Duet Kaczyński-Tusk, to już jest polityczna jałowość, a za chwilę przeszłość

Mam ten komfort, że obaj politycy nie mają mi nic do powiedzenia, bo obu nie mam ochoty słuchać. Jeśli chodzi o Tuska, to sprawa jest oczywista i nie wymaga głębszej analizy, to jest po prostu Tusk. Jeśli chodzi o Kaczyńskiego sytuacja jest bardziej skomplikowana, ale da się zredukować do prostej i smutnej konkluzji. W chwili próby Kaczyński kompletnie się pogubił, popełniał błąd za błędem i co najgorsze tkwi w tej serii olbrzymim kosztem zdrowia i życia Polaków. Grzech śmiertelny, w dodatku pozbawiony ekspiacji i zadośćuczynienia, słowem polityczna dyskwalifikacja. No, ale moje odczucia i osobiste relacja z politykami nie maja najmniejszego znaczenia dla historycznej i bieżącej polityki w Polsce. Wspomniałem o tym dlatego, że dystans pozwala na znacznie ciekawsze oceny niż osobiste zaangażowanie.

Co widzimy na polskiej scenie politycznej? Dwóch miotających się polityków, którzy rozmienili swoja niegdysiejszą skuteczność i popularność na drobne. „Powrót Tuska” okazał się kompletną klapą, na co wskazuje dziesiątki znaków na politycznym niebie i ziemi, ale chyba najbardziej dobitnym jest stosunek do Tuska w samej PO. Pisałem o tym, jak został przeczołgany przez drugoligowe koleżanki polityczne i „swoje media”. Pisałem o wycofaniu i braku jakiejkolwiek reakcji, która nadałaby nowy ton w aktualnych konfliktach politycznych wokół „ustawy medialnej”, czy prowokacji na granicy z Białorusią. Nie pisałem o wczorajszym upokorzeniu Tusku na imprezie Trzaskowskiego i nie chodzi o to kto tę pseudo debatę wygrał, ale o to, że w ogóle do niej doszło. Sam Tusk się zdradził słowami: „Czy wyobrażacie sobie taką debatę z udziałem Kaczyńskiego i Ziobro?”. Zgadza się, nikt sobie takiej debaty nie wyobraża z bardzo prostej przyczyny, pomimo słabnącej pozycji Kaczyńskiego w PiS, on nie musi się bić o pozycję w partii na arenach, które kiedyś Tusk organizował Sikorskiemu i Komorowskiemu. Tusk do udziału w debacie z Trzaskowskim został zmuszony okolicznościami i swoją chwiejną pozycją w PO. Pokazało to tylko jedno, że Tusk jest w PO jednym z wielu do przejęcia sterów, a jego pozycja p.o. przewodniczącego PO nie jest przypadkiem. Za dobrych czasów Tusk upokorzyłby Trzaskowskiego, na przykład poszedłby grać w piłkę ze Schetyną, dziś musiał z nim „debatować”, jak równy z równym.

Główny rywal i śmiertelny wróg Tuska ma nieco lepszą pozycję, ale tylko nieco. Wprawdzie Kaczyński nie bierze udziału w tego rodzaju szopkach politycznych, nie znaczy to jednak, że panuje nad partią i rządem. Szczególnie nad rządem nie panuje, ale i w partii jego pozycja systematycznie leci w dół. Kaczyński pięć lat temu ustawiał klocki jak chciał, jedynie z Dudą miał większą przeprawę, co wynikało z możliwości Dudy, jakie daje stanowisko prezydenta. Natomiast nie było żadnego problemu, aby usunąć z rządu takie gwiazdy PiS, jak Macierewicz i Szydło. Dziś Kaczyński został zmuszony do objęcia stanowiska wicepremiera, żeby odzyskać kontrolę nad frakcjami, głównie frakcją Ziobry i Morawieckiego. Podobnie jak w przypadku Tuska sam udział w „debacie” był upokorzeniem i okazaniem słabości, tak u Kaczyńskiego kuriozalna motywacja i jeszcze bardziej kuriozalne stanowisko, przyniosły identyczny efekt. Co więcej Kaczyński tym zabiegiem nic nie uzyskał, przeciwnie, mówi się o kolejnej bolesnej porażce, którą ma być odejście Kaczyńskiego z rządu. Innym równie dobitnym przykładem na upadek autorytetu i możliwości decyzyjnych Kaczyńskiego, jest tragikomiczna uchwała „zapobiegająca” nepotyzmowi w PiS. Przy dawnej pozycji Kaczyńskiego, tacy ludzie zwyczajnie i z hukiem wylecieliby z partii, teraz Kaczyński musi odstawiać tandetne spektakle i grozić palcem, by za chwilę byle Sasin obśmiał „naczelnika” szwagrem, który nie jest rodziną.

Naturalnie można kpić z niniejszego felietonu i mówić, że jest to 1234 koniec Tuska i 1235 koniec Kaczyńskiego, ale z faktów już dużo ciężej żartować. Nie piszę o końcu Tuska i Kaczyńskiego, piszę o końcu Tuska i Kaczyńskiego, jakich znaliśmy. Obaj mają nie więcej niż połowę z tego, co mieli, a to oznacza, że stracili władzę absolutną nad swoimi formacjami, którą kiedyś dysponowali i utrzymywali przez długie lata. Jesteśmy na etapie zmiany pokoleniowej, przez pierwszą taką zmianę przechodziła „lewica” i to dwa razy. Najpierw, gdy odchodzili starzy towarzysze z Kiszczakiem i Rakowskim na czele, potem SLD nie potrafiło się podnieść po odejściu Kwaśniewskiego, co połączyło się z aferą Rywina i wykluczeniem Millera. Tak jak Tusk zastąpił kiedyś Mazowieckiego i Geremka, jak Duda zastąpił Lecha Kaczyńskiego, co wydawało się polityczną fikcją, tak teraz przyszedł czas na Tuska i Kaczyńskiego, których zastąpią Trzaskowski i prawdopodobnie Morawiecki.