Ale po co o tym mówić, po co to nagłaśniać? Niech sobie patologia kwitnie!

Tytułowe pytania sugerujące, są jednymi z bardziej irytujących, przynajmniej moją nieskromną osobę. Zgodzę się, że w przypadku wykreowanych sensacji milczenie, czy obojętność jest jakimś lekarstwem, ale obawiam się, że chwilowym i mało skutecznym. Żyjemy w takim świecie, że nie da się zamilczeć tego, co nagłaśniają media i zdecydowanie nie polecam takiej taktyki, bo ona prowadzi do ugruntowania patologii. Kto jeszcze 20 lat temu odważyłby się urządzić zawody w kisielu, gdzie tarza się dwóch, było nie było, dziennikarzy? Takie rzeczy tylko w Ameryce, w Polsce z całą pewnością wywołałoby to falę oburzenia i moralizatorskich komentarzy. Przeskoczmy teraz te 20 lat i popatrzmy na rzeczywistość z aktualnej perspektywy. Co widzimy?

Wczoraj odbył się historyczny pojedynek niejakiego Jasia Kapeli z niejakim Ziemkiem Kossakowskim. Chodząc po Internecie wzdłuż i wszerz, z uwzględnieniem portali należących do głównych mediów, nie znalazłem ani jednej wypowiedzi wybitnego eksperta od psychologii, etyki, czy kultury sportu. Za to znajdziemy pełno artykulików i komentarzy, które bez żadnych wstępów natury etycznej, od razu przechodzą do prześmiewczego i lekkiego opisu wydarzenia „sportowego”. Żeby było ciekawiej, parę tygodni wcześniej prawie wszystkie tuzy medialne grzmiały, jaka to straszna rzecz, że gangster „Słowik” organizuje galę z Najmanem. Owszem, to nie jest nic godnego pochwalenia, czy choćby obrony, ale limit oburzenia wyczerpał się na „Słowiku”, bo patologia i całkowity upadek zawodu dziennikarskiego, większości dziennikarzy się spodobał i świetnie się bawili. Jeśli ktoś zna jakieś oświadczenie dowolnego stowarzyszenia dziennikarzy, w którym znajdziemy 100 podpisów znanych przedstawicieli zawodu, stanowczo sprzeciwiających się ośmieszaniu ich profesji to bardzo proszę przesłać mi kopię, ponieważ nie uwierzę dopóki na własne oczy nie zobaczę.

W którym miejscu zaczyna się ta patologia i brak reakcji? Patologia startuje na poziomie edukacji, jak mawiają eksperci, a później na poziomie rekrutacji. Fakt, że taki Kapela, czy Kossakowski uchodzą za dziennikarzy, to zaczyn całej biedy. Dalej sprawy toczą się same i można mi zarzucać przesadę, jednak będę się upierał, że w ringu wypełnionym kisielem doskonale poczułoby się najmniej 90% dziennikarzy. Jakoś nie mam problemów z wyobrażeniem sobie Pereiry z Wrońskim w podobnym pojedynku. Eliza Michalik i Joanna Lichocka, też dostarczyłby podobnych emocji. A przecież można pójść dalej zgodnie z duchem współczesnego „sportu”, gdzie facet przebrany za babę bije rekordy na 100 metrów przez płotki. Pojedynek Mrozowskiego z Holecką? Szłyby bilety? Jak świeże bułeczki, jestem o tym święcie przekonany. Dlaczego w takim razie nie warto przemilczać patologii? Z powodu samej patologii, która pozbawiona kontroli rozlewa się z pełną swobodą i co najgorsze staje się naturalnym, wręcz zabawnym elementem rzeczywistości.Dobrze, hipokrytą nie będę, mnie też przez moment ubawił widok lewicowego chuderlaka w stroju jednorożca, który w klatce skopał prawicowego „niezłomnego”. Człowiek już ma taką naturę i choćby nie chciał, to odruchowo się uśmiechnie, ale człowiek ma rozum też i powinien mieć moralne hamulce.

Jak się na to wszystko spojrzy z perspektywy rozumu i etyki, to nic śmiesznego nie znajdziemy. Nie chcę uderzać w najwyższe tony, niemniej łatwość z jaką patologia staje się popkulturą naprawdę jest przerażająca. O ile jeszcze dwóch dorosłych, ale niedojrzałych facetów okładających się w klatce, najbardziej szkodzi im samym, to trzeba być ślepym, aby nie dostrzegać powszednienia patologii w niemal wszystkich dziedzinach życia. W ciągu sekundy coś, co było nieprzekraczalnym standardem: „ja pana przez telefon nie wyleczę”, stało się „naukową terapią”. Gdzie tu widać związek przyczynowo-skutkowy? Otóż jestem przekonany, że w świecie pozbawionym patologicznych walk dziennikarzy, nie istnieje też teleporada medyczna. Niestety tego świata już nie ma i raczej nie liczę na powrót do przeszłości.