Andrzej Mleczko spija mleczko bez wypluwania i ja też zaniemówiłem!

Się nasłuchałem w ostatnim czasie o cenzurze, głownie w Internecie. Nie powiem niepokojące, tylko jakoś najmniej ze wszystkich cenzur na świecie. Większość, a dla mnie to synonim bezmyślności, rozumie cenzurę jako zamykanie ust. Tymczasem cenzura w swej szczytowej formie jest czymś zupełnie innym i wcale nie zamyka ust, tylko wyznacza kierunki właściwego myślenia. Dwa przykłady: jeden z telewizji, drugi z życia wzięty i stanie się jasne jak to jest z tą cenzurą bez fizycznego zamykania gęby. W jednej z telewizji jest taki program, który nazywa się żartobliwie, tak bardzo zabawnie, że ledwie mi przechodzi przez klawiaturę: „Śniadanie mistrzów”. W tymże obserwowałem dwojakie cuda. Program zaczął się od tego, że jedna gościówa zarekomendowała książkę jednego gościa, a dalej poszło jeszcze bardziej po cenzuralnej bandzie. Ten gość, który zarobił na egzemplarzu i dużo więcej na rekomendacji, odwdzięczył się jak należy. Nim towarzystwo doszło do rozmowy o księdzu Bonieckim, zatrudnionym w ITI i tak się głupio złożyło, że przywołana telewizyjna pogawędka była wyprodukowana przez ten sam koncern, zareklamowany rysownik Mleczko wspomniał o ważnej postaci. Czym się mógł odwdzięczyć za reklamę? Naturalnie, że reklamą innych wybitnych. Nie wysilił się Mleczko, zwyczajnie zaliczył nekrofilię z laudatum. Pochwalił Bruno Miecugowa i nie omieszkał wspomnieć, że ów nieżyjący ojciec znamienitego Grzegorza miał swoje ulubione powiedzonka. Powiedzonka nie pamiętam, dlatego śmiać się nie będę. Znam Bruno Miecugowa z mało zabawnej działalności, zresztą, kto ze stalinowskich sługusów był zabawny? No może Wisława Szymborska, która pięknie o kotkach pisała i ustach Dżugaszwili.

Jaki by nie był i co by nie mówił nasz bohater Mleczko, przydało mu się w późniejszej błyskotliwości, gdyż było wiadomo, że rozmowa potoczy się w kierunku zamykania ust księdzu Bonieckiemu. Z coraz większym rozwarciem szczęki przysłuchiwałem się rysownikowi Mleczce, który zachwalał, rozdawał spojrzenia i czuł satysfakcję, że gęby pozamykał. Co mną kierowało i potem targnęło, żeby nie jechać wcześniej do dziadków? Taka zwyczajna ludzka bezsilność. Gdy Mleczko wspomniał o stalinowskim sługusie, jako nieżyjącym ojcu znamienitego Grzegorza i w kontekście nadchodzącej dyskusji o Bonieckim, cała towarzyska zgraja, łykając ptysia, synchronicznie pokiwała głowami. Znamienity ten Bruno, ojciec Grzegorza, wybitny dziennikarz, imaginujcie sobie zacny ci on. Widz „Tańca z gwiazdami” usłyszał tyle ile zrozumiał, nieżyjący ojciec znanego dziennikarza był super przyjacielem zabawnego rysownika. No i daj im Boże, jednemu i drugiemu wraz ze wszystkimi znajomymi. Ale gdy przyszło co do czego i rozmowy o Bonieckim, ten sam Mleczko, któremu udało się w środku stanu wojennego założyć galerię w Krakowie, gdzie za subiekta robił inny wybitny Pilch, podniósł wrzawę w kwestii prześladowanego księdza „Mańka”. Jakże tak można, jemu regułę medialnego milczenia narzucać, stalinizm, cenzura, Mysia i stan wojenny.

Pisałem już o tym, niestety jestem zmuszony przypomnieć zawsze, wszędzie i w tych akapitach po raz wtóry, że ten wybitny Bruno Miecugow, nieżyjący ojciec szefa „Szkła kontaktowego”, był stalinowskim pachołkiem, który wraz z Wisławą Szymborską podpisał list „intelektualistów” pochwalający decyzję stalinowskiej prokuratury, nie w kwestii zamykania ust, ale odrąbania głowy niepokornym księżom. W studio ITI, rysownik spijający mleczko bez wypluwania, rozsławił zeszmaconego dziennikarza i potem miał śmiałość wypowiedzieć się w kwestii kolejnego księdza, zatrudnionego w tej samej firmie. Taki zwykły oglądacz TV, który nie ma świadomości w czym bierze udział łyknie tego przezabawnego rysownika i całe zabawne towarzystwo, ale jak sobie zderzyć wiedzę powszechną z telewizyjnym ornamentem, dopiero widać z jakiej… gliny ulepieni są ci ludzie. Bruno Miecugow podpisał się pod wyrokami śmierci dla kilku księży, o czym rysownik Mleczko nie mógł nie wiedzieć, bo lat ma podobnie. Nikt w studio się nie zająknął, wszyscy zgodnie obsrali decyzję szefa Księży Marianów, który uważa, że popkulturowy satanizm i lewacka bojówka Palikota nie kłóci się z nauką Kościoła. Cenzura w Internecie? Śmiech! Cenzura w praktyce, to jest dopiero zjawisko i w związku z tym mogę z czystym sumieniem przejść do cenzury w rodzinie. Komu się chce ten już dotarł do niepokojących wiadomości o tym, że LOT w porozumieniu z kapitanem B 767 wybrał się prze Atlantyk złomem cieknącym z każdej strony i tuż po starcie. Wie też, że jakiś umyślny uruchomił podwozie i cała sprawa zaczyna śmierdzieć, ale rodzinnie to się ogląda „Familiadę”. Po każdej łyżce rosołu zachwyt, że piana na pasie, że na szybowcach latał, że prezydent da medal i będzie super. Co można odpowiedzieć? Niechaj tak będzie, niech będzie super, temu Wronie i tym wszystkim przy nim, niech się kąpią w pianie, mnie gębę pozostaje zamknąć i się napawać warsztatem Bruno Miecugowa. Cenzura w Internecie? Zamykanie gęby? A po co? Wystarczy przekrzyczeć modą i wywołać strach przed detalem razem ze ślepotą na hurt. Popsułem obiad i wizerunek rysownika, ale zniesmaczonych zapraszam do Google, wszystkie zepsute potrawy i szmaciane życiorysy wyszukują się na pierwszej stronie.