Co było a nie jest, nie pisze się w rejestr.

A niech tam, pomyślałem i postanowiłem po 30-stu latach, pierwszy raz od zawieszenia łyżew na kołku, zobaczyć mecz hokejowy między Cracovią a Tychami. Zadzwoniłem do Ryśka z Tychów, przyjaciela z lat młodości, by zorganizował mi bilet. Rychu był wicemistrzem Polski wagi średniej w boksie. Walczył w Górniku Wesoła. Kiedyś to była siła w polskiej lidze bokserskiej. Mecze odbywały się na kopalni. Jak dziś pamiętam umorusane twarze górników, którzy dopiero co wychynęli na powierzchnię i nie zdążywszy się nawet umyć, stali na krużgankach w cechowni, drąc się jak wściekli – dołóż mu, połóż go leżeć a czasem jak im się zawodnik drużyny przyjezdnej szczególnie nie podobał, to można było usłyszeć – dobij go, lub nawet – zabij go.

Niestety, bilety były już dawno wyprzedane, więc Rysiek zadzwonił do Michała a ten obiecał wprowadzić mnie do środka. Michał zajmuje się obecnie spikerką. Kiedyś był bramkarzem. Umówiliśmy się pod tylną bramą. Patrzę, przechodzi koło mnie facet i myślę sobie, skąd ja znam ten pysk? Lecz nie przyszło mi do głowy, że to może być mój dawny kolega z drużyny. Po 30-stu latach ludzie się zmieniają niesamowicie. Ząb czasu kąsa nieubłaganie. Żłobi coraz głębsze bruzdy na twarzach i coraz większe fałdy na brzuchach. Mnie wyraźnie potraktował łagodnie, bowiem Michał nie miał problemów z rozpoznaniem moich szlachetnych rysów. 

Michał szybko umknął do swojej roboty a ja zobaczyłem idącego naprzeciw mnie siwego starucha jak by żywcem wyjętego z Muppet Show. Wyglądającego jak jeden z tych, co siedzą na galerii. Od razu poznałem Gładzika. Tak go nazywaliśmy, bo miał włosy zawsze przylizane. Brusił nam ślęzuchy. Po polsku – ostrzył łyżwy. Jest teraz kierownikiem drużyny. Gładzik to dziecko szczęścia i przypadku. Nie wiem czy skończył szkołę podstawową czy też nie ale po zakończeniu kariery (nazwijmy tak umownie jego przygodę z hokejem), zajmował się nadal szlifierką. Potem skierowano go na odcinek młodzieżowy i dzisiaj Czerkawski mówi o nim – mój nauczyciel. W międzyczasie poleciał z reprezentacją Polski na turniej do Japonii jako wybitny szlifierz.

Mecz oglądałem w towarzystwie Jasia. Był kierownikiem drugiego ataku. To znaczy środkowym. Przyszedł do naszej drużyny z Baildonu, razem ze swoim przyjacielem Bronkiem. Ich synowie, wychowankowie Tychów, przez długi czas byli reprezentantami Polski. Jeden zakończył już grę ale drugi jeszcze śmiga po lodzie. W trzecim meczu play-off, wpakował Cracovii do siatki dwie sztuki. Janek nic się nie zmienił. Nie urósł ale też nie przytył. Pozostał krępym i uśmiechniętym. Nigdy po lodzie nie poruszał się zbyt szybko, lecz nadrabiał tę skazę sprytem, dużym spokojem, szerokim przeglądem sytuacji i zawsze właściwym wyborem partnera, któremu należało adresować krążek.

Na przerwie wpadłem w objęcia Rudiemu. Rudolf był skrzydłowym pierwszego ataku. Mój rocznik a nie pije i nie pali. Pewnie musi mieć bardzo dużo robali. W dawnych latach w przerwie meczu zdarzało mu się w kiblu zakurzyć cygaretę. Jak to ludzie potrafią się zmienić na lepsze. Niestety mnie się to nigdy nie zdarza. Na prawym skrzydle miałem Krystiana. Bardzo zdolny zawodnik. Zadebiutował w ekstraklasie hokejowej w wieku 17-stu lat. Przez osiem sezonów graliśmy niezmiennie w jednym ataku. Od roku nie żyje ale jego syn gra na tej samej pozycji w Tychach, na której on kiedyś grał.

Z dwudziestu lat uprawiania hokeja pozostało mi jedno zdjęcie drużyny w Panoramie Śląskiej. Kończąc ze sportem, powiedziałem sobie wtedy – było, minęło, a co było i nie jest, nie pisze się w rejestr. Teraz, po upływie 30-stu lat, mogłem powspominać z Jankiem przyjemne chwile, gdy 4 tysiące kibiców śpiewało – Gie Ka Es, Gie Ka Es, do boju Giekaes. Życie było by piękne gdybyśmy tylko zwyciężali, lecz niestety taka jest gra, że jednemu weźmie a drugiemu da i często po przegranym meczu, schodząc ze spuszczoną głową do szatni, trzeba było wysłuchać jak Hanysy darły japę – za co wam mieszkania dali? Albo – wy luje! Do fedrunku! Na dół z wami!

Hokeiści Tychów byli zatrudnieni na etatach górników dołowych w kopalni Murcki a potem na Piaście w Bieruniu Nowym. Tyle lat pracy na kopalni a ja nigdy na dół nie zjechałem, mimo sporadycznych ale czasem nachalnych nalegań ze strony wstrętnych kiboli.