Dlaczego Józef Iwulski nie został Stanisławem Piotrowiczem?

Nie ma dnia, żeby ktoś nie wypomniał Stanisławowi Piotrowiczowi przeszłości prokuratorskiej w PRL i jest to argument najcięższego kalibru. W przeciwieństwie do polityków i zwolenników prawicy, nie kupuję tej bajeczki, że Piotrowicz był w prokuraturze po to, aby ratować opozycjonistów. Być może zachowywał się niestandardowo, jednak w tym i w każdym tego typu przypadku zasada jest jedna. Sam udział w skompromitowanej formacji jest kompromitacją i tyle. Zupełnie inna rzecz to porzucenie złej drogi i wstąpienie na drogę dobrą. W tym miejscu Stanisław Piotrowicz odkupił swoje winy, bo bez wątpienia jest to jeden z tych ludzi, którzy walnie przyczynili się do wprowadzenia reformy sądowniczej.

Ocena polityka PiS ze strony tych, którzy zazwyczaj brzydzą się lustracją i „grzebaniem w życiorysach” jest jednak znacznie bardziej surowa niż wobec ewidentnych bandytów takich jak Kiszczak, czy Bauman. Gdy się słucha umoralniających uniesień, to trudno oprzeć się wrażeniu, że opisywany jest prawdziwy potwór, jakaś hybryda Hitlera i Stalina co najmniej. Taką metkę przyklejono Piotrowiczowi i chociaż jego obecność w peerelowskiej prokuraturze chwały mu nie przynosi, to szkody jakie wyrządził można uznać na kosmetyczne. Nijak się ma faktyczny grzech Piotrowicza do skali nagonki, jaką wokół niego urządzono. Po przeciwnej stronie mamy Józefa Iwulskiego, klasycznego oportunistę, który karierę zbudował na ludzkiej krzywdzie i pełnym oddaniu władzy ludowej, potem III RP. Nie można powiedzieć, że o jego przeszłości w mediach się nie mówi, tak nie jest, ale warto spojrzeć jak się mówi. Przede wszystkim dokładnie odwrotnie niż o Piotrowiczu.

Opinia publiczne jest częstowana pakietem bredni i figur retorycznych, jakie słyszymy od 30 lat: „takie były czasy, trzeba wziąć pod uwagę kontekst historyczny”, „po prostu stosował prawo, sędzia od tego jest”, „kto nie żył w PRL, ten nie ma prawa oceniać”, „obrzydliwe grzebanie w życiorysie, bo nie ma argumentów merytorycznych”. Czym wytłumaczyć te dwie, skrajnie różne, miary, jakie się przykłada do byłych funkcjonariuszy PRL-u? Dałoby się wytłumaczyć przynależnością do określonej formacji politycznej, ale to zbyt płytka analiza. Wbrew pozorom media i „elity” III RP potrafią się zaprzyjaźnić ze skrajną prawicą, jeśli tylko mają w tym interes, no i są jeszcze tak zwani „cywilizowani przedstawiciele prawicy”. Wyjaśnienie leży gdzie indziej, a przynależność partyjna to tylko desygnat, jakby powiedział intelektualista Rafał Trzaskowski. Chodzi o rzecz bardzo prostą albo jesteś z nami albo przeciw nam.

Stanisław Piotrowicz mógłby spokojnie być Józefem Iwulskim, a nawet Andrzejem Rzeplińskim i nikt by mu przeszłości nie wypominał, gdyby reprezentował właściwe interesy. Tak samo się dzieje z kompetencjami. Wróg PRL i III RP natychmiast popełnia „błędy warsztatowe”, ma niedostatki w wykształceniu i nie jest konstytucjonalistą. Zaangażowani w jedynie słuszną walkę o demokrację ludową lub liberalną, mogą się błaźnić dokumentnie, w życiorysie mieć same kompromitujące akapity, ale tak zostaną przez media i „autorytety” zaprezentowani, że przyjmą rolę wyroczni. Znów łatwo to pokazać na przykładzie dwóch nazwisk. Julia Przyłębska to sędzia, która spędziła na sali sądowej ponad 20 lat. Małgorzata Gersdorf jest prawnikiem, ale z tytułem radcy prawnego, nawet nie adwokata i nigdy nie orzekała w składach sędziowskich, za to reprezentowała TVN i jest politycznie związana z PO. Jak się przedstawia obie panie?

Julia Przyłębska – niekompetentna i niedoświadczona polityczna funkcjonariuszka PiS. Małgorzata Gersdorf – niezawisła, niezależna, apolityczna wojowniczka o wolność i demokrację. Jedno jedyne kryterium decyduje o tym, jaki los czeka człowieka, który staje po właściwej lub niewłaściwej stronie sporu społeczno-politycznego. Dlatego w żadnym razie nie wolno porównywać Iwulskiego z Piotrowiczam, bo obaj doskonale wiedzieli, jak się potoczą ich losy, z tym, że Piotrowicz wiedział, że będzie gnojony. Życiorysu nie da się wybielić, ale każdy z nas ma swoje dni chwały i upadku, stąd najważniejsze jest, w jakim ostatecznie kierunku pójdziemy, bez względu na cenę. Iwulski nie jest Piotrowiczem, bo całe życie szedł na skróty i nigdy niczego nie naprawił. Piotrowicz popełniał błędy, jednak w chwili próby zachował się jak trzeba i to go odróżnia od Iwulskiego oraz całej masy peerelowskich oportunistów.