Wielofunkcyjny poligon doświadczalny w Elblągu

Wbrew wymęczonym uśmieszkom i reakcjom dogorywającej Platformy, w Elblągu stało się coś więcej niż taka sobie zwykła porażka. W mieście słynącym dotąd z sympatii lewicowych i liberalnych odbył się wielofunkcyjny poligon polityczny, a właściwie kilka równoległych poligonów. Przed wszystkim jest łomot i nie skromny 4 procentowy, tylko potrójny. Najpierw odwołano szemranych typów z PO o czym jakoś nie chce się pamiętać. Potem wybrano samorządowców i tutaj porażka była kilkunastoprocentowa, wreszcie PiS wygrał w wyborach prezydenckich. Razem wziąwszy mamy jeden wielki, chociaż potrójny łomot, który musiał się odcisnąć na grzebiecie i trochę poniżej Donalda. Na drugim poligonie odbyły się ćwiczenia medialne. TVN podjął jedną z ostatnich prób sprawdzających na ile jeszcze da się ludzi ogłupić strachem przed „ciemnogrodem”. Okazało się, że rezerwy się wyczerpały. Pomimo wałkowania „taśm prawdy” i epatowania brzydkimi wyrazami połączonym z insynuacjami, miasto Elbląg powiedziało nie. Moim zdaniem ten poligon jest równie ważny jak sam łomot, a kto wie czy nie ważniejszy, wszak pajacyk tylko macha łapkami, za sznurki pociągają mistrzowie marionetek, w tym media. Trzeci poligon zburzył i tak zużytą mitologię, która opierała się na „charyzmie” Donalda Tuska. Sopocki trampkarz musiał zlecić badania sondażowe, w przeciwnym razie nie pojawiłby się w Elbląg z medialną pompą, uciekłby podobnie jak w Rybniku. Dziś wiemy, że zwłaszcza po taśmach, Gelert była bardzo blisko i to skusiło Donalda. Jednak dobry Bóg sprawił, że wybory ułożyły się wbrew propagandowym popisom trampkarza.

Czwarty poligon wysłał do wyborców bardzo ważny komunikat, mianowicie przełamanie złej passy w wyborach prezydenckich. PiS regularnie przegrywał w najbardziej efekciarskich konkursach, gdzie zwykle bardziej się liczy „reprezentacyjność” i dobór krawata, niż kompetencje polityczne. Zdecydowanie odróżniłby wybory stricte partyjne od wyborów prezydenckich, bo to są mimo wszystko dwa różne konkursy, co wyraźnie widać po Elblągu. Prezydent ma być takim sympatycznym kolesiem, który ładnie wygląda w telewizji i na światowych salonach. Naturalnie nie ma ściślej analogii między prezydentem Kielc i prezydentem Polski, ale zasada bardzo podobna, o ile nie tożsama. Szósty poligon pokazał, że istnieje szansa w pojedynku PiS kontra reszta świata. Licząc głosy reszty świata, w tym większość zdecydowanie lewicowych, Wilk powinien przegrać i to z wielkim hukiem. Stało się jednak inaczej. Lewa strona ma dość PO w podobnym stopniu jak prawa, a w każdym razie w wystarczającym stopniu, żeby zamknąć oczy, uszy i nos, po czym wrzucić głos na kandydata PiS. Kolejny poligon zweryfikował „gdzie jest krzyż”. Wytoczono „obciachowe” kwity, przeprowadzono brudną kampanię, która pewnie wpłynęła lecz nie przesądziła o zwycięstwie. Popłynęła informacja do władców sznureczków, że nie tędy droga, same brzydkie wyrazy nie wystarczą, musi być jakaś niepokojąca treść. Za poligonem brudnych taśm mamy poligon frekwencyjny. Co do zasady jestem gotów się zgodzić, że niższa frekwencja działa na rzecz PiS, ale w Elblągu nic PiS-owi nie zagroziło, łącznie z bardzo wysoką, wręcz niewyobrażalnie wysoką frekwencją, jeśli brać pod uwagę, że wybory odbyły się w trybie nadzwyczajnym – uzupełniającym.

Sporo tego jak na jedno miasto, prawda? Też tak uważam, ale z wnioskami tak strasznie bym się nie ekscytował jak rzecznik Hofamn. Tendencja mnie cieszy, niemniej dwa zagrożenia muszę wskazać. Nie słyszałem jeszcze głosu, który zwracałby uwagę na dewaluację wyborczą. Mieliśmy Rybnik, Elbląg, w kolejce czeka Podkarpacie (wybory senatora) i kluczowa sprawa, czyli stolica. Boję się, że to co napiszę może głupio zabrzmieć, ale takie nagromadzenie, niechby nawet zwycięstw, jednakowoż w lokalnym wymiarze ma sporo szanse wywołać znudzenie wśród wyborców i poszukiwanie nowego lidera, o czym zapewne myślą odpowiedni ludzie. Proszę mi wybaczyć głośne dywagacje, zdaję sobie sprawę, że sobie gdybam i marudzę, tym bardziej, że podobnym procesom nie da się zapobiec, niemniej warto pamiętać, że publika szybko się nudzi. Teraz jest zabawnie, bo Tusk dostaje w zadek i robi się niezła zabawa, ale jak długo będzie trwała bardzo ciężko powiedzieć. O ile w pierwsze zagrożenie da się łatwo skrytykować i odrzucić, to z drugim łatwo nie będzie.

Warszawa ma w sobie taka potęgę, że jest w stanie pociągnąć polskie sprawy w skrajnych kierunkach. Gdyby PiS wygrał w Warszawie byłby to ostateczny i nie gwóźdź, ale kilof do trumny. Jednak w przeciwnym razie, czyli w razie tragedii, nietrudno sobie wyobrazić, że taki kop mógłby doprowadzi do orgazmów i orgii medialnych ogłaszających wielki powrót trampkarza. Trochę stonowałbym te buńczuczne zapowiedzi „Idziemy po HGW” i spytał „Z kim idziecie?”. W Warszawie nikt z członków PiS moim zdaniem nie wygra, to musiałby być co najmniej Gliński, jeśli nie wyżej i tu mi brakuje pomysłu. A jeśli kandydatem będzie Gliński, to bardzo szybko da się Glińskiego spalić zarzutem, że robi sobie z Warszawy trampolinę dla wyborów prezydenckich, które zdaniem Kaczyńskiego powinien wygrać. Sprawy się komplikują i na przystanku Warszawa trzeba wysiąść z kimś mocnym na starcie i poza wszystkim nie zapominać, że już za kilka tygodni TVN pojedzie do Elbląga pytać gdzie jest IV port w Polsce i „po czemu czynsze”. Zmierzam do tego, że jeśli PiS marzy o podtrzymaniu passy będzie musiał wykonać ogrom pracy, na odcinku selekcji kandydatów i na odcinku efektów pracy samorządowców. W przeciwnym razie dzisiejsze lokalne sukcesy przerodzą się ogólnopolską konsternację.