Cenckiewicz i Targalski udowodnili słabość ustawy o IPN – prawdziwy nokaut w pierwszej rundzie

Przyznam się, że przez dłuższy czas nie miałem wyrobionego zdania na temat ustawy o IPN. To, że trzeba było ją uchwalić, to sytuacyjna oczywistość; to że deprecjonowali ją Żydzi, to oczywista stronniczość strony uwikłanej w spór, ale to, że skrytykował ją premier Olszewski…hm, to jednak daje do myślenia.

Również zapowiedzi rządu o potrzebie rychłej nowelizacji z jednej strony wyglądały na taktyczny wybieg uspokajający szalejący cmentarny hienizm hien cmentarnych formujących się w watahę, ale z drugiej strony także dawały do myślenia…

I w końcu analizy dra Cenckiewicz i dra Targalskiego. Co można powiedzieć – trafne. Widać, że to fachowcy nie pozwalający zawładnąć się emocjom. Dr Cenckiewicz w zwięzły sposób przedstawił bolączki naszej polityki historycznej oraz wskazał kierunek działań naprawczych, zaś dr Targalski z właściwą sobie przenikliwością i upodobaniem do konkretów, wskazał główną słabość ustawy, czyli wniesioną na chybcika poprawkę penalizującą ukraiński nacjonalizm.

I o ile w oparciu o rozważania ogólne i filozofujące można deliberować miesiącami bez osiągnięcia wiążących konkluzji, to w zderzeniu z konkretem, dyskusja jest krótkim, jednorundowym nokautem.

Polityka zaostrzania stosunków z Ukrainą jest chybiona. Osłabia Polskę w stosunku do Rosji. Po szczegóły odsyłam do audycji dra Targalskiego „Koci tygiel” w TV Republika. Nie znaczy to, że powinniśmy tolerować antypolskie i nazistowskie wybryki pogrobowców UPA. Należy jednak pamiętać, że Ukraińcy nie są monolitem i dopiero biorąc to pod uwagę, powinniśmy próbować dokonywać ocen ogólnych na temat, jaki jest stosunek Ukraińców do Polaków.

Z telewizora i wrażych stronek w Internecie wiemy, że jest bardzo wrogi i niebezpieczny. Z osobistych zaś obserwacji widzimy, że miliony Ukraińców chcą do nas przyjeżdżać, żeby odetchnąć od dusznej, toksycznej sytuacji na Ukrainie, zatruwanej w dużej mierze przez upowców. Uczą się na potęgę języka polskiego, zaczynają czuć się u nas swojsko; panuje atmosfera ostrożnej sympatii z wzajemnością.

Żadne pieniądze nie zapewniłyby takiego sukcesu kulturowego. Na naszych oczach odradzają się, całkiem oddolnie, wspomnienia i sentyment do złotych czasów wielonarodowej Rzeczpospolitej. A że ukraińscy naziści wrzeszczą i szczują? przecież to dzieci i wnuki SS-manów. Widać wyraźnie, że na Ukrainie trwa walka trzeciego pokolenia potomków SS i UPA z trzecim pokoleniem spychanej na margines życia publicznego, większości spokojnej i pokojowo nastawionej części społeczeństwa Ukrainy.

To, iż Ukraińcy identyfikujący się z UPA mówią o sobie „nacjonaliści” to zrozumiałe. W przeciwnym razie musieliby mówić, tak jak było – naziści i SS-mani. Wybielają się po prostu nacjonalizmem. I tutaj kryje się niebezpieczeństwo popierania sformułowań i skrótów myślowych typu „ludobójczy nacjonalizm”.

Skoro bowiem skleimy „ludobójczy” z  „nacjonalizmem”, to jak obronimy polski nacjonalizm? a może już uwierzyliśmy, że polski nacjonalizm, to również coś złego? cóż, braki w kulturze i nauce są widocznie tak duże, że nigdy dosyć powtarzania, że „siekiera” nie jest niczym złym – służy do rąbania drew na opał i rozłupywania łbów najeźdźcom naszej ojczyzny. Czymś złym jest dopiero „siekiera w łapach psychopaty”.

Podobnie jest z „nacjonalizmem”. Miłość do własnego narodu, utożsamianie się ze swoją nacją, to coś dobrego i przyzwoitego. Dopiero toksyczna, chorobliwa „miłość”, połączona z narcyzmem, egoizmem i pogardą dla innych, czyli szowinizm, tworzy złą odmianę nacjonalizmu znaną pod nazwą nazizmu.

Tak że nie oszukujmy się, czy raczej nie dajmy się oszukać – myślenie o Ukraińcach, że są nazistami, tylko dlatego, że żyją na Ukrainie hałaśliwi potomkowie SS i UPA, to takie same chore uogólnienia, jak żydowskie gadanie o odpowiedzialności państwa i narodu polskiego za holokaust.

Jeśli zapomnimy o symetrii w naszym filozofowaniu i myśleniu, staniemy się ślepymi ideologami, przed którymi właśnie usiłujemy uratować świat.