na poważnie zajmować, niemniej fakt pozostaje faktem i faktów jest więcej. W powszechnej i prawdziwej opinii Ruch Palikota jest partią od początku do końca zbudowaną na socjotechnice, na inżynierii społecznej, na pogłębionych badaniach socjologicznych. Palikot zanim zbudował swoją formację gruntownie zdefiniował przestrzeń polityczną i profil swojego wyborcy. Warto się przyjrzeć co łączy profil wyborcy Palikota z profilem wyborcy SO. Rozkład głosów Ruchu Palikota: miasta do 200 tysięcy 11,9%. Źródło: http://forsal.pl/grafika/555482,81471,wyniki_wyborow_2011_jak_glosowalismy_infografika.html

Rozkład głosów SO z 2005 roku, wynik wyborczy lepszy o 1%, natomiast poparcie:  miasta do 200 tysięcy 14,4% – źródło www.pkw.pl  Jako ciekawostkę, być może bez najmniejszego związku podam, że wynik SO z 2007 był więcej niż fatalny, ale najlepszy rezultat SO uzyskała w Lublinie. To ciągle nie jest meritum, obracamy się w sferze pomniejszych motywów i zysków, meritum jest w schemacie działań Tymochowicza i zagrożeniu, które Lepper stwarzał swoją wiedzą na temat schematu. 

Ponieważ żyjemy w kraju, w którym dzieją się cuda pozostaje na podstawie poszlak i techniki działania Tymochowicza, pytać w czyim politycznym interesie była śmierć Leppera, bez względu na to, czy była śmiercią samobójczą, czy morderstwem. Pytania konkretnie sformułowane: 

1)      Jaki nowy wielki projekt i nową sensację polityczną szykował Lepper, czym dzielił się w rozmowie, między innymi z Januszem Maksymiukiem?

2)      Czym Lepper chciał się pochwalić i skonsultować w rozmowie z Tymochowiczem i co usłyszał Piotr Tymochowicz od Andrzeja Leppera, że doradzał mu odejście od polityki, zalecał, żeby "dał sobie spokój"?

3)      Czy Andrzej Lepper mógł się domagać od Piotra Tymochowicza startu z list Palikota, albo wejścia w koalicję wyborczą z Palikotem, szerokim frontem z PPP?

4)       Jakie informacje mógł posiadać Lepper w kwestii słynnych afer z czasów rządów PiS, które mogłyby osłabić największych krytyków Kaczyńskiego, czyli Ruch Palikota?

5)      Czy Andrzej Lepper jako wieloletni współpracownik mógł posiadać tajną i niewygodną wiedzę na temat sposobu działania i powiązań Piotra Tymochowicza z rozmaitymi agenturami? Czy tą wiedzą mógł szantażować i wymuszać na Tymochowiczu korzystne dla siebie działania i jednocześnie torpedujące projekt zwany Ruch Palikota?

6)      Jakiej innej formacji politycznej, oprócz Ruchu Palikota, realnie i na kilku frontach mógł zaszkodzić Andrzej Lepper, który miał niemal identyczny profil politycznej działalności, niemal identyczne zaplecze PR i kontakty ze służbami specjalnymi?

7)      Czy koincydencja wielu zdarzeń, powiązań samego Palikota i ludzi Palikota, która znalazła swój finał w ciągu następujących po sobie incydentów: rozmowa Tymochowicza – śmierć Leppera – rejestracja Ruchu Palikota w PKW – poparcie sondażowe – sukces wyborczy jest tylko zbiegiem okoliczności, czy metodą działania Tymochowicza?

8)      Jak to się dzieje, że jeden człowiek, na przestrzeni dwudziestu lat, zdołał trzykrotnie z różnymi ludźmi uzyskać wyniki wyborcze, które były pełnym zaskoczeniem: Tymiński, Lepper, Palikot? 

Pytanie poza konkursem. Dlaczego nikt się tym nie zajmuje?

PS Przypominam o wszystkich możliwościach, jakie ma Użytkownik Portalu, by przyczynić się do świetlanej przyszłości Portalu.