Psa urok

Dom, w którym teraz mieszkam wybudował mój ojciec w drugiej połowie lat 50 XX wieku.
Według standardów obecnych to chatka na kurzej nóżce, ale na takie coś właśnie w tych latach PZPR pozwoliła. Rozgęszczało to nieco kwaterunkowe czworaki, a tym, którzy sobie na to mogli pozwolić, stwarzało taką splendid isolation, czyli minimum normalnej egzystencji.  Domki –  mnóstwo identycznych domków –   stały na działkach, a jak się właściciele wprowadzali i grodzili, to pojawiały się psy. Po jednym na działce. Rzadko bez psa, czasami dwa psy na działce.

Nie było firm ochroniarskich. Nie było sprytnie umieszczanych kamerek i monitoringów. Nie było numeru 112. Więcej. Nie było telefonów. To znaczy telefony były, ale niewiele i  inne niż dziś. U nas były na korbkę.
Jak się zakręciło korbką, to po odpowiednim czasie odzywała się pani telefonistka . Całkiem jak stewardessa miss Odessa z piosenki Wysockiego. Majestatyczna jak Poczta, Telegraf, Telefon.
Łączyła rozmowę, albo nie.

Nie było też oświetlenia ulic. Na głównych  ulicach były latarnie. Ale na pozostałych nie.  Nie było więc tego, co teraz nazywa się zaśmieceniem światłem. Dlatego w pogodne noce oglądało się  firmament full wypas .  Z Drogą Mleczną i szczegółami.
W tych warunkach trzeba było sobie samemu radzić, po to były psy. Zadaniem psów było czuwać i szczekać.
Ludzie szli spać, a psy czuwały. Psią mowę należało rozumieć. W letnie noce, co to się spało przy szeroko otwartych oknach, można było usłyszeć łagodne, niespieszne naszczekiwanie.
Znaczyło : „U na wszystko w porządku, a u was?”  Szczekanie szło od zachodu, od Wisły. „U nas też spokojnie, a co u was, koledzy?” szczekanie docierało do naszych działek.  Mój Bonzo, kundelek z pewną przewagą cech pekińczyka włączał się w  ten chór. Dalej na wschód były jeszcze inne domy. Teraz szczekały tamte psy, a Bonzo milkł. Jeszcze dalej już tylko była wydma piaszczysta porośnięta sosenką. Potem to naszczekiwanie wracało i tak falami wędrowało , przez całą noc. Jak nawoływanie włoskich straży w pogodne noce„ tempo sereno”.

Z czasem Bonza zstąpili Bilo, Astra, Karo, Burek.
Nie znałam w tamtych czasach żadnych nerwusów, którzy narzekali na to nocne szczekanie. Ale sąsiedzi się też zmieniali.
Czasami  słuchałam tych odgłosów nocy, przeważnie spałam spokojnie i budziłam się tylko, kiedy szczekały psy z najbliższej okolicy.  I natychmiast znów zasypiałam. Bo ktoś czuwał, więc można było spać spokojnie.
I tak szła ta nocna pieśń czuwania, opieki, bezpieczeństwa.

Jednak gdy szczekanie przybierało inną formę, gdy było głośne, nerwowe, wściekłe, budziliśmy się wszyscy. I tu należało rozróżnić. Jeśli trwało krótko, znaczyło, że ulicą przechadzał się kot, wędrował jeż, przemykała kuna.  Jeśli jednak trwało dłużej i aż zachłystywało się od gniewu, mężczyźni, ojcowie rodzin, ubierali się, brali co tam który miał pod ręką – widły, łomy siekiery i wychodzili, żeby sprawdzić, co się dzieje. Kiedyś, zdarzyło się,  udaremnili włamanie. Bo na milicję się nie dzwoniło, chyba, że w ostateczności.

Tekst zamieszczam z dwóch powodów. Jeden, żeby zapisać, jak to „drzewiej” bywało. Skoro na żadną skuteczną obronę nie można było liczyć, należało się zorganizować we własnym zakresie. Przypominam, takie coś było bardzo źle przyjmowane przez ówczesne władze.
Drugi : mój pies Burek, lat 14, mieszaniec, odszedł na  zawsze. Teraz na naszej ulicy już nikt nie szczeka. Sąsiedzi, którym szczekanie Burka przeszkadzało mogą  już w swoich rzęsiście oświetlonych domach spać spokojnie.