Eeee nawet Rosiewicz nie zaśpiewał! Polaku weź się za robotę i „Młodego technika”!

Tak widzę jedną nogę w rozkroku, druga jest znacznie bardziej elastyczna, w drugiej nodze widać największy potencjał rozjeżdżania. Druga noga, to scheda po peerelowska, nic więcej. Jest takie przekonanie, że przyjaźń polsko-radziecka, da się zaadoptować na przyjaźń polsko-rosyjsko-europejską. Retoryka tej nogi jest wyciągniętą łapką, albo główką, do łapki, żeby dać, a główkę pogłaskać. Jak do łapki wpadnie jakaś gwiazdka, albo guzik z ruskiego munduru, jest wielka radość z poprawy stosunków. Gdy główkę pogłaszcze się protekcjonalnie, na przykład jakimiś pustymi gestami, tudzież przekazaniem od dawna znanych dokumentów, następuje drugi przełom. Druga noga paple ozorkiem, że kompleksy, że szabelka i że geopolityka, ale tak naprawdę drugiej nodze tylko sentyment przyświeca. Druga, lewa noga, nie potrafi inaczej. Wystarczy spojrzeć na te blisko sześćdziesięcioletnie twarze, które witały prezydenta Rosji, a więc kogoś naprawdę mało ważnego, kogoś postawionego przez Putina na sztukę. Oni witali jak za Gorbaczowa, może nie jak za Breżniewa, ale jak Gorbaczowa na pewno. Trochę więcej luzu, może Rosiewicz zaśpiewa, Raisa „ułybajetsa” i jest nowa jakość. Tylko dlaczego patrząc na pewną siebie minę byle jakiego Miedwiediewa i jego małżonki, w których to minach odbija się przerażenie i prowincjonalność naszej pierwszej pary, mam nieodparte przekonanie, że nawet fasady nie odmalowano. Lewa noga nie umie inaczej niż na baczność i w dodatku zgięta w kolanie, nie wiem jak tę ekwilibrystykę uskutecznia, niemniej widać tę desperacką karkołomność gołym okiem.

Mój rozkrok zbudowany jest z naiwności prawej nogi zerkającej na drapacze chmur i breję w plastikowej butelce, tam dopatruje się wielkości i przyjaznych aspiracji. I lewej nogi, stojącej na baczność i padającej na kolano. Obie kończyny wbrew temu czym się odgrażają, zachowują się ulegle, podlegle, śmiesznie. Obie, bo nie jest prawdą, że którakolwiek noga ma jakiś genialny pomysł na wielkość, nic podobnego. Każda noga szuka wielkości klękając lub stając na baczność, przed potęgą, która może sprzedać kopa, w najlepszym razie w kostkę, w najgorszym w krocze. O te dwa modele polityki się spieramy i te dwa modele polityki nie mogą przynieść najmniejszych korzyści. Mnie, takiemu luźnemu obserwatorowi, wydaje się oczywistym podobne patrzenie na sprawy, specom od siedmiu boleści prawie wiek zajmuje debatowanie przed kim należy stać na baczność i padać na kolano, żeby być wielkim, wielkim krajem i wielkim partnerem. Do tego porządku dwóch mocarstw doszła jeszcze UE i rzecz jasna doszła w tym samym schemacie. Żadnych tam innych gestów, jeno wyuczone, wszak mamy do czynienia z gigantem, wielką organizacją, a my tacy geopolitycznie skrzywdzeni i skazani. Zresztą z UE jest o tyle ciekawiej, że mamy tu połączony ZSRR z USA, może dlatego poparcie, takie bezrefleksyjne dla tego tworu jest na tak dużym poziomie. Każdy znajduje sobie coś miłego dla siebie i każdy widzi w tym tworze własne wyobrażenie wielkości.

Jeśli tak, to co niby proponuję? Nic! Zupełnie nic nie proponuję, w sferze globalnych aspiracji i geopolitycznych mrzonek proponuję zupełne nic. Istnieją kraje, które maja wielkie ambicje, mają niebywały dorobek i pogodziły się, że to już nie wróci. Zanim powiem o jakie kraje chodzi, powiem o naszych pociechach. Nam się zdarzyło w krótkiej, bo zaledwie 1000-letniej historii kilka lat tłustych, na krótko metaforyczna Polska od morza do morza, bitwa pod Grunwaldem i remis na Wembley. Jasne, sam nie lubię tego batożenia, ale ja właśnie po to, żeby się nie batożyć. Wrócę do krajów, krajów potęg, które już nigdy takie nie będą. Mam na myśli Grecję i Rzym. Światowe potęgi, ba, potęgi, które świat w tej części zbudowały. No i co? Czy w Grecji i we Włoszech trawa jakaś ożywiona debata na temat liderowania Europie, przewodzeniu światu? Na temat przewodzenia kulturowego Grecji i imperialnego Rzymu? Byłoby to śmiesznością. Albo taka Hiszpania? Odkryje Amerykę? Zejdźmy na ziemię, ale zejdźmy na wyprostowanych i swobodnych kończynach. Już mogę powiedzieć, dlaczego to jedyne rozsądne rozwiązanie, ale jeszcze dla przeciwwagi inne przykłady. Chiny, Indie, Rosja, przykłady na to, że można wrócić do światowych potęg. Można, tylko pod jakimi warunkami? Dwoma naczelnymi: obszar i ludność. We współczesnym świecie granice państw nie przesuną się tak, jak się przesuwały drzewiej. Nie podbijemy Litwy, Ukrainy i nie sięgniemy pod Węgry. Nie da się ożenić z czeską księżniczką i zbudować księstwa polsko-czeskiego. Klamka zapadła, w skali europejskiej jesteśmy średnim krajem ze średnią liczbą ludności. W skali świtowej jesteśmy… nie ma nas tak naprawdę, ponieważ w przeciwieństwie do Grecji i Rzymu świata swoim dorobkiem kulturowym, czy technologicznym nie podbijemy.

Jesteśmy skazani na budowanie wewnętrznej potęgi i w tym kontekście „skazani” nie brzmi najlepiej, bo to dobra i jedyna opcja. Polska potrzebuje silnej państwowości, nie w sensie kontroli obywatela, czy armii uzbrojonej po zęby. My potrzebujemy siebie jako marki, w dowolnej dziedzinie. Jeśli chcemy cokolwiek znaczyć w świecie musimy mieć coś bez czego świat sobie życia nie wyobraża. Cokolwiek: kuchnię, turystykę, samochód, samolot, ligę piłkarską, światłowód, krakowski rynek. We współczesnym świecie taki kraj jak polska ma tylko taką drogę rozwoju i przecież ten banał jest bity pianą na tysiąc sposobów, ale nadal działa zaprzeszłość. Wystarczy jakiś sekretarz stanu, albo nic nie znaczący prezydent Rosji i ostatnie ciele z obory jest wyprowadzane, zarzynane i serwowane na naszym obfitym skredytowanym stole. Czy to znaczy, że Miedwidiewa, albo Obam e należy olać? Nie, ale pytać w jakiej sprawie? Co nam przywozi Miedwiediew? Nadzieję, że wyjmie kwity sprzed 70 lat? I to mam być powód do wielkiej podniety i wdzięczności. Grzecznie, proszę bardzo pani prezydencie, tu taj ptyś, tu capucino, co tam słychać. Po jaką cholerę te parady jak za Chruszczowa, ten RBN-WRON z Jaruzelskim. Zresztą co ja będą podpowiadał, przecież był Komorowski w Rosji. Jak został przyjęty? No to zrobić tak samo i po krzyku? Był Kaczyński Jarosław w USA i Tusk nawet. Jak zostali przyjęci? No to już…

Tylko silna gospodarczo, administracyjnie i „markowo” Polska jest światu potrzebna, a gdy świat wróci do przeszłości skończymy tak jak zawsze, bo nie mamy ani ziemi, ani ludzi, żeby się przed swoim położeniem geograficznym obronić. Armia może nas obronić jedynie przed południowymi sąsiadami, ale co oni by mogli by tu szukać, to tak samo, albo jeszcze gorzej. Prężenie mułów jakąś „zawodową armią” i za ostatni grosz kupionym złomem amerykańskim, bez uzbrojenia, to jest zapraszanie do podboju, a nie obronność. Geopolityczne aspiracje Polski są śmieszne, jak mawiał satyryk kiedy jeszcze był w formie: „sznurek do snopowiązałek nauczyć się robić”. Jeśli już tak bardzo chcemy być ważni, to mamy tylko dwie drogi, gospodarczą na wzór Szwajcarii i obronną na wzór Izraela. Gdybyśmy byli cwani jak Szwajcarzy czerpalibyśmy zyski ze świtowych konfliktów, a nie wpieprzali się między amerykańsko-ruskie imadło. Gdybyśmy byli zdyscyplinowani i rozsądni jak Żydzi, po cichu w stodole Pershing’a byśmy sobie stawiali, zamiast cudować z jakąś potęgą militarną i polityczną. Dziś na świecie świat się liczy z bogatym i tym co ma głowice, my świecimy gołą dupą i odgrażamy się ruskim Migiem i amerykańskim F16, a wszystko technologia sprzed 30 lat. Recepta na wielkość Polski to szastanie kasą na oczach świata, a jeśli już chcemy się poczuć bezpieczniej militarnie, to tylko kupić „Młodego technika”, od Ruskich Ziła uranu i po cichu Pershing’a stawiać. Cała polityka zagraniczna.