Ucieczka

technologia
Z tym Tadeuszem to dałem marny przykład, bo można mu zarzucać różne rzeczy, ale na pewno nie trudność w zrozumieniu akcji.
Coś dziwnego jest w samej zdolności do pisania wierszy, to jest chyba jakaś specyficzna, techniczna umiejętność.
Kiedyś pewien uczony człowiek żalił się Tuwimowi, że mimo iż jest niezwykle zdolny, świetnie pisze prozą, a co najważniejsze jest pełen niezwykłych przemyśleń, to wiersze wychodzą mu beznadziejnie.
Tuwim tak to wyjaśnił: “Poezja składa się ze słów, nie z myśli”.

Potrafi być męcząca
Rozróżniam poezję w postaci wielkiej formy, już niespotykaną, a obecną, zwięzłą, skondensowaną. Dawniej liryka królowała niepodzielnie, bo proza była traktowana jako język literacki pośledniejszej jakości, niedoceniany, plasujący się gdzieś w okolicach epistolografii, pamiętnikarstwa.
Pisano “powieści wierszowane” z fabułą (początkiem, rozwinięciem i końcem) które przy odpowiednim nastawieniu czyta się dość gładko. Za to wiersz w obecnym rozumieniu to krótka etiuda, jakaś myśl lub banał zaszyty w ładnych słowach. Ciężej jest przeczytać tomik poezji “od deski do deski”, poszatkowany w takie “historie” niż wielką formę poetycką, przynajmniej mnie ciężej.

Słowo na temat rozróżnienia,
bo to jest często mylone. Rozróżnienie poezja=liryka kontra proza=epika nie jest prawidłowe i przestrzegałbym przed zamiennym stosowaniem tych terminów. Poematy większych rozmiarów, od “Iliady” i “Odysei” do “Pana Tadeusza” i nie tylko, to były poematy EPICKIE (w tym przypadku – eposy) jak najbardziej (co więcej, w starożytnej Grecji poezja często była tylko rytmiczna, polegała na powtarzających się akcentach, rymy uznawano za błąd w sztuce), z drugiej strony istnieją przeróżne miniatury prozatorskie – jak najbardziej liryczne. Rozróżnienie epika – liryka zasadza się na tym, co jest przedmiotem dzieła, czemu jest ono podporządkowane. W przypadku epiki dominująca jest fabuła, opis postaci i świata przedstawionego, zazwyczaj istnieje w dziele jakiś podmiot “rządzący” fabułą = mniej lub bardziej ukryty narrator. W liryce dominuje opis uczucia lub wrażenia (co nie znaczy, że nie może być tam zupełnie fabuły – może, ale nie jest dominująca, raczej traktowana jest jako pretekst do wprowadzenia tego opisu).

Kwestia, dlaczego nie ma współczesnych poematów epickich – albo nie są one szeroko znane – wynika chyba z mody; jakoś przyjęło się, że fabuła opisywana jest prozą. W ogóle poezja rymowana traktowana jest w większości przypadków jako “niska”, rymy pozostawia się na ogół utworom humorystycznym (wyjątkiem jest m.in. Stanisław Barańczak), poezja – liryczna i epicka – to wiersz emocyjno-składniowy, bez rymów. Już “Poemat dla dorosłych” Ważyka nie ma rymów, a to przecież 1955 r., ponad pół wieku temu. Kto wie, może czas na odświeżenie formy? Przecież moda jest zmienna i co jakiś czas wraca do tego, co już kiedyś było.

Zgadza się
moja nieścisłość, mój błąd.
Nie zapowiada się w dość długiej przyszłości zmiana czytelniczych upodobań, chociaż widzę tu bardziej wpływ (o dziwo) przekształceń własnościowych niż modę. Sztuka fruwa wokół budżetów i od budżetów zależy co jest modne, a co nie. Lecz za daleko wybiegłem w przód.

Przy okazji kwestie komercyjne
Nie wiem, jak z dziełami autorskimi, ale jeżeli chodzi o przekłady, to słyszałem, że o ile przy prozie wydawca płaci od arkusza (ok. 22 strony A4 po 1800 znaków na stronie), to w przypadku przekładu poezji – od wersu. Oczywiście nie tyle samo, ale to obrazuje różnicę w płatnościach i wskazuje, co się wydawcy bardziej opłaca – wydać 300 stron prozą, czy 150 stron wierszem.

poematy antyczne i inne
Może nie o zmianę mody tu idzie, ile o zmianę w ogólnym wykształceniu. Do lat 60 każdy maturzysta musiał znać co najmniej łacinę, a wcześniej łacinę, grekę i podstawy sanskrytu. To jakoś wpływało na wybór lektur.

technologia
Z tym Tadeuszem to dałem marny przykład, bo można mu zarzucać różne rzeczy, ale na pewno nie trudność w zrozumieniu akcji.
Coś dziwnego jest w samej zdolności do pisania wierszy, to jest chyba jakaś specyficzna, techniczna umiejętność.
Kiedyś pewien uczony człowiek żalił się Tuwimowi, że mimo iż jest niezwykle zdolny, świetnie pisze prozą, a co najważniejsze jest pełen niezwykłych przemyśleń, to wiersze wychodzą mu beznadziejnie.
Tuwim tak to wyjaśnił: “Poezja składa się ze słów, nie z myśli”.

Potrafi być męcząca
Rozróżniam poezję w postaci wielkiej formy, już niespotykaną, a obecną, zwięzłą, skondensowaną. Dawniej liryka królowała niepodzielnie, bo proza była traktowana jako język literacki pośledniejszej jakości, niedoceniany, plasujący się gdzieś w okolicach epistolografii, pamiętnikarstwa.
Pisano “powieści wierszowane” z fabułą (początkiem, rozwinięciem i końcem) które przy odpowiednim nastawieniu czyta się dość gładko. Za to wiersz w obecnym rozumieniu to krótka etiuda, jakaś myśl lub banał zaszyty w ładnych słowach. Ciężej jest przeczytać tomik poezji “od deski do deski”, poszatkowany w takie “historie” niż wielką formę poetycką, przynajmniej mnie ciężej.

Słowo na temat rozróżnienia,
bo to jest często mylone. Rozróżnienie poezja=liryka kontra proza=epika nie jest prawidłowe i przestrzegałbym przed zamiennym stosowaniem tych terminów. Poematy większych rozmiarów, od “Iliady” i “Odysei” do “Pana Tadeusza” i nie tylko, to były poematy EPICKIE (w tym przypadku – eposy) jak najbardziej (co więcej, w starożytnej Grecji poezja często była tylko rytmiczna, polegała na powtarzających się akcentach, rymy uznawano za błąd w sztuce), z drugiej strony istnieją przeróżne miniatury prozatorskie – jak najbardziej liryczne. Rozróżnienie epika – liryka zasadza się na tym, co jest przedmiotem dzieła, czemu jest ono podporządkowane. W przypadku epiki dominująca jest fabuła, opis postaci i świata przedstawionego, zazwyczaj istnieje w dziele jakiś podmiot “rządzący” fabułą = mniej lub bardziej ukryty narrator. W liryce dominuje opis uczucia lub wrażenia (co nie znaczy, że nie może być tam zupełnie fabuły – może, ale nie jest dominująca, raczej traktowana jest jako pretekst do wprowadzenia tego opisu).

Kwestia, dlaczego nie ma współczesnych poematów epickich – albo nie są one szeroko znane – wynika chyba z mody; jakoś przyjęło się, że fabuła opisywana jest prozą. W ogóle poezja rymowana traktowana jest w większości przypadków jako “niska”, rymy pozostawia się na ogół utworom humorystycznym (wyjątkiem jest m.in. Stanisław Barańczak), poezja – liryczna i epicka – to wiersz emocyjno-składniowy, bez rymów. Już “Poemat dla dorosłych” Ważyka nie ma rymów, a to przecież 1955 r., ponad pół wieku temu. Kto wie, może czas na odświeżenie formy? Przecież moda jest zmienna i co jakiś czas wraca do tego, co już kiedyś było.

Zgadza się
moja nieścisłość, mój błąd.
Nie zapowiada się w dość długiej przyszłości zmiana czytelniczych upodobań, chociaż widzę tu bardziej wpływ (o dziwo) przekształceń własnościowych niż modę. Sztuka fruwa wokół budżetów i od budżetów zależy co jest modne, a co nie. Lecz za daleko wybiegłem w przód.

Przy okazji kwestie komercyjne
Nie wiem, jak z dziełami autorskimi, ale jeżeli chodzi o przekłady, to słyszałem, że o ile przy prozie wydawca płaci od arkusza (ok. 22 strony A4 po 1800 znaków na stronie), to w przypadku przekładu poezji – od wersu. Oczywiście nie tyle samo, ale to obrazuje różnicę w płatnościach i wskazuje, co się wydawcy bardziej opłaca – wydać 300 stron prozą, czy 150 stron wierszem.

poematy antyczne i inne
Może nie o zmianę mody tu idzie, ile o zmianę w ogólnym wykształceniu. Do lat 60 każdy maturzysta musiał znać co najmniej łacinę, a wcześniej łacinę, grekę i podstawy sanskrytu. To jakoś wpływało na wybór lektur.

technologia
Z tym Tadeuszem to dałem marny przykład, bo można mu zarzucać różne rzeczy, ale na pewno nie trudność w zrozumieniu akcji.
Coś dziwnego jest w samej zdolności do pisania wierszy, to jest chyba jakaś specyficzna, techniczna umiejętność.
Kiedyś pewien uczony człowiek żalił się Tuwimowi, że mimo iż jest niezwykle zdolny, świetnie pisze prozą, a co najważniejsze jest pełen niezwykłych przemyśleń, to wiersze wychodzą mu beznadziejnie.
Tuwim tak to wyjaśnił: “Poezja składa się ze słów, nie z myśli”.

Potrafi być męcząca
Rozróżniam poezję w postaci wielkiej formy, już niespotykaną, a obecną, zwięzłą, skondensowaną. Dawniej liryka królowała niepodzielnie, bo proza była traktowana jako język literacki pośledniejszej jakości, niedoceniany, plasujący się gdzieś w okolicach epistolografii, pamiętnikarstwa.
Pisano “powieści wierszowane” z fabułą (początkiem, rozwinięciem i końcem) które przy odpowiednim nastawieniu czyta się dość gładko. Za to wiersz w obecnym rozumieniu to krótka etiuda, jakaś myśl lub banał zaszyty w ładnych słowach. Ciężej jest przeczytać tomik poezji “od deski do deski”, poszatkowany w takie “historie” niż wielką formę poetycką, przynajmniej mnie ciężej.

Słowo na temat rozróżnienia,
bo to jest często mylone. Rozróżnienie poezja=liryka kontra proza=epika nie jest prawidłowe i przestrzegałbym przed zamiennym stosowaniem tych terminów. Poematy większych rozmiarów, od “Iliady” i “Odysei” do “Pana Tadeusza” i nie tylko, to były poematy EPICKIE (w tym przypadku – eposy) jak najbardziej (co więcej, w starożytnej Grecji poezja często była tylko rytmiczna, polegała na powtarzających się akcentach, rymy uznawano za błąd w sztuce), z drugiej strony istnieją przeróżne miniatury prozatorskie – jak najbardziej liryczne. Rozróżnienie epika – liryka zasadza się na tym, co jest przedmiotem dzieła, czemu jest ono podporządkowane. W przypadku epiki dominująca jest fabuła, opis postaci i świata przedstawionego, zazwyczaj istnieje w dziele jakiś podmiot “rządzący” fabułą = mniej lub bardziej ukryty narrator. W liryce dominuje opis uczucia lub wrażenia (co nie znaczy, że nie może być tam zupełnie fabuły – może, ale nie jest dominująca, raczej traktowana jest jako pretekst do wprowadzenia tego opisu).

Kwestia, dlaczego nie ma współczesnych poematów epickich – albo nie są one szeroko znane – wynika chyba z mody; jakoś przyjęło się, że fabuła opisywana jest prozą. W ogóle poezja rymowana traktowana jest w większości przypadków jako “niska”, rymy pozostawia się na ogół utworom humorystycznym (wyjątkiem jest m.in. Stanisław Barańczak), poezja – liryczna i epicka – to wiersz emocyjno-składniowy, bez rymów. Już “Poemat dla dorosłych” Ważyka nie ma rymów, a to przecież 1955 r., ponad pół wieku temu. Kto wie, może czas na odświeżenie formy? Przecież moda jest zmienna i co jakiś czas wraca do tego, co już kiedyś było.

Zgadza się
moja nieścisłość, mój błąd.
Nie zapowiada się w dość długiej przyszłości zmiana czytelniczych upodobań, chociaż widzę tu bardziej wpływ (o dziwo) przekształceń własnościowych niż modę. Sztuka fruwa wokół budżetów i od budżetów zależy co jest modne, a co nie. Lecz za daleko wybiegłem w przód.

Przy okazji kwestie komercyjne
Nie wiem, jak z dziełami autorskimi, ale jeżeli chodzi o przekłady, to słyszałem, że o ile przy prozie wydawca płaci od arkusza (ok. 22 strony A4 po 1800 znaków na stronie), to w przypadku przekładu poezji – od wersu. Oczywiście nie tyle samo, ale to obrazuje różnicę w płatnościach i wskazuje, co się wydawcy bardziej opłaca – wydać 300 stron prozą, czy 150 stron wierszem.

poematy antyczne i inne
Może nie o zmianę mody tu idzie, ile o zmianę w ogólnym wykształceniu. Do lat 60 każdy maturzysta musiał znać co najmniej łacinę, a wcześniej łacinę, grekę i podstawy sanskrytu. To jakoś wpływało na wybór lektur.