Donald nie będzie pilnował żyrandola w Brukseli

Niestety albo na szczęście zawsze trzeba myśleć i od tej powinności od czasu do czasu każdy z nas robi sobie urlop, a potem takie mamy efekty jakie mamy. Banalny zabieg propagandowy i nikt, absolutnie nikt nie zauważył grubymi nićmi szytej sensacji europejskiej. Buzek, Lewandowski, szyszki z partii unijnych chadeków i jeszcze kilku gwiazdorów klęło się na wszelkie świętości, że Tusk w roli szefa KE to nie żaden żart, ani też plotka tylko realna, bardzo poważna kandydatura – faworyt. No i co? Nie wstyd nam wszystkich publikującym rozmaite mądrości? Nie wstyd? W elementarzu propagandy na pierwszej stronie i w streszczeniu, stoi jak wół: „Gdy frajer i jego otoczenie głośno krzyczy, że jest faworytem na wysokie polityczne stanowisko, to pali swoją kandydaturę nie przebierając w środkach”. Zgadza się? Niestety po czasie. Przez kilka tygodni niejeden się wyrwał jak smarkaty, siebie nie wykluczam, skoro wszyscy to wszyscy. Donald w ostatnim czasie uruchomił wszelkie środki, żeby spalić swoją kandydaturę na szefa KNF i dalsze kroki są konsekwencją obranego celu. Prostackiego numeru nie zauważył nikt, ale interpretacja „decyzji” Tuska jest już zgodna i trafiająca w punkt. Oczywiście, że Tusk wyprzedził swoją katastrofę na odcinku europejskim, łkając u Lisa, że „Polska jest najważniejsza”. Dwóch bohaterów mi się przypomniało, gdy usłyszałem o tym, jak Donald „rezygnuje” z zaszczytów i poświęca się Ojczyźnie. Pierwszym jest Kazimierz Pawlak, który „gdyby chciał się uczyć, to i biskupem mógłby zostać”. Drugi to Leszek Balcerowicz, ten wspaniałomyślny heros, rezygnujący z wielomilionowych apanaży „w każdym światowym banku”, na rzecz ciężkiej pracy u podstaw NBP.

Tusk łączy w sobie obie śmieszności, wystawił Europie „Malucha” przez gankiem i telewizor w oknie, że niby taki wielki gospodarz i choć ubogi krewny, to gorszy nie jest – postęp jak za Gierka. Z drugiej strony opowiedział miejscowym tę samą bajeczkę o księciu, którego świat kocha i tylko we własnym królestwie lud niewdzięczny wiesza psy. Leszek Balcerowicz po najwyżej opłacanej fuszerce w swoim życiu, wylądował nie w światowych bankach, których był pacynką sterowaną przy pomocy palca zatkniętego w …., ale w fundacji, sponsorowanej przez spółki skarbu państwa, jak na neoliberała przystało. Tusk skończy jeszcze gorzej, bo widać, że robi pod siebie i w panice popełnia kardynalne błędy. Nieważne jakie były szanse Donalda na stołek szefa KE, ważne, że wiedział od dawna lub się dowiedział w ostatnim czasie, że szanse ma niewielkie. W normalnej propagandowej formie Donald zrobiłby z minimalnych szans szeptaną sensację podrzucaną zaprzyjaźnionym mediom, z których nieraz zrobił idiotów i nie, żeby to takie trudne było, ale też świadczy co obie strony sobą reprezentują. Media dostałby zadanie propagandowe, natomiast Tusk udawałby raz zażenowanego innym razem siłę spokoju pewną swojej wartości. Donald w formie jest beznadziejnej, dlatego ze strachu, że się legenda o uwielbianym przez Europę polskim premierze posypie, zrobił to co zawsze – uciekł do przodu. Oddał niebagatelne narzędzie propagandowe, ponieważ zląkł się zdemaskowania własnej legendy „europejskiego męża stanu”, którą sam zbudował i pompował. Tani spektakl z poświęceniem dla Ojczyzny daje mu alibi, w sposób oczywisty nikt się nigdy nie dowie ile Donald w Europie jest wart, czyli nadal będzie mówić, że jest wart złote góry, jeno dla Rzeczypospolitej serce ofiarował. Jedno w zachowaniu Tuska jest niezmienne, on nigdy nie zrobił i nie zrobi nic co wymagałby ryzyka, zawsze kombinuje z wróblami w garści, które posiada.

Spanikowany uciekł przed kompromitacją europejską i pewnie mu się wydawało, że jak pokaże swoją wewnętrzną determinację, to wzmocni się na pozycji lidera partii i rządu. Nic bardziej mylnego, gdyby Tusk nie narobił w gacie mógłby powtórzyć numer z kandydaturą na prezydenta RP, trzymać w napięciu do samego końca i grać politycznie wszelkimi frakcjami w PO oraz konkurencją zewnętrzną. Dopiero na końcu, tuż przed finałem, powinno paść, że „Polska jest najważniejsza”, a nie żyrandol w Brukseli. Stało się odwrotnie i we wszystkich kierunkach poszedł żałosny komunikat. Tusk, co najwyżej może sobie wygrać wybory z Gowinem i Schetyną, w Europie jest nikim, przed wyborami europejskimi stchórzył. Wolta Donalda kolejny raz pokazuje, że hierarchia działania, którą odgadłem bez pudła, nie zmienia się ani na jotę. Celem numer jeden Tuska jest stołek przewodniczącego PO, bo tyle realnie Donald jest jeszcze w stanie osiągnąć i to pod warunkiem, że się będzie śpieszył. Z utratą stołka premiera sopocki trampkarz, też się pogodził i tylko kombinuje w jaki sposób tę „odważną decyzję” w odpowiednim czasie przekazać.

Minimalizm i asekuracja w działaniu od początku politycznej kariery Tuska były jego wizytówką. Umiał włazić w tyłek Wałęsie, Bieleckiemu, Michnikowi i jako bezpieczny włazidup bez większych ambicji dostąpił namaszczenia salonów, bez namaszczenia pałętałby się gdzieś między progiem wyborczym i kolejną inicjatywą „liberalną”. Putinowi i Merkel wchodził jeszcze głębiej, ale poważni politycy nawet marionetki wybierają sobie na odpowiednim poziomie. Po co komu pajacyk, który poza podkładaniem nogi byłym kolegom z własnej partii, nie jest w stanie niczym innym rozśmieszyć, ani zaskoczyć. I jeszcze jedna mała uwaga. Tak sobie myślę, że największy obciach byłby wtedy, gdyby Tuska w wyścigu na stanowisko szefa KE wyprzedził Radek Ćwierkacz, który wbrew pozorom ma więcej argumentów, przede wszystkim odpowiedniej, światowej rangi teściów. Przegrać stołek szefa KE to jedno, a przegrać z Sikorskim, czy jakąś inną baronessą Ashton, to drugie i chyba od tego drugiego Donald narobił w porcięta.