Gender partnerski po katolicku, czyli Tusk duszony w sosie własnym

Najmocniej przepraszam za wulgarne słowa użyte w tytule, a jest ich niestety co najmniej trzy, jednak nie potrafiłem się powstrzymać przed esencjonalnym podsuwaniem zupy z gwoździa, czyli Tuska na gorąco. Nie ma takiego propagandowego zadania, którego przodownik Donald nie wykonałby z wynikiem 210% normy, choćby mu rzucić na kielnię satyrę przemieszaną z absurdem, pobuduje ideologiczną wieżę Babel i zatknie wiechę. Wiem, że dla człowieka, który przywiązał się do człowieczeństwa, zaproszenie do udziału w małym eksperymencie, które zaraz prześle, może się wydać wysiłkiem ponad możliwości, ale postaram się złagodzić podróż do wnętrza paranoi. Zapraszam wyobraźnię zbiorową i indywidualną do wykonania zadania, które pozornie przerasta każdą wyobraźnię. Proszę sobie postawić przed oczyma taki oto projekt. Pewien przodownik pracy dostał od brygadzisty zlecenie i 15 minut na realizację. W obszernej liście zadaniowej znalazły się następujące elementy: pochwała katolickiego sakramentu małżeństwa, uwielbienie dla związków partnerskich, apoteoza tradycyjnego modelu rodziny, laudacja dla homoseksualizmu, afirmacja wielodzietności, adoracja stanu kawalerskiego. Tak na marginesie i w ramach definicji wulgaryzmu, to wszystko razem nowoczesne towarzystwo przeklęło mianem – gender. Wprawdzie pierwszą definicję podał mało nowoczesny towarzysz Wiesław artykułując sławetne słowa: „ni pies ni wydra, coś na kształt świdra”, ale uwsteczniona nowoczesność ma właśnie tę cechę, że z neologizmu wiochy robi światowość. Tyle dygresji, czas wracać do roboty, bo czas nagli.

Donald zakasuje rękawy, rusza żuchwą zapala swoje wytrzeszczone reflektory i jedzie z koksem: „Chcę powiedzieć, że bezmyślny antyklerykalizm potępiający sakrament małżeństwa jest wyjątkowym przejawem homofobii, która godzi choćby w związku partnerskie, ale tez rodziny wielodzietne i w końcu bez wyraźnego powodu gardzi stanem kawalerskim. Chcę powiedzieć, że jako ateista, który został katolikiem czego czasami żałuję, a czasami nie, mam takie poczucie, które towarzyszy każdemu ojcu co najmniej dwójki dzieci. Mianowicie pojawia się problem szacunku dla małżeńskiego związku partnerskiego, również w odniesieniu do kawalerskiego sentymentu, ale też nie ukrywam swojego podziwu dla par, które potrafią w tradycyjnym modelu rodziny pokochać partnera bez względu na płeć. Chcę powiedzieć, że wolałbym się nie urodzić, niż być krytykiem katolicyzmu, ateizmu, homoseksualizmu, tradycyjnego modelu rodziny i tego stylu życia, który wybrały single. Chcę powiedzieć, że powiedziałem.” Znów nie potrafię się powstrzymać, ale tym razem nie bluzgiem esencjonalnym zgrzeszę, ale swoim ulubionym odniesieniem do wsi ojczystej. W mojej małej ojczyźnie pod lasem, jest taki Henio, który prawdopodobnie w sklonowanej postaci żyje w każdej wsi. Henio od czterdziestu lat po mistrzowsku uchodzi za równego chłopa, nikt tak jak Henio nie potrafił w obecności plebana pochwalić I sekretarza, zyskując przy tym aplauz przewodniczącego Solidarności. Tylko Henio umiał w jednym czasie, w jednej izbie wręczyć kwiaty kochance i żonie, nie wywołując żadnego zgrzytu w trójkącie. Nikt poza Heniem nie potrafił przeciągać terminów i punktualnie obiecywać, że już za chwilę się zrobi kierowniku. Henio był, jest i będzie królem wsi, wieczny amant, dusza człowiek, kumpel wszystkich, sławny w całym powiecie.

Ma wieś swoich Heńków, ma wiocha swojego Donalda, król salonowych parkietów i desek remizy, zje postne i okraszone. Usiądzie w gnieździe, by walczyć z kibolami, klęknie przed ołtarzem, nie przed księdzem, w korytarzu przywita się z „gejem”, w gabinecie wysłucha pikantnego dowcipu o pedale. Kopnie paprotkę Millera i oczyści z moczu znicze przed pałacem. Henio, wróć, Donald jest swój chłop, takiego ze świecą we wsi, wróć, takiego drugiego wiocha nie znajdzie. No chyba, że prototyp rzucony na rynek w 1989, porzuci robotę odźwiernego u Kulczyka i stańczyka u azjatyckiego despoty, ale to jest takie gdybanie. Po co kombinować, nowszy model jeszcze zipie i wdraża kolejne funkcje. Donald dorzucił sobie nowy guziczek, kiedy chce być chory na infekcję dróg oddechowych to sobie z utraconym głosem odchoruje Davos. Gdy ma ochotę powiedzieć coś śmiesznego w sejmie, huknie z przepony na prawicę, nie uda się rozśmieszyć Gowina – wraca do szpitala. Dziś się oczywiście Donaldowi za głosowanie partnerskie trochę dostanie, że nie widać różnicy, że to drugi „faszyzm”, że po kiego grzyba nam PiS-bis, ale jutro Donald będzie kochany jak zawsze. Takie to są ideały i kadry gender, wszystko jedno, czy się dziurą mówi, czy też puszcza wiatry, najważniejsze by się prezentować w kaftaniku nowoczesnej płci kulturowej.