Duża sędzia Tuleya i mała tulejka (inaczej)

Nieznani sprawcy wysmarowali drzwi bankrutowi medialnemu, ale też bankrutowi zawodowemu, tak doniosła gazeta żydowskich komunistów, pałętająca się na granicy bankructwa. Z propagandy tego typu zawsze należy wyciągać właściwe informacje, bo one wbrew pozorom są. Jestem prawie pewien, że w biuletynie zawierają się fakty, tylko zostały opakowane w płaczliwą formę, zarówno z przyczyn wiadomych, ale też przyczyn obiektywnych. Nieznani sprawcy wysmarowali drzwi – taka jest wersja z Talmudu komunistów. Po polsku i ludzku czytaj – klamka sędziego Tuleyi została wysmarowana gównem. Takie z dużym prawdopodobieństwem są fakty i można się domyślać dlaczego nie zostały ujawnione. Była niepowtarzalna okazja, by w bankrutującym brukowcu pod koniec życia pojawiło się coś, co przypomina prawdę, a nawet jest całą prawdą, okazji nie wykorzystano. Powód wydaje się prosty, chociaż w przyczynach złożony. Przede wszystkim trzeba wiedzieć kto, komu i kiedy robił takie numery? W czasy Polski Walczącej nie należy się zapędzać, ale jak się dobrze rozpytać wśród tych opozycjonistów, którzy nie domagali się kolorowego Rubina do celi, to się dowiemy, że podobne numery robiono za PRL. Komu? Oczywiście esbeckim kapusiom i to jest praprzyczyna kłamliwości zawartej w propagandówce, tym właśnie sposobem klamka zamieniła się w drzwi, a gówno w pomazanie.

Wiadomo, że wysmarowanie drzwi zawiera całą gamę możliwości, z tą najbardziej popularną na czele – gwiazda Dawida. Zełgali zatem propagandziści z Czerskiej, dając do zrozumienia, że oto „polski faszyzm” się odrodził. Druga cześć powodu odnosi się do samej substancji, ciężko byłoby nawet rzecznikowi sądu opowiadać o tym, że: „zabezpieczono na klamce substancję pochodzenia organicznego, która przypominała kał”. Mało, że krępująco, to jeszcze zaraz by się zrobiło zabawnie, przecież aż się prosi, żeby do metodologii badania dołączyć spektrometr do wykrywania podwawelskiej, margaryny i kremu Nivea. Jest jeszcze między tymi dwoma członami powodu, trzecia łącząca część, otóż smarowanie gównem klamki, podobnie jak inne znaki – tu mieszka kapuś, nigdy nie były uznawane za prześladowanie, ale ostrzeżenie. Innymi słowy, bez względu na, powiedzmy, kontrowersyjną formę stygmatu, takie naznaczanie nie jest ostrzeżeniem z gatunku: zabijemy cię, zgwałcimy twoją kochankę, uważaj na swoje dziecko. Nic z tych rzeczy, to jest ostrzeżenie dla ludzi, których kapuś lub inny szmalcownik może narazić na poważne niebezpieczeństwo. Podsumowując całą żałosną publikację w brukowcu mamy nie pomazanie drzwi, ale wysmarowanie gównem klamki, mamy nie zastraszanie, ale ostrzeganie przed kapusiem.

W tym momencie mogą się włączyć wszyscy esteci, etycy i moralizatorzy, którzy żarliwie wytłumaczą, że to się jednak nie godzi, ale mnie takie homilie nie przekonują. Więcej powiem, mnie wysmarowanie gównem klamki Tuleyi bardzo cieszy, jako socjolog amator mam swoją ucztę. Ten stygmat oznacza, że społeczeństwo się organizuje, korzystając z najlepszych wzorców. Tak, tak nie palnąłem się z najlepszych wzorców, niemieckim dziwkom golono łby na kolano, chociaż de facto należało element odstrzelić. Kapusiów esbeckim naznaczano gównem, ponieważ gównem i krwią mieli uwalone łapy, tak się bronili ludzie przed zakałami, gdzie tu miejsce na homilie w obronie marginesu społecznego. Argumentacji odwołującej się do jedynego na świecie modelu psychologii i psychiatrii, który mówi, że życie dziecka nie ma nic wspólnego z życiem rodziców, odnosił się nie będę, bo już o tym pisałem oddzielenie i szeroko. Powiem za to o czymś nowym, czego chyba nie doczytałem we wszystkich komentarzach, jakie widziałem. W odniesieniu do stalinowskich metod wiedzę naprawdę starą dobrą szkolę w sentencji i uzasadnieniu wyroku skończonego Tuleyi.

Moi Szanowni Państwo, przecież to był ni mniej ni więcej, tylko jak w mordę strzelił stalinowski proces pokazowy. Zamiast „bandytów z lasu”, którzy nie godzili się z nacjonalizacją, mamy bandytów z CBA, którzy usiłowali walczyć z korupcją. Naturalnie w tym porównaniu nie można się tak idiotycznie zagalopować jak, w tej chwili już tulejka, niemniej cała ta żarliwa mowa była niczym innym jak tylko politycznym procesem pokazowym. Hipokryzja w postaci tak trywialnego alibi jak „niezależność sędziowska” również do mnie nie przemawia. Tuleyka czytał pierwszą stronę biuletynu żydowskich komunistów, wygłosił mowę polityczną, nie uzasadnienie wyroku, które z definicji musi być podobnych elementów pozbawione. Tak czy inaczej i już na koniec jedno jest pewne, do małego i dużego agenta Tomka, dołączył były Tuleya, a obecna tulejka. Cieszy mnie to niezmiernie i będę się przy swoim sadyzmie upierał. Przez wiele lat biuletyn żydowskich komunistów w ten właśnie sposób eksterminował cywilnie i święcił triumfy, pora skończyć z naiwnością. Jak się dla przykładu takiej tulejki nie wysmaruje gównem, to nam wytoczą 100 następnych Tuleyi i zrobią z tego niezależny sąd.