Jak konferansjer „Europejski” i peerelowski trefniś puścili kosmicznego bąka

„Sucha kostu

„Sucha kostucha – ta Miss Wykidajło wyłączy nam prąd w środku dnia. Pchajmy wiec taczki obłędu, jak Byron, bo raz mamy bal!” Lubię sobie wrócić do takich spraw, które zaogniały, a potem nikt się nimi nie interesuje: „bo po co?” Sprawa uwieńczenia niewątpliwego sukcesu Polski jakim jest urzędowe przekazanie symbolicznej pałeczki dla pierwszego z brzegu. Co bardziej wnikliwi obliczyli, że na taki sukces jak prezydencja będziemy musieli czekać jakieś 17 lat. No nieważne danemu koniowi nie zawraca się gitary wracam do uwieńczenia. O ten owiany legendą koncert chodzi, co to go mieli dwaj spece, jak się okazuje, reżyserować. Spece od czego? Obaj jak dotąd słynęli z jednego, nazwijmy to na wyrost konferansjerki. Obaj są absolutnymi debiutantami w reżyserii, a jeśli nie to proszę mnie uświadomić ile tego rodzaju imprez wyreżyserował peerelowski konferansjer Materna i debiutujący w harcerskiej rozgłośni druh Wojewódzki. Odmówiłem sobie wiele przyjemności, między innymi „Szeregowca Ryan’a”, żeby nie być posądzonym o Bratkowskiego, czyli takiego typa co gówno widział, tyle samo przeczytał, ale wszystko wie. I między innymi tego tym dwóm nie wybaczę. Nie wchodzę z butami w tak zwaną wartość artystyczną, chociaż kilka uwag mogę zapodać. Pomysł ze śpiewaniem polskich hitów przez zagraniczne, no właśnie, chyba jednak z demobilu jeśli już gwiazdy, nie był zły. Jedyny plus tego widowiska, to ten pomysł, który został zrealizowany tak jak budowa A2 przez Chińczyków: do mniejszej połowy”. Średnia wieku występujących artystów, to było coś koło 55 lat, a przeboje płynące ze sceny miały drugie tyle. Symbolami naszej prezydencji jest optymizm i bączek. Proszę wybaczyć, ale patrząc na te smuty w wykonaniu artystów na pomoście emerytalnym, nawet nie chciało się puścić bąka. Zostawiam to jednak, ponieważ coś zupełnie innego położyło mnie na łopatach. Oto nasze państwo, jego konstytucyjne organa, których nie wolno krytykować, gdyż takie zachowanie śmierdzi Berlinem lat 30-tych, zatrudniło do realizacji koncertu dwóch KONFERANSJERÓW. W czasie koncertu ani razu zatrudnieni nie mieli okazji wykazać się swoim kunsztem. Ci dwaj przereklamowani chłopcy dostali robotę, jak przypuszczam nie za średnią krajową i zrobili to co potrafili przez całe życie najfajniej. „Pierdolę nie robię” – powiedział Kuba do Krzysia i tym sposobem powstała koncepcja artystyczna, zakładająca, że dwa sceniczne zwierzaki nie pokażą się na scenie. Trzeba przyznać, że byli konsekwentni w zamyśle artystycznym, nie ruszyli dupy, siedzieli w kanciapie i rozpijali flaszkę. Tym oto sposobem tak zwane państwo polskie za ciężki szmal zatrudniło dwóch wodzirejów na etacie reżyserów. Efekt? „Plis” jak mawia cudzoziemiec po edukacji na „Do You know Polska”. Jakiż mógł być efekt? Wydarzenie artystyczne należy ulokować gdzieś pomiędzy akademią w IV LO Częstochowa, występem dla pracowników ZUS Oddział Łódź i dniami co najwyżej Rawicza. Nie mam pojęcia po jaką cholerę potrzeba dwóch „reżyserów” do następującego scenariusza: „Autobiografia”, Szopen, a wszystko sfinalizowane „Niech żyje bal” przed odlotem Pałacu Kultury w kosmos. Przysięgam i jestem w stanie to udowodnić, jeśli tylko ktoś sobie zażyczy, w ciągu 15 minut piszę ciekawszy „teatr absurdu”. Potrzebna mi kartka z notesu, ołówek z Castoramy i jedno kolano. Gwarantuję sukces i więcej jak pinćset sobie nie policzę, bo więcej mi wstyd.