Gdybym umarł byłbym sławny

Na początku sobie żartowałem, niektórzy twierdzą, że głupio, ale z tego co widzę zaczyna powstawać solidna historia choroby, która wciągnęła sporą grupę „życzliwych”. Kilka miesięcy temu byłem bohaterem innej afery rozpętanej przez „dziennikarzy”, czyli takich ludzi, którzy nie mają pojęcia o pisaniu, a i z czytaniem wychodzi im różnie. Według tych analfabetów miałem namawiać do rejestrowania się na dawki, żeby ostatecznie nie przyjść i w ten sposób torpedować „ostatnią prostą”. Oczywiście miało to tyle wspólnego z rzeczywistością, co Owsiak z ma filantropią, ale poszło w eter i całe stada bezmyślnie powtarzały brednie. Prawda była taka, że pisałem o możliwości sprawdzenia ile jest wolnych terminów na dowolny syropek. Wystarczyło wejść na swoje konto e-pacjenta i sprawdzić jakie proponują terminy. Działo się to w czasie, gdy Niedzielski i reszta kłamali w żywe oczy, że mają poważne braki dostawach i trzeba się śpieszyć, bo może zabraknąć.

Innym razem wkleiłem „potwierdzenie syropkowe”, tak topornie zmodyfikowane w „Paintcie”, że nawet niepiśmienny powinien się zorientować. Niepiśmienni pewnie się zorientowali, ale „prawi” i „silni razem” biegają po Internecie i krzyczą, że się Wielgucki „zaszczepił”. Ostatnia draka z moim udziałem, to przeziębienie dekarskie, z którego ci sami „mądrzy inaczej” zrobili najnowszą mutację Omicrona. Czuję się naprawdę dowartościowany, gdzie nie kichnę, tam zdrowia życzą, ale w takiej specyficznej formule. Część komentarzy ludzie podsyłają, część do mnie trafia rykoszetem, ale jedne i drugie mają cechę wspólną – pełne nadziei wyczekiwanie. Wiadomo jak to działa i to na całym świecie, informacje o tym, że jakiś „foliarz” nie przyjął dawki i zabił babcię albo inny „szur” nie wierzył w mikroba i umarł pod respiratorem, to już odrębny dział na portalach informacyjnych. Jakby mi się tak noga na przeziębieniu powinęła i ostatecznie obie nogi bym wyciągnął, to bez dwóch zdań stałbym się tematem dnia we wszystkich mediach. Na mojej trumnie powstałaby kolejna kampania „ostatniej prostej” i być może sam Niedzielski wystąpiłby w spocie: „Dla niego już jest za późno, on nie słuchał naukowców, ale tym możesz ocalić siebie i innych”.

Rozmarzyłem się na temat własnej sławy, niestety w wersji pośmiertnej, ale czy aby nie przesadzam i nie wyobrażam sobie za wiele. Za życia w panteonie sław nie stoję, co więcej media „głównego nurtu” nienawidzą mnie jak psa i wyciszają na każdym kroku. Prawda, ale wyciszanie dotyczy tego, co w żadnym razie nie może być głośno powiedziane, natomiast trup „foliarza” i to takiego z topu, byłby bardzo dużym prezentem dla moich „przyjaciół”. Zresztą tu nie trzeba specjalnie zgadywać i snuć domysłów, wystarczy poczytać tu i ówdzie, jak nerwowo wyczekiwano na to, aż Wielgucki skończy pod respiratorem i „umrze na zwykłą grypkę”. Patrzę sobie na to z dużym rozbawieniem, nie obrzydzeniem, nie przerażeniem, ale dokładnie z rozbawieniem. Ludzie, czy raczej to co z nich zostało, zachowują się jak opętani i trudno powiedzieć, jaki główny mechanizm nimi kieruje. Jak wiemy „pandemia” jednoczy ponad podziałami politycznymi, „prawi” i „silni razem” razem maszerują i krzyczą precz „antyszczepami”. Ideologicznie też się zrobiło uniwersalnie, hierarchia kościelna i feministki modlą się o to samo – sprawdzać paszporty każdemu.

Cóż pozostaje? Jakiej dokonać interpretacji, żeby zrozumieć co się z ludźmi porobiło? Przychodzi mi tylko jedno do głowy i z góry uprzedzam, że to nie będzie nic oryginalnego. Zło, to po prostu jest zło i źli ludzie, dopiero później dochodzi głupota, zawiść, małość i tak dalej. Ludzie, którzy zagryzają palce w oczekiwaniu na śmierć człowieka, co ma im dostarczyć dzikiej satysfakcji, to są źli ludzie, jak mawiał klasyk najgorszy sort. Od początku tego cyrku nie zdarzyło mi się wyrazić jakiejkolwiek radości z powodu choroby, nie wspominając o śmierci człowieka, który opowiadał największe bzdury o „pomorze”. Po drugiej stronie ten rodzaj zdziczenia jest powszechny i radość nieukrywana, no ale jeśli chodzi o fetę z okazji mojego zgonu, to jeszcze trochę będę musieli poczekać.