Ja, Ty, Ona, On już mielibyśmy wyroki – Dutkiewicz zostanie prezydentem. Dlaczego?

Nie mogę się opędzić od spraw sądowych, ale uspokajam, że granicę masochizmu i sadyzmu przekroczyłem dawno, co oznacza, że dziś będzie o zupełnie innej sprawie. Lista trzech miast w kolejności nie alfabetycznej, ale „zasług” w dziedzinie sądowych cudów na kiju wygląda tak: Warszawa, Gdańsk i niestety Wrocław. Nie ukrywam, że ta ostania pozycja smuci mnie najbardziej, ponieważ to Wrocław rozpatruje sprawy apelacyjne w moim rejonie, czego miałem wątpliwą przyjemność doświadczyć. Nim przejdę do meritum, jeszcze jedna mała dygresja. Swego czasu toczyliśmy na portalu ostry spór o Brauna, w całości podtrzymuję swoje zdanie, że kolega reżyser robi tandetne spektakle na sali sądowej, w przeciwieństwie do bardzo dobrych filmów. Niemniej istnieje poważne okoliczności łagodzące dla Brauna, pierwszą to właśnie wrocławskie sądowe cuda na kiju. Brak możliwości przesłuchania świadka przez oskarżonego pewnie i mnie wyprowadziłby z równowagi, chociaż formalnie nie było powodów do nerwów. Świadkowie w procesie Brauna o niczym nie pamiętali, niczego nie wiedzieli, a w takiej sytuacji przesłuchania nie mają sensu, co na skróty stwierdził sąd. Po drugie lepiej protestować najgłupiej na świecie, niż być biernym, co się Braunowi udaje i w jakimś sensie ceni. Zmagania Brauna wyznaczają wrocławski standard sądowy, który ratuje tyłek Dutkiewiczowi, czyli wspomnianemu meritum felietonu. Więcej niż cuda dzieją się wokół wypadku prezydenta Wrocławia i podkreślam wyraźnie słowo wypadek, bo rzekomo prokuratura wrocławska zakwalifikowała zderzenie z tramwajem jako kolizję, chociaż tramwajarz wylądował w szpitalu i kurował się ponad 1,5 miesiąca. Warto przypomnieć, że zgodnie z prawem za kolizję można uznać tylko i wyłącznie takie zdarzenie, w którym poszkodowani nie doznali większego uszczerbku na zdrowiu i nie wymagają leczenia dłuższego niż siedem dni.

Wystarczy przywołać powyższy przepis i Dutkiewicz już dawno powinien stanąć przed sadem i prawdę mówiąc w normalnym sądzie ma marne szanse na wyrok uniewinniający. Z tego powodu gdzieś się zapodziały nagrania z monitoringu, prokuratura we Wrocławiu oddała sprawę do Opola i końca kabaretu nie widać. Kowalski, Nowak, Klimuszko, sąd mieliby jak w banku i prawdopodobnie w do tej pory usłyszeliby wyrok, raczej w „zawiasach”, ale w takiej sytuacji żaden z nich nie mógłby startować w wyborach samorządowych. Takie mamy prawo i takie sądy. Trzeba jeszcze wiedzieć, że nadal obowiązują chore zasady, mianowicie posłem nie może zostać jedynie osobo skazana prawomocnym wyrokiem, ale za przestępstwo umyślne i w dodatku ścigane z oskarżenia publicznego, to samo dotyczy radnych Pcimia. Dutkiewicz miałby poważne kłopoty, gdyby nie zdecydował się na koalicję z PO, ale się zdecydował i ciągle ma duże szanse na ponowny wybór, po to otrzymał w pakiecie osłonę prawną. Do wyborów mamy parę miesięcy, tymczasem sama prokuratura może przerzucać piłeczkę rok albo i dłużej. Pan Rafał wygra sobie wybory i teraz uwaga, Szanowni Kowalscy i Nowaki, będzie można mu skoczyć, aż do chwili prawomocnego wyroku.

Gdy do gry wchodzi sąd, postępowanie ma nieograniczone możliwości w czasie i przestrzeni. Zabiegami formalnym, właściwością miejscową sadu, zmianą składu sędziowskiego, zwolnieniami lekarskimi, wnioskami dowodowymi i wreszcie apelacjami łącznie z kasacją, Dutkiewicz może sobie żonglować do woli. Oczywiście jeśli w ogóle stanie przed sądem, w co szczerze powątpiewam. No, ale po co spisuję te oczywistości nie mające nic wspólnego z prawem i sprawiedliwością przez małe „s” i „p”? Przede wszystkim „w imię zasad”, jak mawiał Franz Maurer. Dzieje się tak, jak się dzieje, bo to właśnie narzekający Kowalscy z Nowakami mają w najgłębszym poważaniu najprostsze odruchy i instynkty samozachowawcze. Ludzie się ze mnie śmieją, że walczę z wiatrakami, że moje protesty i sprzeciwy tylko rozśmieszają szeroko pojęty wymiar sprawiedliwości. Trudno, co zrobić, taka cena, ale warto ją zapłacić, ponieważ człowiek staje się szarą masą, gdy milcząco albo płacząc w poduszkę godzi się na bezczelność, nietykalność i bezkarność wybranych. Obojętnie ile w tym donkiszoterii, ile śmieszności, ile syzyfowej roboty, trzeba robić swoje, żeby się nie wtopić w szarą masę, a ta podróż najczęściej jest tylko w jedną stroną, do człowieka wrócić bardzo trudno. Cały Wrocław powinien głośno mówić o procesie Dutkiewicza, to obowiązek każdego rozsądnego człowieka, tak po prostu trzeba i nawet nie wypada pytać dlaczego.