Gowin to specjalista od opuszczania tonących okrętów, a PiS nabiera wody

O Gowinie krążą różne opinie i prawie wszystkie są prawdziwe. Najbardziej oczywista cecha Gowina to obrotowość polityczna, której nie kwestionuje nikt, chyba nawet sam Gowin. Kolejna to bardzo wybujałe ambicje polityczne, co się ujawniło zarówno w PO, gdzie chciał zastąpić Tuska, jak i w PiS, gdzie chciał marszałka Sejmu albo tekę premiera technicznego w nowym rządzie. Dwie pierwsze cechy w polityce są normą, chociaż paradoksalnie bardzo nie podobają się wyborcy, ale jest jeszcze jedna istotna cecha działająca na korzyść Gowina. Mało kto tak jak on potrafi wyczuć właściwy moment do ucieczki z tonącego okrętu. Z „Platformy” wyszedł w idealnym momencie i rozpoczął nowy etap politycznej kariery, z PiS będzie to samo i tak samo.

Patrząc obiektywnie na pozycję Gowina w rządzie „Zjednoczonej Prawicy”, szczególnie przed woltą związaną z wyborami prezydenckimi, nikt nie powie, że działa mu się krzywda. Obojętnie, co sądzić o Kaczyńskim, to w tym jednym ma rację, że „Porozumienie” proporcjonalnie do liczby posłów dostało w rządzie bardzo dużo. Sam Gowin miał tekę wicepremiera, do tego kilku ministrów, całą grupa podsekretarzy stanu, no i trzeba pamiętać, że w Kancelarii Prezydenta też poruszał się z dużą swobodą. Czego chciał więcej? Tajemnicą poliszynela jest, że „Porozumienie” ma najmniejsze udziały w Spółkach Skarbu Państwa, które całkowicie zdominowali Morawiecki i Ziobro. Nie jest to jednak takie proste, jakby się wydawało, Kaczyński pewnie chciał, żeby Gowin nie miał w tym obszarze wiele do powiedzenia, ale chcieć to nie koniecznie móc. Ziobro jakoś sobie doskonale radzi wbrew woli Kaczyńskiego i Morawieckiego, który ma zdecydowanie lepsze notowania na Nowogrodzkiej. Gowin widząc, że Ziobro się stawia i ma z tego profity chciał pójść tą samą drogą, zapomniał tylko o odpowiednich narzędziach. Ziobro z dostępem do najtajniejszych spraw jest Banasiem razy 10, co najmniej razy 10, to może sobie pozwolić na stawienie warunków na granicy zdrowego rozsądku.

Gowin nie ma nic wspólnego z prokuraturą i nie ma żadnych innych wpływów, bo te w Kancelarii Prezydenta też utracił. Dodatkowo poszedł na całość i przelicytował, w takiej sytuacji Kaczyński choćby nie chciał, to musi się balastu pozbyć, co zresztą odbywa się niemal przy otwartej kurtynie. Z takim potencjałem i pozycją Gowin ma tylko dwa wyjścia, po pierwsze dać się upokorzyć, oddać jeszcze więcej niż oddał i liczyć na wybaczenie. Po drugie ma do dyspozycji swoją umiejętność opuszczania tonących okrętów i spore szczęście, że PiS z każdym dniem nabiera coraz więcej wody. Nie mam żadnych dowodów, ale też nie che mi się wierzyć, że Gowin nie zadbał o plan „B” w postaci, nomen omen, porozumienia z Tuskiem, PSL albo Hołownią, ewentualnie ze wszystkimi na raz. Pozostaje do rozstrzygnięcia tylko jeden techniczny problem. W jaki sposób Gowin opuści okręt „Zjednoczonej Prawicy”, a wiadomo, że w polityce panuje taki przesąd, który uznaje wyższość wyrzucenie z koalicji, nad opuszczeniem koalicji. Od wielu miesięcy dokładnie to obserwujemy, Gowin stara się zrobić wszystko, żeby Kaczyński powiedział dość, z kolei Kaczyński robi wszystko w drugą stronę.

Do Gowina przylgnęła łatka nielojalnego i obrotowego polityka, która de facto nie jest łatką, ale metką. Jeśli z własnej woli, bez wyraźnego powodu, opuściłby koalicję, nie miałby żadnych argumentów na obronę. Gdy z koalicji zostanie wyrzucony, zdrajcą i tak go okrzykną, ale przynajmniej będzie się mógł bronić, że to nie on okazał się nielojalny, ale PiS zerwał umowę koalicyjną. Czy tym poważnym powodem jest dymisja wiceminister, której prawie nikt dotąd nie kojarzył? Nie sądzę, ale wszystko zależy od tego, czy Gowin ma już jakieś konkretne papiery w ręku, w postaci umowy wstępnej z PSL lub innymi partiami, do których się musi podpiąć, żeby przetrwać. Śpieszyć się nie musi i co więcej w każdym głosowaniu sejmowym ma możliwość prowokowania Kaczyńskiego, co pewnie będzie czynił, o ile wcześniej nie rzuci szalupy, by popłynąć do nowego okrętu.