Wielkość Adolfa Hitlera odbija się w krzywym zwierciadle naszych żydowskich małości

Nasz narodowy żydowski sport, jakim jest niesprawiedliwe i pełne nienawiści traktowanie wielkich autorytetów historycznych nie mieszczących się w kanonie „prawdziwego Żyda” chwilami zadziwia, częściej przeraża. Niestety i z pełnym bólem trzeba stwierdzić, że jesteśmy narodem gardzącym wielkością jednostek spoza naszego narodu, ten nacjonalizm towarzyszy nam od czterech tysięcy lat i nie potrafimy się pozbyć wielopokoleniowej metafizyki narodowego cierpienia.

Wiele postaci historycznych zostało poniżonych mocą żydowskiej liturgii męki i mesjanizmu, tylko dlatego, że w jakimś fragmencie swojego życia zbłądzili, dali się ponieść wielkim ideologiom, nie wytrzymali presji zewnętrznej, nie potrafili sobie poradzić z traumą dzieciństwa. Nie zdarzyło się jednak we współczesnych ocenach historycznych nic bardziej stereotypowego i poniżającego ludzki dorobek, niż permanentne i bezmyślne poniżanie Adolfa Hitlera, którym się wręcz w jakimś kanibalistycznym uniesieniu karmimy. Odbieramy Adolfowi Hitlerowi człowieczeństwo od chwili urodzin, aż po honorową samobójczą śmierć. Oczywiście nie sposób przejść obojętnie obok niewątpliwych czarnych kart w życiorysie przywódcy narodu niemieckiego, takiego samego jak nasz naród, ale tę cześć zna i znienawidził chyba każdy Żyd, który o Hitlerze słyszał od pierwszego karmienia mlekiem matki. Czas najwyższy spojrzeć na Adolfa Hitlerem jak na człowieka, nie jak na sadystycznego mordercę i mitycznego Szatana, którego jedynym sensem życia było spiskowanie przeciw Żydom.

Sięgając najgłębiej w życiorys Adolfa Hitlera widzimy przerażone dziecko, półsierotę, zagubionego chłopca surowo traktowanego przez ojca, który odszedł gdy mały chłopiec potrzebował ojca najbardziej. Pod opieką fizycznie i ciężko pracującej matki, tułał się po ulicach prowincji cesarstwa austro-węgierskiego, doznając szeregu upokorzeń ze strony rówieśników kpiących z jego niskiego statusu społecznego. Usiłował wyrwać się z tych poniżeń poprzez pasje artystyczne. Adolf Hitler kochał malarstwo, był gotów oddać cześć swojego życia, by tylko rozpocząć studia w stolicy Austrii. Dwukrotnie usiłował dostać się do wiedeńskiej akademii i prawdopodobnie nie dowiemy się już nigdy, co tak naprawdę stanęło na przeszkodzie młodemu, utalentowanemu artyście. Być może najistotniejsze znaczenie miały ówczesne stosunki polityczne, wykluczające osoby z niższych klas społecznych. W 1914 roku Adolf Hitler zgłosił się na ochotnika, by stanąć w obronie swojej Ojczyzny. Na froncie wykazał się ogromnym męstwem, nie unikał walki, zagrzewał do boju i wspierał swoich towarzyszy broni. Za bohaterstwo i rany poniesione w walce, dwukrotnie został wyróżniony najwyższym odznaczeniem niemieckim – krzyżem żelaznym. Natłok fałszywych i jednostronnych informacji sprawił, że dziś prawie nikt nie wie, że Adolf Hitler stracił wzrok porażony gazem bojowym. Cudem odzyskał pełną sprawność, ale jako bohater frontowy dowiedział się o swoim szczęściu, gdy jego Ojczyzna doznała klęski. Ciężko przeżył kapitulację Niemiec i późniejsze szykany nałożone przez traktat wersalski na kraj Goethego i Beethovena.

Bieda znów wróciła i tym razem rozlała się nie tylko na osobiste życie dorosłego już mężczyzny Adolfa Hitlera, ale na całe Niemcy pogrążone w głodzie, chłodzie i poniżeniu. Jedynie ktoś kompletnie pozbawiony empatii i poczucia realiów tamtego okresu nie jest w stanie przyjąć podstawowych faktów i zrozumieć, że naturalnym dla zaszczuwanego człowieka i całego narodu jest reakcja obronna. Można dyskutować na ile podjęcie przez Adolfa Hitlera działalności politycznej, w ramach NSDAP, było reakcją adekwatną, a na ile ocierało się to o pewne nadużycie polityczne i militarne. Pewne jest natomiast, że oceny należy pozostawić historykom, natomiast podważanie legalności działania i uzyskania władzy w wyniku demokratycznych wyborów, przez partię Adolfa Hitlera, jest czymś niegodnym i pozbawionym elementarnej wiedzy. Próby dyskredytowania państwowości niemieckiej z lat 1933-1945 są absolutnym brakiem znajomości i poszanowania reguł demokracji, co jest dość charakterystyczne dla naszego żydowskiego dziedzictwa opartego na brutalnym micie założycielskim: „oko za oko, ząb za ząb”.

Całkiem odrębnie należałoby potraktować te najbardziej niesprawiedliwie podnoszone kwestie, będące de facto marginesem działań partii NSDAP i samego Adolfa Hitlera, a dotyczące brutalnych metod zwalczania przeciwników politycznych i klasowych. Już na wstępie rozważań każdy uczciwy badacz historyczny, zwłaszcza żydowski, musi stwierdzić, że nie ma w archiwach ani jednego dokumentu, który w sposób jednoznaczny uwiarygodniałby spiskową teorię tak zwanego „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”. Takie dokumenty po prostu nigdy nie istniały, tym samym należy się zastanowić na ile powielanie absurdalnych tez składających się na Torę „religii oświęcimskiej” szkodzi stosunkom żydowsko-niemieckim i stosunkom międzynarodowym w ogóle. Wydaje się, że wiecznie narzekający na swój los Żydzi, usiłują stanąć w centrum martyrologii, jakiejś niepojętej, romantycznie kalekiej wizji wielkiego mordu dokonanego na jednym jedynym narodzie. Każdy naród ma swoją historię i każdy naród ma prawo do obrony swojej godności.

Kiedy przyjmiemy do wiadomości te fundamentalne prawdy? Nieustanne epatowanie, permanentne wylewanie żalów na kolejne niemieckie pokolenia, stosowanie odpowiedzialności zbiorowej i przenoszenie win z ojców na wnuki, jest czymś niegodziwym i niestety typowo żydowskim piekłem, które Żydzi urządzają sobie i innym narodom. Nie twierdzę, że Adolf Hitler był bez winny, mój dziadek był w niemieckim obozie i mam moralne prawo wyrazić swój sprzeciw wobec przemocy, ale w ramach granic wyznaczonych przez rozsądek. Obciążanie całą winą Adolfa Hitlera za działania kompleksowe, które wymknęły się spod kontroli, nie mieści się w moich ramach sprawiedliwego podziału win i zasług. Jestem skłonny dać wiarę tej części spiskowej teorii „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”, głoszącej, że Adolf Hitler miał jakąś wiedzę na temat zamkniętych obozów pracy, w których Żydzi nie byli traktowani godnie i w wyniku czego cześć z nich poniosła śmierć. Nie godzę się jednak na tak jednostronne traktowanie historii, na taką emocjonalną, pełną zatrutych intencji, fałszywą martyrologię żydowską, która wynosi na piedestał własne krzywdy i nie dostrzega wielkiego dramatu Adolfa Hitlera.

Nim oplujemy jeden z ostatnich, wielkich autorytetów historycznych, jakim niewątpliwie był Adolf Hitler z całym swoim wielkim dorobkiem, którego nie umniejszają popełnione błędy, zadajmy sobie najprostsze pytanie. Ile w nas, Żydach, tkwi kompleksów, wyrzutów sumienia, pretensji do wszystkich poza sobą, ile niezabliźnionych ran jątrzymy, ile krzywd wyrządzamy sobie i innym, ile autorytetów musimy strącić z cokołów, by zaspokoić swoje martyrologiczne aspiracje. Przejrzyjmy się w tym lustrze, spójrzmy na Adolfa Hitlera jak na Żyda, który coś nam chciał przekazać i każdy z nas powinien sobie odpowiedzieć, co konkretnie od Adolfa Hitlera otrzymał, jaką spuściznę pozostawił po sobie ten autorytet wielkiego niemieckiego narodu. Zamiast dzielić świat na Żydów i resztę świata, zamiast wykopywać rowy pomiędzy wyznawcami judaizmu i pozostałymi religiami, postarajmy się widzieć w drugim człowieku te same wielkości i słabości, których na przemian nie dostrzegamy i wyróżniamy w sobie.

Ilu z nas potrafi dziś powiedzieć, jestem takim samym człowiekiem jak Adolf Hitler, należę do takiego samego narodu, pełnego cnót i słabości? Spróbujmy się zmierzyć z tą wielkością, a zatracimy własną małość. Jeśli chcemy by świat zaczął w końcu patrzeć, na nas Żydów, z sympatią i zaufaniem, musimy zadbać o swój wizerunek, rozliczając się z ponurą, umęczoną, pokaleczoną romantyzmem przeszłością. Dlatego tak nienawidzimy Adolfa Hitlera, ponieważ ten człowiek, nie oszczędzany przez życie i historię, zagraża naszemu, z gruntu choremu, paradygmatowi „prawdziwego Żyda”. Zdaje sobie sprawę, że po tym tekście zostanę surowo potraktowany przez „prawdziwych Żydów”, ale byłem to winien sobie, byłem to winien Nam Żydom, tym nieprawdziwym również, a może przede wszystkim.