Była puszcza, teraz jest rzeka – żadnych wniosków

Coraz częściej odpuszczam sobie śledzenie polskiej polityki, pewnie jednym z powodów jest starość, która odbiera zdrowie, a do obserwacji polityki trzeba mieć końskie zdrowie. Drugi i bardziej poważny powód to nuda, totalna nuda i powielanie tych samych schematów. Nie jestem w stanie przypomnieć sobie takiej sytuacji, w której Tusk albo ktokolwiek z opozycji postąpił oryginalnie. Reakcje na polityczne wpadki PiS, których przecież nie tylko nie brakuje, ale jest ich pod dostatkiem, zawsze są takie same. Pierwsze słowo, jakie się nasuwa przy opisywaniu strategii politycznej Tuska i reszty, to histeria. Oczywiście nie mam na myśli naturalnego zjawiska, ale sztucznie rozpętaną histerię napędzaną medialno-politycznym teatrem. Jedną z pierwszy akcji w tym stylu były konie z Janowa, potem „zagłada puszczy”.

Od kilku tygodni w tym samym tonie i technice propagandowej Tusk stoi nad brzegiem Odry i liczy śnięte leszcze. Dzień w dzień sprzyjające opozycji media zalewały widzów tonami martwych ryb i o ile na początku coś podobnego zawsze robi wrażenie, o tyle w środku ludzie zaczynają ziewać, by pod koniec kląć i chwytać za pilota. Wszystkie bzdurne i zmyślone hiperbole od rtęci, której stężenie zdetonowało urządzenia pomiarowe, po rozpuszczane w Odrze gumowe rękawice, stały się największym alibi dla PiS. I gdy się wydawało, że gorzej być nie może, bo się nie da, do akcji wkroczyły „aktywistki” i urządziły kondukt żałobny nad brzegiem… Wisły. W trzy sekundy Internet wyśmiał całą akcję, poczynając od skojarzeń z „Czajką”, kończąc na słynnym wywiadzie z koniem, jaki miał przeprowadzić TVN. Ktoś powie, że przecież to nie „wina Tuska”, jego tam nie było i prawdopodobnie nikogo z PO też nie. Bardzo mi nie jest przykro, ale takie są konsekwencje politycznej strategii zwanej „totalna opozycja”. Zdecydowana większość wyborców nie odróżnia kto maszeruje i się błaźni, podział jest jasny i podstawowy: PiS i AntyPiS. Tusk musiałby się od tej żenady zdecydowanie odciąć, żeby się pozbyć balastu, ale rzecz jasna nie może tak postąpić z uwagi na „totalną opozycję”.

Wydawało się, że co jak co, ale na tej katastrofie rzecznej PiS musi stracić, wystarczyło zgodnie z chińskim przysłowiem czekać na brzegu rzeki i patrzeć, kiedy popłyną ciała wrogów. No i Tusk czekał wiele tygodni, tylko na swoje nieszczęście nie robił tego w milczeniu. Po raz tysięczny PiS i Kaczyński zostali odmienieni przez wszystkie przypadki, po czym to firmowe danie zostało polane gęstym sosem największych na świecie zbrodni i tyranii. Wszystkiego opozycja już próbowała, Seicento Sebastiana, dwie wieże, dwa miliardy dla TVP, aborcja i czarne marsze, ale finał zawsze jest ten sam – sztuczna histeria zamienia się w tragifarsę. W tej chwili na pewno da się powiedzieć, że PiS na Odrze nie straci jednego procenta w głosach, chociaż wydawało się to niemożliwe. Tusk nie zarobił rubla i stracił sporo, głównie kolejny kawałek swojej „magii”. Jeśli się nie potrafi wykorzystywać takich prezentów politycznych, to nie ma żadnych szans na wygraną w wyborach. Dziś więcej mówi się o kłamstwach PO, niż winie PiS, bardziej się ludzie śmieją z „konduktu rzecznego”, niż konferencji działaczy PiS zorganizowanej na brzegu Odry.

Prawdę mówiąc nie potrafię wyjaśnić tego “fenomenu”! Rozumiem, że można i czasami trzeba próbować więcej niż trzy razy, ale powtarzać tysiąc razy te same czynności i oczekiwać odmiennego efektu, to jest znana definicja „braku roztropności”. Na szczęście to nie moje zmartwienia, dlatego kompletnie się tym wszystkim, serwowanym po obu stronach, nie wzruszam. Jestem pewien, że przy najbliższej okazji będziemy widzieli dokładnie te same bezskuteczne i bezcelowe zachowania po stronie „totalnej opozycji”. Oni wpadli we własną pułapkę i nie mają ani pomysłu, ani odwagi, by z niej wyjść. Liczą, że PiS w końcu sam się wyłoży, ale problem polega na tym, że PiS wykładał się już wiele razy i wtedy Tusk z całym towarzystwem politycznym i medialnym, podawał im rękę.