Jak zanudzić, to konsekwentnie do końca

Zresztą napisałam, że tekst ma wartość historyczną, bo te miejsca się zmieniły.

Zresztą napisałam, że tekst ma wartość historyczną, bo te miejsca się zmieniły. Ci, którzy chodzą po Beskidzie Sądeckim wiedzą.

04-08-1963 niedziela

Mieszkamy w domkach kempingowych. Ja mieszkam w piątce

Pod oknem. Na ścianach jest pełno napisów. Ja też muszę coś zostawić. Poszłyśmy na spacer do Czechosłowacji (?). Tam ugryzł mnie pająk. Ale okropnie. Myślałam, że zemdleję. Mam bąbel. Dlatego obrzydła mi Czechosłowacja. Potem, zamiast nad rzekę poszłam do domu. Ale był zamknięty, więc odwiedziłam dziesiątkę i przeczytałam wszystkie napisy na ścianie. Są po prostu świńskie. Wreszcie wlazłam przez okno i zaczęłam porządkować pokój, potem przyszła Jadwiga i tez wgramoliła się przez okno. Jacyś ludzie rozmawiali przed naszym domkiem. My się zaczęłyśmy śmiać, a oni zaczęli się dobijać. Ale w końcu przestali. Siedziałyśmy jeszcze długo i napisałyśmy sprawę sądową, która skazywała Dankę na oddanie jednego pomidora na rzecz poszkodowanych. Wieczorem głupia hołota z przeciwka nie dała spać. Śpiewały do końca doby. Zaczęły się dobijać do naszego domku, wołały „A cóż to za wojacy”, a my im na to „a któż tam się tak spił” Wtedy one odeszły od drzwi, ale zaczęły śpiewać na całe gardło u siebie. Więc wstałam i oblałam je wodą. Jutro idziemy nad Dunajec a po południu do wąwozu Homole.

05-08-1963 poniedziałek

Rano byłam nad Dunajcem. Wyprałam bluzkę w kratkę i trochę się opalałam, ale niedługo. Potem poszłyśmy na obiad. Czekałyśmy około godziny. Potem na obiedzie usiadłam przy stole naprzeciwko interesującego faceta. Spytałam go, czy miejsce jest zajęte, on powiedział, że nie, no to się przysiadłam. Zauważyłam, ze co chwila się na mnie patrzył. Potem poszłyśmy do tego wąwozu. Po drodze jakiś smarkacz rzucał we mnie i Jadwigę pudełkami od zapałek. Jakiś facet z plecakiem  zadał retoryczne pytanie „nie masz nic lepszego do roboty, smarkaczu?” i cisnął w niego kijem. W wąwozie było cudownie. Kamienie, głazy ryzykowne skałki. W końcu doszłyśmy do końca jaru. Zaczęłam robić wycieczki (samotne) celem zwiedzenia polany, na którą wyszłyśmy. W końcu doszłam do pieczary, którą widziałyśmy ze skały, na której zostali inni. Ala powiedziała, że jestem kotem, chodzącym własnymi drogami. Potem poszłyśmy do bacówki, ale nikogo tam nie było. Zejście było makabryczne, Ja się po prostu sturlałam. Potem zrobiłam sobie bacik z sitowia i z niego strzelałam. Do Szczawnicy dojechałyśmy ciężarówką z kilkoma wojskowymi. Na koniec był jeszcze sprint do schroniska po wrzątek. Okazało się, że z łatwością biorę i Jolkę i Ewkę. Myślałam, że lepiej biegają.

06-08-1963 wtorek

Wyruszyłyśmy na Trzy Korony. Zrobiłam horrendalny błąd biorąc spodnie 7/8 i golf. Potem zrobiło się gorąco i musiałam go nieść. Z trzech Koron widziałam czeskie Tatry. Potem poszłyśmy na Górę Zamkową. Acha, zapomniałam, że dałam sobie powróżyć Cygance. Będę żyć 83 lata, wyjdę za mąż i pierwszym dzieckiem będzie syn. Na Zamkowej powiedziano nam, że żył tam przez 20 lat pustelnik. Ze szczytu widać było Sokolicę.  Na Sokolicę wiedzie paskudna droga, za to z Sokolicy widok cudny. Gnamy już do Szczawnicy. Dziewczyny się wyprowadziły, za to wprowadzili się chłopaki. Jeden mi się podobał, ale widziałam go tylko w cieniu. Może będzie fajny w świetle dziennym, może nie. Jutro spływ Dunajcem

07-08-1963 środa

Rano chłopaków już nie było. Do Czorsztyna dojechałyśmy autobusem. Na przystani stało kilku Cyganów i grało. Załadowałyśmy się na tratwy. Jakiś typ zrobił nam zdjęcie i zawołał: proszę pamiętać – 11. Trochę dalej inny Cygan stał po kolana w rzece i rzępolił na skrzypcach. Dostał od nas kilka złotych. Dalej jeszcze jeden strzelał z bata. Czesi wołali do nas Polaki, Polaki spirytus macie? Potem już nikogo na brzegu nie było. Widoki piękne, tylko flisak przewodnik za dużo gadał. Opaliłam się. Po powrocie musiałam się wysmarować kremem. Poszłyśmy na obiad. Na deser wypiłam małe jasne. Ala nic nie powiedziała. Potem do wieczora był wolny czas. Acha, zdjęcie kosztowało 10 złotych. Ale morowo wyszłam.

08-08-1963 czwartek

Co za cuda z pogodą. Rano lało jak z cebra. W związku z tym do Czorsztyna jedziemy autobusem. U Kurpiela w Czorsztynie są podłe warunki. Mycie w rowie, spanie na workach z sianem. Zwiedziłyśmy zamek w Czorsztynie i Nidzicy (przestało już padać). A teraz jedno cudo. Myłam się po raz pierwszy pod studnią na środku rynku. W rowie było mało wody więc poszłyśmy się myć na rynek. Milicjant zwrócił nam uwagę, ale odpowiedziałyśmy mu, że przecież nie jesteśmy rozebrane i myjemy się dlatego, aby nie pobrudzić pościeli w schronisku (cha, cha)

09-08-1963- piątek

Od rana fajnie. Spóźniłyśmy się na autobus, który miał nas zawieźć do Łopusznej, skąd niebieskim szlakiem miałyśmy wchodzić na Turbacz (1300 m npm). Drugi autobus nie chciał nas zabrać, bo miał komplet. Stoimy więc i radzimy, co tu robić. Nagle psorka Zośka mówi, że ona jedzie z jakimś motocyklistą i rzeczywiście wsiadła i pojechała. No nic. Jest nas 21 i czekamy na inne okazje. Zatrzymuje się warszawa. Siedzą tam już wprawdzie jacyś dwaj autostopowicze, ale zgodzili się podwieźć jedną z nas. Ja się decyduję błyskawicznie, zanim się obejrzeli byłam już w samochodzie i jechałam 80 km/godz. szosą w stronę Nowego Targu. Po drodze zapomniałam dokąd mam jechać, ale szofer pamiętał. Jechałam chyba pół godziny, nagle patrzę, tablica z napisem Łopuszna. Przypomniałam sobie, że mam wysiąść koło przystanku autobusowego, a tam stoi psorka Zośka i gada z tym motocyklistą. Podziękowałam, i wysiadłam. Ten motocykl to była Pannonia. Za jakieś pół godziny po mnie przyjechała reszta autobusem jakiejś wycieczki. Wziął po dwa i pół złotego od osoby. No i fajno. Poszłyśmy na Turbacz, droga była najpierw polami, gdzie rosła brukiew. Ala jedną sobie urwała i zjadła, to ja też, bo chciałam spróbować, bo jeszcze nigdy nie jadłam brukwi. Była bardzo dobra, coś jak kalarepka i trochę biała rzodkiewka. Kawałek dalej przy ścieżce stała chata. Miała otwarte okna i ktoś w środku słuchał piosenki Sailor, którą śpiewała Petula Clark. Bardzo się ucieszyłyśmy i zrobiłyśmy tam krótki postój. A ci z chaty puścili jeszcze raz Sailora i jeszcze Locomotion, Oh Carol i Dianę. Potem Ala kazała się zbierać, bo mówiła, że jest jeszcze daleko. Po drodze w lesie były jagody, więc nie szłyśmy szybko. Na Turbaczu wlazłyśmy w chmurę. To jest taka mgła, gęsta i biała jak mleko. Ale schronisko komfortowe, nie ma co. Nawet była umywalnia. Oczywiście wykorzystałam tę gratkę. Łóżka tez były wygodne, koce miękkie i ciepłe. Wyspałam się znakomicie, a nad ranem miałam złudzenie, że jestem w domu.

10-08-1963 sobota

Idziemy do Rabki. To już niestety koniec naszego obozu. Ale ten koniec został uwieńczony nie byle jakim wydarzeniem. Otóż kiedy wyruszyłyśmy rano, na Turbaczu były zwały chmur. Najpierw zgubiłyśmy szlak, a gdy go już znalazłyśmy, okazało się, że zgubiłyśmy Jadwigę. Wyruszyła więc ekspedycja ratunkowa i po 45 minutach szukania i martwienia się, ja ją znalazłam. Zapędziła się daleko czerwonym szlakiem. Ta droga była najdłuższa (7 godzin). Do Rabki przyszłyśmy o godzinie 21:00. Po raz pierwszy na obozie śpię na normalnym, parterowym łóżku. Dwie śpią w domku campingowym. Obok mieszkają same chłopaki.

11-08-1963 niedziela

Kupiłyśmy bilety na Rio Bravo, byłyśmy w muzeum a potem był wolny czas. . Poszłam do domków campingowych były tam nasze dziewczyny i te chłopaki. Sześcioma taliami kart graliśmy w makao. Później w siatkówkę i tak zeszło do wieczora. Po kolacji zeszłam tam jeszcze, bo mnie wołali. Weszliśmy do jednego domku i graliśmy we flirt. Ja flirtowałam z jednym chłopakiem (ciemny blondyn, jak we wróżbie Hanki). Oni jutro idą na Turbacz. My się będziemy jutro nudzić do wieczora. Jedziemy jutro wieczorem o 21:30.

12-08-1963 poniedziałek

Musiałyśmy się spakować i przenieść do domku. Tamten owczy ser już zjadłam a dziś kupiłam sobie 5 małych po złotówce, też je zaraz zjadłam. Cały dzień były takie nudy, że nie da się opisać. Wieczorem poszłyśmy pieszo do Chabówki. Na stacji powiedzieli, że pociąg się spóźni.

Poczekalnia na stacji w Chabówce była pełna. Gwar, dym papierosowy i szarożółte światło z brudnej lampy. Wychodzę na peron i idę wzdłuż, aż do końca. Rosną tam jakieś krzewy i drzewa. Wiatr porusza ich gałęziami, liście szumią. Podoba mi się to, toteż stoję i patrzę. Wiatr przynosi coś jakby stukot kół pociągu. Czekam jeszcze chwilę, żeby się upewnić, potem wracam do poczekalni, żeby powiedzieć Ali, że pociąg nadjeżdża. Miejsc było mało, ale jakoś się pomieściłyśmy. Dnia 13-08-1963 wtorek 0 4:51 byłyśmy w Warszawie.

(Ten wiatr szarpiący gałęciami dzew to było widiwisko godne uwagi. Kilka lat później coś takiego zagrało w filmie Antonioniego „Blow up”, u nas „Powiększenie” . Oglądałam ten film wiele razy często wyłącznie dla tej sceny)

http://www.youtube.com/watch?v=7wSvXuSE8Gg&feature=related