Kevin MacDonald: Zaangażowanie Żydów w komunizm i radykalną lewicę

Zaangażowanie Żydów w komunizm i radykalną lewicę http://www.abcnet.com.pl/node/853

Zaangażowanie Żydów w komunizm i radykalną lewicę http://www.abcnet.com.pl/node/853

Czerwcowy numer OnP zamieszcza skrót tlumaczenia rozdzialu "Wsród bolszewików" zaczerpnietego z najnowszej ksiazki Solzenicyna "Dwiescie lat razem". Do tej tematyki nawiazuje takze Kevin MacDonald, profesor Wydzialu Psychologii Kalifornijskiego Uniwersytetu Stanowego w Long Beach oraz autor trzech ksiazek o Zydach; MacDonald rozwija w nich teze, ze przez 2000 lat judaizm byl wedlug jego slów "grupowa strategia ewolucyjna”, której celem bylo zapewnienie przetrwania Zydom jako grupie etnicznej. Ostatnia z ksiazek: „The Culture of Critique: An Evolutionary Analysis of Jewish Involvement in Twentieth-Century Intellectual and Political Movements” (Kultura krytyki: Ewolucyjna analiza zydowskiego udzialu w intelektualnych i politycznych ruchach dwudziestego wieku) wydana zostala po raz pierwszy w 1998 roku. Drugie wydanie z 2002 r. rozszerzone zostalo o 70 stronicowy wstep stanowiacy uzupelnienie i rozwiniecie niektórych kwestii nie opisanych w stopniu dostatecznym w pierwszej edycji.

Glówne tematy poruszane przez Kevina MacDonalda to:

– Franz Boas i jego szkola antropologii;

– frankfurcka szkola nauk spolecznych

– nowojorscy intelektualisci;

– psychoanaliza jako ruch spoleczno-polityczny;

– udzial Zydów w ksztaltowaniu polityki imigracyjnej USA;

– Zydzi a lewica.

Temu ostatniemu zagadnieniu poswiecony jest przedstawiony ponizej tekst. Jest to pelne tlumaczenie jednego z rozdzialów wstepu do wspomnianej ksiazki zatytulowanego: „Zaangazowanie Zydów w komunizm i radykalna lewice” („Jewish Involvement in Communism and the Radical Left”). Zagadnieniu temu poswiecono 60 stron ksiazki. Ponizej przedstawiamy jedynie odnosny fragment wstepu. Pelny tekst wstepu w wersji elektronicznej dostepny jest na stronie: http://www.csulb.edu/~kmacd/Preface.htm

Alex L.

„Bijcie ich Czerwoni Bojownicy, zatluczcie ich na smierc, tak jakby to byla ostatnia rzecz jaka wam zostala. W tej chwili! W tej minucie! Teraz! … Rznijcie ich Bojownicy Czerwonej Armii, stancie mocniej na podnoszace sie wieka ich gnijacych trumien!” (Isaac Babel, okreslany przez Cynthie Ozick (2001, 3) jako "do glebi swiadomy Zyd," propagujacy rewolucje bolszewicka; Ozick 2001, 4)

Innym, niedawnym wydarzeniem zwiazanym z zagadnieniami poruszonymi w „The Culture of Critique” bylo opublikowanie „Czarnej ksiegi komunizmu” pod redakcja Stephane`a Courtois. Przeczytanie tej ksiazki sklonilo mnie do poszerzenia niektórych pogladów z rozdzialu trzeciego „The Culture of Critique”. Nie podkreslilem wystarczajaco prawdziwie okropnej cechy rezymu sowieckiego, ani tez nie polozylem odpowiedniego nacisku na konsekwencje zydowskiego udzialu w powstaniu i podtrzymywaniu istnienia komunizmu.

Rzad sowiecki zamordowal ponad 20 milionów swych wlasnych obywateli, zdecydowana wiekszosc z nich w pierwszych 25 latach swego istnienia, podczas szczytu zydowskiej potegi. Bylo to "panstwo skierowane przeciwko wlasnym ludziom" (Werth 1999), panstwo prowadzace mordercze kampanie zbiorowych kar (zwykle obejmujacych deportacje albo narzucony przemoca glód) przeciwko wielkiej liczbie grup etnicznych, wlaczajac w to rosyjskich chlopów, Ukrainców, Kozaków, Czeczenców, Tatarów Krymskich, Niemców Nadwolzanskich, Moldawian, Kalmuków, Karaczai, Balkarów, Inguszy, Greków, Bulgarów, Krymskich Ormian, Turków Meschetynskich, Kurdów i Chemszinów. (Courtois 1999, 10; Werth 1999, 219). Chociaz pojedynczy Zydzi byli tez ofiarami gwaltów bolszewickich, to jednak jako grupa, nie stanowili celu tych ataków.

W „The Culture of Critique” (Rozdz. 3) zaznaczylem, ze Zydzi byli znaczaco zaangazowani w rewolucje bolszewicka i tworzyli elitarna grupe w Zwiazku Sowieckim, nawet w okresie po drugiej wojnie swiatowej. Interesujacym jest, ze wielu bolszewików – nie-Zydów – bylo czlonkami nie-rosyjskich grup etnicznych lub jak zauwazono w „The Culture of Critique” bylo ozenionych z Zydówkami. We wczesnym okresie Zwiazku Sowieckiego wierzono powszechnie, ze rzad zdominowany byl przez "mala scisle zwiazana grupe cudzoziemców" (Szajkowski 1977, 55). Stalin, Beria i Ordzonikidze byli Gruzinami; Dzierzynski, bezlitosny przywódca Czeki, Polakiem o silnym pro-zydowskim nastawieniu. Pierwotna Czeka skladala sie glównie z nie-Rosjan, zas Rosjanie w Czeka byli sadystycznymi psychopatami i kryminalistami (Werth 1999, 62; Wolin & Slusser 1957, 6) – ludzmi, którzy raczej nie okazywali przywiazania, ani tozsamosci z wlasnym narodem.

Rewolucja bolszewicka miala zatem wyraznie zaznaczony etniczny charakter. W wielkim stopniu Zydzi i inni nie-Rosjanie sprawowali wladze nad narodem rosyjskim, z katastrofalnymi konsekwencjami dla Rosjan i innych grup etnicznych, które nie byly zdolne stac sie czescia struktury wladzy. Dla przykladu, kiedy Stalin zdecydowal sie na deportacje Czeczenców, powierzyl nadzór nad wykonaniem tego zadania Osetyncom – grupie z której on sam czesciowo sie wywodzil – a jednoczesnie historycznym wrogom Czeczenców. Osetyncy i Gruzini, grupy rodowe Stalina, mogly rozwijac sie kosztem innych grup etnicznych.

Podczas gdy Stalin faworyzowal Gruzinów, Zydzi mieli swoje wlasne etniczne rachunki do rozliczenia. Wydaje sie mozliwe, ze przynajmniej czesc masowych zbrodni bolszewickich i terroru, motywowane byla rewanzem przeciwko narodom, które historycznie mialy nastawienie antyzydowskie. Kilku historyków sugeruje, ze Zydzi wstepowali do sil bezpieczenstwa w tak duzych liczbach, by wziac odwet za traktowanie ich pod rzadami carów (Rapoport 1990, 31; Baron 1975, 170). Na przyklad, Kozacy sluzyli carowi jako wojskowe sily policyjne i uzywali swej wladzy przeciwko spolecznosciom zydowskim podczas konfliktów pomiedzy rzadem i Zydami. Po rewolucji, Kozacy zostali deportowani na Syberie za odmowe przystapienia do kolchozów. Podczas lat trzydziestych, osoba odpowiedzialna za deportacje byl etniczny Zyd, Lazar Kaganowicz, nazywany "Wilkiem Kremla" ze wzgledu na swe zamilowanie do przemocy. W swej nagonce przeciwko chlopom Kaganowicz znajdowal "nieomal perwersyjna radosc w mozliwosci rozkazywania Kozakom. Wspominal az nazbyt jaskrawo to czego on i jego rodzina doswiadczyli z rak tych ludzi… Teraz oni wszyscy mieli za to zaplacic – mezczyzni, kobiety, dzieci. Nie mialo znaczenia kto. Wszyscy stali sie jednacy. To bylo kluczem do jestestwa Kaganowicza. On nigdy nie zapominal i nigdy nie wybaczal" (Kahan 1987, 164). Podobnie, Zydów uczyniono odpowiedzialnymi za bezpieczenstwo na Ukrainie, która miala dluga historie antysemityzmu (Lindemann 1997, 443) i stala sie scena masowych mordów w latach trzydziestych.

W „The Culture of Critique” (Rozdz. 3) zaznaczylem, ze Zydzi byli wyraznie zwiazani z sowiecka tajna policja i ze odgrywali podobna role w komunistycznej Polsce i na Wegrzech. W dodatku do licznego nizszej ranga personelu bezpieczenstwa byli tam tez wyrózniajacy sie Zydzi jak np. Matwiei Berman i Naftali Frenkel. Stworzyli oni system pracy niewolniczej, który pochlonal setki tysiecy smiertelnych ofiar (budowa kanalu miedzy Baltykiem i Morzem Bialym pociagnela za soba tysiace istnien ludzkich. Szescioma nadzorcami tego projektu byli Zydzi: Firin, Berman, Frenkel, Kogan, Rapoport, Zuk). Inni Zydzi, którzy wybili sie jako kierujacy Czerwonym Terrorem, to Henryk Jagoda (szef tajnej policji), Aron Soltz, Lev Inzir (glówny ksiegowy Archipelagu Gulag), M. I. Gaj (szef specjalnego tajnego wydzialu policji), A. A. Slucki i jego zastepca Boris Berman (odpowiedzialni za terror za granica), K. V. Pauker (szef operacji tajnej policji) i Lazar Kaganowicz (najpotezniejszy po Stalinie funkcjonariusz rzadowy w latach trzydziestych i wybitnie zaangazowany w masowe zbrodnie, które mialy miejsce w tym okresie) (Rapoport 1990, 44–50). Ogólnie, Zydzi nie tylko byli widoczni w przywództwie bolszewików, ale tez "zapelniali nizsze poziomy machiny partyjnej – szczególnie w Czeka i jej nastepcach: GPU, OGPU i NKWD" (Schapiro 1961, 165). Zydzi w swej szczególnej roli w rzadzie bolszewickim nie ustepowali miejsca nawet Rosjanom: "Gdyz najbardziej wyrózniajaca sie i barwna postacia po Leninie byl Trocki, w Piotrogrodzie dominujaca i znienawidzona figura byl Zinowiew, jesli zas kogokolwiek spotkalo nieszczescie dostania sie w rece Czeki, mial bardzo wielka szanse znalezienia sie twarza w twarz z zydowskim sledczym i byc moze zastrzelenia przez niego (Werth 1999, 86). Nawet po inwazji niemieckiej w 1941, wsród Rosjan powszechna byla nadzieja, ze zwyciestwo Niemiec uwolni kraj od "Zydów i bolszewików" – dopóki brutalnosc najezdzców nie stala sie oczywista (Werth 1999, 215).

Omówienie w „The Culture of Critique” potegi Zydów w Zwiazku Sowieckim podkresla, ze w przeciwienstwie do kampanii masowych morderstw popelnianych na innych narodach, poczynania Stalina wobec garsci wysokich ranga zydowskich komunistów w czasie czystek lat trzydziestych byly bardzo ostrozne i pelne przeinaczen, których celem bylo umniejszanie znaczenia tozsamosci ofiar. Na sile Zydów w tym okresie wskazuje fakt, ze rzad sowiecki ustanowil w 1934 roku zydowski rejon autonomiczny (Birobidzan) by moc utrzymywac cieple stosunki z zagranicznymi organizacjami zydowskimi (Gitelman 1988).24/ Podczas lat dwudziestych i trzydziestych Zwiazek Sowiecki akceptowal pomoc dla Zydów sowieckich od zagranicznych organizacji zydowskich, szczególnie od American Jewish Joint Distribution Committee, który finansowany byl przez bogatych Zydów amerykanskich (Warburg, Schiff, Kuhn, Loeb, Lehman, Marshall).

Ilustruje to tez sprawa zamordowania z rozkazu Stalina, dwu przywódców miedzynarodowego ruchu socjalistycznego – polskich Zydów – Henryka Ehrlicha i Wiktora Altera. Morderstwa te staly sie miedzynarodowym incydentem i staly sie przedmiotem protestów lewicowców na calym swiecie (Rapoport 1990, 68). Wrzawa przygasla dopiero wtedy, gdy Sowieci zalozyli zydowska organizacje: Jewish Anti-Fascist Committee (JAC), majacej na celu uzyskanie przychylnosci Zydów amerykanskich . Przywódcy Zydów amerykanskich, tacy jak Nahum Goldman z World Jewish Congress i rabin Stephen S. Wise z the American Jewish Congress (AJCongress), pomogli uciszyc halas zwiazany z tym incydentem i wzmocnic pozytywny obraz Zwiazku Sowieckiego posród Zydów amerykanskich. Oni to wlasnie, wraz z cala gama zydowskich radykalów, goraco powitali przedstawicieli Jewish Anti-Fascist Committee w Nowym Jorku, podczas drugiej wojny swiatowej.

I znowu kontrast jest uderzajacy. Rzad sowiecki zamordowal miliony ukrainskich i rosyjskich chlopów w latach dwudziestych i trzydziestych. Stracil w egzekucjach setki tysiecy ludzi usunietych ze stanowisk w partii i gospodarce, wiezil bez jakiegokolwiek majacego sens sprawiedliwosci procesu setki tysiecy ludzi w przerazajacych warunkach, które przyniosly niewiarygodnie wysoka smiertelnosc, wcielil setki tysiecy do systemu pracy przymusowej pociagajacego niezmierne ofiary smiertelne, nakazal kary zbiorowe, deportacje Kozaków i innych grup etnicznych, których wynikiem byly ich masowe morderstwa. W tym samym czasie, dzialania przeciwko garsci zydowskich komunistów podejmowane byly ostroznie i przeprowadzane z zapewnieniami, ze rzad nadal ma bardzo pozytywne spojrzenie na Zydów i judaizm.

Glównym tematem Rozdzialu 3. „The Culture of Critique” jest teza, ze ogólnie zydowscy lewicowcy, wlaczajac w to zwolenników bolszewizmu, nie zaprzestali identyfikowac samych siebie jako Zydów i ze zydowskie poparcie dla tych celów roslo lub spadalo zaleznie od ich zbieznosci ze specyficznymi kwestiami zydowskimi. Powinienem byl jednak bardziej podkreslic [w pierwszym wydaniu ksiazki – Alex] jak bardzo waznymi byly specyficznie problemy zydowskie, ze naprawde zydowskie zaangazowanie w bolszewizm jest w calej historii byc moze najbardziej skandalicznym przykladem moralnego partykularyzmu Zydów. Przerazajace konsekwencje bolszewizmu dla milionów nie-zydowskich obywateli sowieckich nie wydawaly sie stanowic problemu dla zydowskich lewicowców – i tak pozostalo po dzis dzien. W „The Culture of Critique” zaznaczylem, ze milczenie Ilii Ehrenburga na temat sowieckiej brutalnosci obejmujacej morderstwa milionów swych wlasnych obywateli w latach trzydziestych, moglo byc motywowane glównie jego pogladem, ze Zwiazek Sowiecki byl przedmurzem wobec faszyzmu. (Rubenstein 1996, 143–145). Ta moralna rozmyslna slepota byla powszechna. Podczas lat trzydziestych, kiedy miliony obywateli sowieckich byly mordowane przez rzad sowiecki, Komunistyczna Partia USA podejmowala wielkie wysilki by oddzialywac na specyficzne wplywowe grupy zydowskie, wlaczajac w to sprzeciwianie sie antysemityzmowi, popieranie syjonizmu i wypowiadanie sie na rzecz waznosci podtrzymywania zydowskich tradycji kulturowych. W czasie tego okresu "amerykanski ruch radykalny gloryfikowal rozwój zydowskiego zycia w Zwiazku Sowieckim… Zwiazek Sowiecki byl zywym dowodem na to, ze pod wladza socjalizmu kwestie zydowska mozna rozwiazac" (Kann 1981, 152–153). Komunizm byl postrzegany jako "dobry dla Zydów." Radykalni Zydzi – powazny procent calej zydowskiej spolecznosci tego okresu – widzial swiat przez zydowskie okulary.

Fascynujacym przykladem amerykansko-zydowskiego radykala, który wychwalal zalety Zwiazku Sowieckiego byl Joe Rapoport (Kann 1981, 20–42, 109–125) – wspomniany pobieznie w „The Culture of Critique”, lecz jego przyklad potwierdza glebsze badania. Rapoport wstapil do zydowskiego oddzialu Armii Czerwonej, walczacego przeciwko ukrainskim nacjonalistom w wojnie domowej po Rewolucji Bolszewickiej w 1917 roku. Jak wielu innych Zydów wybral on Armie Czerwona, gdyz sprzeciwiala sie ona antyzydowskim akcjom ukrainskich nacjonalistów. Podobnie jak szeroka wiekszosc rosyjskich Zydów, powital z zadowoleniem rewolucje, poniewaz poprawiala ona zycie Zydów.

Po wyemigrowaniu do USA, Rapoport odwiedzil Ukraine w listopadzie 1934 roku, w nie caly rok po glodzie wywolanym akcjami rzadu sowieckiego, który zabil 4 miliony ukrainskich chlopów (Werth 1999, 159 i nast.). Chlopi opierali sie przymusowemu wcieleniu do kolchozów i byli wspierani przez lokalne wladze ukrainskie. Odpowiedzia rzadu centralnego bylo aresztowanie chlopów, konfiskata ziarna, w tym rezerw przeznaczonych na przyszloroczne zasiewy. Nie dysponujac zywnoscia, chlopi usilowali przeniesc sie do miast, lecz rzad przeciwdzialal temu. Miliony chlopów glodowaly. Rodzice porzucali glodujace dzieci zanim sami siebie zaglodzili na smierc; szerzyl sie kanibalizm; pozostali robotnicy kolchozów byli torturowani by zmusic ich do wydania jakiejkolwiek posiadanej zywnosci. Sposoby tortur obejmowaly "zimna" metode, podczas której ofiare rozbierano i pozostawiano na mrozie, zupelnie nago. Czasem cale brygady kolchozników byly traktowane w ten sposób. W "goracej" metodzie, stopy i dól spódnicy kolchoznic oblewano benzyna i podpalano. Plomienie gaszono i proces powtarzano. (Werth 1999, 166). W czasie kiedy w calym kraju glód pochlonal 6 milionów istnien ludzkich, rzad wyeksportowal 816 milionów ton ziarna by uzyskac pieniadze na budowe przemyslu.

Okropnosci tych Rapoport wcale nie wspomina w relacji ze swojej wizyty w 1934 roku. Zamiast tego maluje on bardzo pozytywny obraz zycia na Ukrainie pod wladza sowietów. Zycie jest dobre dla Zydów. Jest zadowolony, ze kultura jiddish akceptowana jest nie tylko przez Zydów ale równiez przez nie-Zydów – wyrazna oznaka uprzywilejowanego statusu judaizmu w Zwiazku Sowieckim tego okresu. (Opowiada na przyklad o zdarzeniu, kiedy to ukrainski robotnik czytal zarówno Zydom jak i nie-Zydom opowiadanie w jiddish.) Mlodzi Zydzi korzystali z nowych szans nie tylko w kulturze jiddish ale tez "w gospodarce, w rzadzie, w uczestnictwie w ogólnym zyciu kraju" (Kann 1981, 120). Starsi Zydzi narzekali, ze rzad jest antyreligijny, a mlodzi Zydzi, ze Leon Trocki, "narodowa duma ludu zydowskiego", zostal usuniety. Jednak wiadomosc dla amerykanskich radykalów byla optymistyczna: "wystarczylo wiedziec, ze mlodzi Zydzi zajmowali wysokie stanowiska i z zadowoleniem przyjmowali sowiecki system" (Kann 1981, 122). Rapoport patrzyl na swiat jedynie zydowskimi oczyma. Masowe cierpienia, w których na skutek dzialan rzadu blisko 20 milionów obywateli sowieckich stracilo juz zycie, byly bez znaczenia. Kiedy Rapoport patrzy wstecz na swe zycie amerykansko-zydowskiego radykala, to jego jedynym konfliktem wewnetrznym i rozterka bylo popieranie akcji sowieckich, które widzial jako nie lezace w interesie Zydów, na przyklad pakt o nieagresji z Niemcami i brak konsekwentnego poparcia dla Izraela.
Rapoport byl typem jednego z wielu obronców komunizmu w amerykanskich mediach i kregach intelektualnych (patrz nizej oraz Rozdz. 3). Wybitnym przykladem takich mediów byl „New York Times” nalezacy do rodziny zydowskiej kierujacej sie w duzym stopniu troska o wplywy mediów zydowskich. W latach trzydziestych „New York Times” szeroko opisujacy niemieckie przesladowania Zydów, a pózniej nawolujacy do interwencji w drugiej wojnie swiatowej, wybielal okropnosci rzadów sowieckich, w tym glód na Ukrainie, pomimo ze sprawa ta byla szeroko poruszana przez gazety koncernu Hearst i wielokrotnego informowania kierownictwa Times, ze jego korespondent nakresla falszywy obraz akcji Stalina. 25/

Niedawna ksiazka Petera Novica, „The Holocaust in American Life” (Novick 1999), poszerza wiedze o powiazaniach Zydów z radykalna lewica w XX stuleciu. Ukazuje ona, ze zydowskie organizacje w USA byly dobrze poinformowane o zydowskim uczestnictwie w ruchu komunistycznym lecz argumentowaly, iz tylko mniejszosc Zydów angazowala sie w nim, ze minimalizowaly znaczenie faktu, iz wiekszosc komunistów byla Zydami i ze nawet powazniejsza wiekszosc przywódców komunistycznych stanowili Zydzi, ze ogromna wiekszosc wezwanych przez House Anti-American Activities Committee w latach czterdziestych i piecdziesiatych stanowili Zydzi, i ze wiekszosc oskarzonych o szpiegostwo na rzecz Zwiazku Sowieckiego tez byla Zydami (patrz rowniez Rozdzial 3 CofC i MacDonald 1998, 200–201).

Twierdzenie, ze lewicowy radykalizm reprezentowal mniejszosc spolecznosci Zydów amerykanskich dalekim jest od rzeczywistosci. Faktycznie, spolecznosc imigrantów zydowskich w USA od roku 1886 do 1920 najlepiej mozna okreslic jako "jedno wielkie debatujace stowarzyszenie" (Cohn 1958, 621). Dlugo jeszcze po tym okresie, lewicowe sympatie byly szeroko rozpowszechnione w American Jewish Congress – najwiekszej organizacji Zydów amerykanskich, a komunistycznie nastawione grupy byly afiliowane do American Jewish Congress, az do ery McCarthyego, kiedy to zostaly usuniete – aczkolwiek niechetnie (Svonkin 1997, 132, 166). Ostatnio, nie kto inny jak sam kongresman Samuel Dickstein, okreslany w Rozdziale 7 jako silny zwolennik imigracji i z pewnoscia wybitna postac glównego nurtu spolecznosci zydowskiej, zostal ujawniony jako szpieg sowiecki. Dicksteina motywowala przynajmniej w czesci jego sympatia do sowieckiego antyfaszyzmu (Weinstein & Vassiliev 1999, 140–150).

Novick zauwaza, iz zydowskie organizacje zadbaly by filmy Hollywoodu nie ukazywaly zadnych komunistów o zydowskich nazwiskach. Dzienniki i magazyny takie jak „Time” i „Life”, które byly w tym czasie kontrolowane przez nie-Zydów, zgodzily sie – na zadanie czlonka personelu America Jewish Committee – nie publikowac listów na temat zydowskiego pochodzenia komunistów amerykanskich.

Novick stwierdza rowniez, ze zydowscy komunisci poslugiwali sie czesto Holocaustem jako retorycznym narzedziem, gdy organizacje zydowskie glównego nurtu próbowaly unikac rozglosu. Pokrywa sie to z materialem w „The Culture of Critique” wskazujacym na silna zydowska tozsamosc wsród przytlaczajacej wiekszosci zydowskich komunistów. Powolywanie sie na Holocaust "stalo sie dominujacym argumentem przeciwko zimnowojennej mobilizacji – przynajmniej w zydowskich kregach" (Novick 1999, 93). Julius i Ethel Rosenberg, skazani za szpiegostwo na rzecz Zwiazku Sowieckiego, czesto wspominali Holocaust by zracjonalizowac swoje dzialan. Julius zeznawal, ze ZSRS "wniósl glówny udzial w zniszczenie hitlerowskiej bestii, która zabila 6.000.000 moich wspólwyznawców."

Publiczne demonstracje poparcia dla Rosenbergow czesto powolywaly sie na Holocaust. Pomimo iz Bendersky (2000) przedstawia apologetyczna ocene, wedlug której zydowskie uwiklania w radykalna lewice postrzegane sa jako paranoja rasistowskich oficerów wojska, ukazuje on, ze wywiad wojskowy USA mial potwierdzenie tych powiazan z licznych niezaleznych zródel, wlaczajac w to informacje o finansowym poparciu dla dzialalnosci rewolucyjnej udzielanym przez bogatych Zydów jak np. Jacob Schiff i rodzina Warburgów. Zródla te obejmuja nie tylko wlasnych agentów wywiadu ale takze rzad brytyjski oraz Wydzial Spraw Rosyjskich Departamentu Stanu USA. Zródla te utrzymuja, ze Zydzi zdominowali bolszewickie rzady Zwiazku Sowieckiego i Wegier oraz ze Zydzi w innych krajach sympatyzowali z bolszewizmem. Podobnie, Szajkowski (1977) ukazuje, iz poglad, ze Zydzi zdominowali rzad bolszewicki rozpowszechniony byl bardzo wsród Rosjan i cudzoziemców w Zwiazku Sowieckim, w tym amerykanski i brytyjski personel wojskowy i dyplomatyczny, a takze administratorów agencji pomocy. Przedstawia równiez, ze sympatia dla rzadu bolszewickiego stanowila norme w spolecznosci wschodnio-europejskich imigrantów zydowskich w USA w okresie 1918-1920, ale ze starszy establiszment niemieckich Zydów (który stracil znaczenie dzieki licznym imigrantom z Europy Wschodniej) sprzeciwial sie bolszewizmowi w tym okresie.

Podczas gdy zydowski Holocaust stal sie moralnym standardem i pierwsza kulturowa ikona spoleczenstw Zachodu, zydowskie przymykanie oczu na okropnosci bolszewizmu trwa do dzis. Osobistosci mediów zydowskich, które w latach czterdziestych znalazly sie na czarnej liscie ze wzgledu na swe komunistyczne powiazania, sa dzis bohaterami honorowanymi przez przemysl filmowy, wychwalane w gazetach, a ich dziela prezentowane w muzeach.26/ Na przyklad, w pazdzierniku 1997 roku w Academy of Motion Picture Arts and Sciences urzadzono specjalna impreze upamietniajaca "czarna liste." Zorganizowana przez cztery zwiazki: American Federation of Television and Radio Artists (AFTRA), Directors Guild of America (DGA), Screen Actors Guild (SAG) i Writers Guild of America west (WGAw) impreza oddawala czesc zyciu i zlamanym karierom wpisanych na czarna liste pisarzy i potepiala zwiazki za brak reakcji piecdziesiat lat temu.27/ … Filmy na ten temat przedstawiaja obraz niewinnych zydowskich idealistów tropionych przez bezlitosny, ciemiezycielski rzad, a krytycy jak Bernheimer (1998, 163–166) wyraznie aprobuja te ocene. Zrobiony w 1983 – na ta sama nute – film „Daniel”, oparty na powiesci E.L. Doctorowa i rezyserowany przez Sydneya Lumenta, przedstawia skazanie Rosenbergow jako "sprawe politycznego oportunizmu. Oskarzenie ukazuje koszmarna wizje przesladowania Zydów, bezmyslna i brutalna" (Bernheimer 1998, 178).

Nostalgiczne i rozgrzeszajace nastawienie do zydowskiej "starej lewicy" wyrazne jest w niedawnych ocenach potomków tzw. "dzieci w czerwonych pieluszkach”, wlaczajac tych, którzy odrzucili swe lewicowe powiazania. Na przyklad ksiazka Ronalda Radosha (2001a) – „Commies” – opisuje wszechotaczajacy swiat zydowskiego radykalizmu w jego mlodosci. Ojciec Radosha nalezal do Trade Union Unity League – klasycznej "przykrywki" dla Komunistycznej Partii USA. Radosh byl poslusznym synem, rzucajacym sie gorliwie we wszystko co nosilo partyjna pieczec aprobaty, uczestniczac w inspirowanych przez partie obozach letnich i zapisujac sie do nowojorskiej szkoly znanej jako "the Little Red Schoolhouse for little Reds" (Mala Czerwona Szkola dla Malych Czerwonych”) i biorac udzial we wzorowanych na sowieckich festiwalach mlodziezy. Wielce wymownym – jesli idzie o role partii w srodowisku zydowskim – jest popularny dowcip: "Jakie zydowskie swieta obchodzisz?" – "Urodziny Paula Robesona i Pierwszy Maja." Radosh zakwestionowal swa lewicowa wiare dopiero gdy zostal potepiony i jego lewicowi towarzysze zaczeli go bojkotowac za opublikowanie ksiazki, w której ustalil wine Juliusza Rosenberga. Radosh ukazuje, ze akademickie wydzialy historii pozostaja bastionem apologii skrajnej lewicy. Wielu akademickich historyków, w tym Eric Foner – dziecie tej samej szkoly co Radosh i byly prezydent Amerykanskiego Stowarzyszenia Historycznego, unikalo Radosha ze wzgledu na jego twierdzenia. Radosh pisze o "spontanicznej nienawisci do systemu amerykanskiego" jaka przesyca lewice. To wlasnie byla ta "spontaniczna nienawisc", która jak omawiam to w „The Culture of Critique”, zawdzieczala wiecej swym silnym zydowskim cechom, niz czemukolwiek co bylo obiektywnie zle w spoleczenstwie amerykanskim. Niemniej, pomimo zastrzezen odnosnie swej lewicowej przeszlosci, przedstawia on motywacje zydowskich komunistów jako idealistyczne, nawet gdy dostarczali oni "ideologicznych argumentów dla racjonalizacji zbrodni sowieckich i uzyskania poparcia Amerykanów dla sowieckiej polityki zagranicznej" (Radosh 2001b).

Pomimo masy dowodów ogromnego zaangazowania sie Zydów w tych ruchach, "mea culpa" ze strony intelektualistów zydowskich sa bardzo nieliczne i nie ma zadnych przeprosin wyrazanych przez organizacji zydowskie. Wprost przeciwnie, pisarze z "czarnej listy" sa idealizowani i nadal trwa tendencja ukazywania komunistów amerykanskich jako idealistów, którzy zostali zgnieceni przez represyjny maccartyzm. Poniewaz w wielu spoleczenstwach komunistycznych pojawily sie z czasem ruchy antyzydowskie, zydowskie organizacje ukazuja Zydów jako ofiary komunizmu – a nie jako decydujacych o jego dojsciu do wladzy, gleboko zaangazowanych w morderczych rzadach terroru rozpetanego przez te rezymy oraz jako apologetów Zwiazku Sowieckiego na Zachodzie. Zapomnianymi w tej historii sa miliony ofiar smiertelnych, przymusowa praca, dlawienie wszelkich róznic pogladów w okresie szczytu zydowskiej wladzy w Zwiazku Sowieckim. W pamieci pozostaja antyzydowskie trendy póznego komunizmu.

Dwudzieste stulecie w Europie i w swiecie zachodnim, podobnie jak pietnaste w Hiszpanii nalezalo do Zydów, poniewaz Zydzi i zydowskie organizacje byli gleboko i decydujaco zaangazowani we wszystkie wazne wydarzenia. Jesli mam racje twierdzac, ze uczestnictwo Zydów bylo koniecznym warunkiem rewolucji bolszewickiej i jej morderczych nastepstw, to mozna równiez argumentowac, ze skutkiem tego Zydzi mieli ogromny wplyw na pózniejsze wydarzenia. Przedstawie teraz "alternatywna historie"; to jest historie tego co mogloby sie stac, gdyby pewne wydarzenia nie nastapily. Na przyklad, ksiazka alternatywnego historyka Niall Ferguson „The Pity of War”, wysuwa mozliwe do przyjecia twierdzenie, ze gdyby Anglia nie wlaczyla sie do pierwszej wojny swiatowej, Niemcy pokonalyby Francje i Rosje i stalyby sie dominujaca potega Europy. Rzad cara móglby upasc, ale zmiany doprowadzilyby do rzadu konstytucyjnego, a nie do rezymu bolszewickiego. Hitler nie doszedlby do wladzy, gdyz Niemcy zaspokoiliby juz swe aspiracje narodowe. Druga wojna nie nastapilaby i nie byloby zimnej wojny.

Ale oczywiscie rzeczy te zdarzyly sie. W ten sam sposób mozna tez zadac sobie pytanie, co mogloby sie wydarzyc przy braku zydowskiego udzialu w rewolucji bolszewickiej. Argumentacja wygladalaby nastepujaco:

(1) Przyjmujac, ze pierwsza wojna swiatowa faktycznie miala miejsce i ze rzad carski zostal drastycznie oslabiony, wydaje sie zrozumiale, ze nastapilyby powazne zmiany w Rosji, jednak bez zydowskiego zaangazowania, rezultatem zmian w Rosji bylaby monarchia konstytucyjna, republika parlamentarna, czy nawet nacjonalistyczna junta wojskowa cieszaca sie szerokim poparciem wsród wielkorosyjskiej wiekszosci, nie zas dyktatura zdominowana przez obce grupy etnicznie, zwlaszcza Zydów i “zzydzialych nie-Zydów”, by posluzyc sie okresleniem Lindermanna (1997). Nie bylaby to czysto marksistowska rewolucja i tym samym nie bylby to model spoleczenstwa, które sankcjonuje wojne przeciwko swym wlasnym czlonkom i ich tradycyjnej kulturze. Ideologia rewolucji bolszewickiej sankcjonowala eliminacje calych klas spolecznych i faktycznie masowe morderstwa charakteryzowaly komunizm gdziekolwiek by on nie doszedl do wladzy (Courtois i in. 1999). Masakry te dokonywane byly tym latwiej, ze rewolucja kierowali ludzie etnicznie obcy, nie odczuwajacy wcale, a jesli nawet tak, to niewiele, sympatii do Rosjan i innych ludów, które cierpialy najwiecej.

(2) Konserwatysci w calej Europie i Ameryce wierza, ze Zydzi byli odpowiedzialni za komunizm i rewolucje bolszewicka (Bendersky 2000; Mayer 1988; Nolte 1965; Szajkowski 1974). Rola Zydów w lewicowych ruchach politycznych byla powszechnym zródlem antyzydowskiego nastawienia nie tylko wsród narodowych socjalistów w Niemczech, ale tez posród bardzo wielu nie-zydowskich intelektualistów i postaci politycznych. Faktycznie, w latach po pierwszej wojnie swiatowej, brytyjscy, francuscy i amerykanscy przywódcy polityczni, wlaczajac w to Woodrowa Wilsona, Davida Lloyd George`a, Winstona Churchilla i Lorda Balfoura, wierzyli w odpowiedzialnosc Zydów, a nastawienia takie byly powszechne wsród wojskowych i dyplomatycznych establiszmentów tych krajów (np. Szajkowski 1974, 166 i nast.; patrz równiez wyzej i w Rozdz. 3). Dla przykladu, piszac w 1920 roku Winston Churchill (Churchill 1920) demonstrowal poglad, ze Zydzi stali za jak to ujmowal – swiatowa konspiracja na rzecz obalenia cywilizacji. Rola Zydów w rewolucji bolszewickiej "jest z pewnoscia bardzo wielka; przewyzsza ona chyba wszystkich innych." Churchill zauwaza dominacje Zydów wsród przywódców bolszewickich (Trocki, Zinowiew, Litwinow, Krassin, Radek) i wsród tych, którzy odpowiedzialni byli za "system [panstwowego] terroryzmu." Churchill zauwaza równiez, ze Zydzi wybijali sie w rewolucyjnych ruchach na Wegrzech, w Niemczech i Stanach Zjednoczonych (Bendersky 2000; Szajkowski 1974). Co wiecej, jak zauwazono wyzej, glebokie zaangazowanie sie Zydów w bolszewizm znajdowalo prywatne potwierdzenie wewnatrz zydowskich organizacji aktywistycznych. Lucienne Wolf, nieodlaczna postac angielsko-zydowskiego establiszmentu, stwierdza: "znam nazbyt dobrze polityczna historie Zydów w Europie i role odgrywana przez nich w bolszewizmie, by nie zdawac sobie sprawy z niebezpieczenstwa na jakie sie narazamy udajac, ze zawsze trzymali sie oni z dala od rewolucji. W Europie nie byloby postepu bez rewolucji – czesto pisalam o tym i wykladalam – i bede robic to nadal dla uczczenia Zydów, którzy pomagali w dobrej robocie" (Szajkowski 1974, 172).

(3) W Niemczech, identyfikowanie Zydów z bolszewizmem bylo powszechne wsród klas srednich, a dla Narodowych Socjalistów stanowilo to istotna czesc pogladu na swiat. Dla klasy sredniej Niemców, "doswiadczenie rewolucji bolszewickiej w Niemczech bylo tak bezposrednie, tak bliskie domu i tak przerazajace, zas statystyki wydawaly sie potwierdzac przytlaczajace uczestnictwo zydowskich prowodyrów w rewolucji, ze nawet wielu liberalów wierzylo w zydowska odpowiedzialnosc (Nolte 1965, 331). Hitler równiez byl swiadomy dominacji Zydów w krótkotrwalych rewolucjach na Wegrzech i w Bawarii w 1919. Spotkal sie osobiscie z zydowskim udzialem w bawarskiej rewolucji i to moglo wlasnie stanowic decydujacy moment w rozwoju jego antyzydowskich idei (Lindemann 2000, 90).

Udzial Zydów w okropnosciach komunizmu byl zatem waznym skladnikiem pragnienia Hitlera zniszczenia ZSRR i antyzydowskich akcji niemieckiego rzadu narodowo-socjalistycznego. Ernst Nolte i kilku innych historyków argumentuje, ze rola Zydów w rewolucji bolszewickiej stanowila wazna przyczyne Holocaust. Hitler i narodowi socjalisci z pewnoscia wierzyli, ze Zydzi zdecydowali o sukcesie rewolucji bolszewickiej. Porównywali Zwiazek Sowiecki do czlowieka o slowianskim ciele i zydo-bolszewickim mózgu (Nolte 1965, 357–358). Przypisywali masowe zbrodnie komunizmu – "najbardziej radykalna forme zydowskiego ludobójstwa znanego kiedykolwiek" – zydo-bolszewickiemu mózgowi (Nolte 1965, 393). Narodowi socjalisci byli w pelni swiadomi, ze rzad sowiecki dopuscil sie masowej zbrodni wobec swych wrogów i wierzyli, ze zamierzal on podzegac do rewolucji swiatowej, w której zamordowano by wiele dalszych milionów ludzi. Juz w 1918 roku, wybitny zydowski bolszewik, Grigorij Zinowiew, mówil publicznie o potrzebie eliminacji dziesieciu milionów Rosjan – szacunek, jak sie okazalo zanizony o polowe. Opierajac sie na tym, Hitler pisal:

„Dzis zaczyna sie ostatnia wielka rewolucja. Zagarniajac dla siebie wladze polityczna, Zyd odrzuca kilka ostatnich strzepów przebrania, które nosi. Demokratyczny, plebejski Zyd przemienia sie w krwawego Zyda i tyrana ludów. Za kilka lat bedzie próbowal zgladzic narodowe filary inteligencji i ograbiajac narody z ich naturalnego duchowego przywództwa, uczyni je dojrzalymi do stania sie bezwolna masa ujarzmiona na zawsze. Najstraszniejszym tego przykladem jest Rosja” (w: Nolte 1965, 406).

Ta linia rozumowania nie zaklada, ze nie istnialy inne istotne czynniki. Gdyby pierwsza wojna swiatowa nie wybuchla i gdyby car nie przylaczyl sie do wojny, móglby pozostac przy wladzy znacznie dluzej. Rosja moglaby sie przeksztalcic stopniowo w nowoczesne panstwo zachodnie, zamiast poznawac okropnosci komunizmu. Podobnie, Hitler móglby nie dojsc do wladzy gdyby nie bylo wielkiej depresji lub gdyby Niemcy wygraly pierwsza wojne swiatowa. Wydarzenia takie równiez niezmiernie zmienilyby wszystko.

(4) Zwyciestwo nad narodowym socjalizmem z kolei stworzylo podstawy do ogromnego wzrostu zydowskiej potegi w powojennym swiecie zachodnim. Ta nowo nabyta sila umozliwila ustanowienie Izraela, przeksztalcenie Stanów Zjednoczonych i innych panstw zachodnich w kierunku spoleczenstw wielorasowych i wielokulturowych poprzez masowa imigracje z trzeciego swiata i wynikajacy z tego schylek europejskiej wyzszosci demograficznej i kulturalnej. Decydujace szczególy tych i innych konsekwencji wzniesienia sie Zydów do statusu potegi i elity miedzynarodowej opisane sa w „The Culture of Critique”.
Przypisy [numeracja ciagla]:
24/ Wydaje sie, ze we wczesnych latach piecdziesiatych Stalin planowal deportacje Zydów do zydowskiego rejonu w Zachodniej Syberii, ale zmarl zanim ten projekt rozpoczeto. W 1940 roku, podczas okupacji Polski, sowieci deportowali Zydów, którzy byli uchodzcami z okupowanej przez nazistów Zachodniej Polski. Jednak, akcja ta jako taka, nie byla antyzydowska, gdyz nie obejmowala Zydów ani ze Zwiazku Sowieckiego, ani ze Wschodniej Polski. Deportacja ta byla raczej wynikiem obaw Stalina przed kimkolwiek lub jakakolwiek grupa poddana wplywom Zachodu.

25/ Taylor, S. J. (1990). Stalin’s Apologist, Walter Duranty: The New York Times’s Man in Moscow. New York: Oxford University Press; R. Radosh (2000). From Walter Duranty to Victor Navasky: The New York Times’ Love Affair with Communism. www.FrontPageMagazine.com October 26; W. L. Anderson (2001), The New York Times Missed the Wrong Missed Story http://www.lewrockwell.com/anderson/anderson45.html November 17, 2001. Radosh’s article Artykul Radosha ukazuje, ze sympatie The Times dla komunizmu trwaja do dzis.The Times nigdy nie zrzekl sie Nagrody Pulitzera przyznanej Walter Duranty, za jego artykuly o Planie Piecioletnim Stalina.

26/ Hamilton, D. (2000). “Keeper of the Flame: A Blacklist Survivor.” Los Angeles Times, October 3.

27/ www.otal.umd.edu/~rccs/blacklist/.

28/ Discussions of Jewish ownership of the media include: Ginsberg 1993, 1; Kotkin 1993, 61; Silberman 1985, 147.

Bibliografia:

? Baron, S.W. (1975). The Russian Jew under Tsars and Soviets, 2nd ed. New York: MacMillan ;

? Bendersky, J. (2000) The Jewish Threat. New York, Basic Books;

? Bernheimer, K. (1998). The 50 Greatest Jewish Movies: A Critic’s Ranking of the Very Best. Secaucus, NJ: Birch Lane Press Book;

? Churchill, W. (1920). Zionism versus Bolshvism: A struggle for the soul of the Jewish people. Illustrated Sunday Herald, February 8, p. 5;

? Cohn, W. (1958). The Politics of American Jews. In The Jews: Social Patternsof an American Group, ed. M. Sklare. Glencoe, IL: Free Press;

? Courtois, S., Werth, N., Panné, J., Paczkowski, A., Bartocek K., & Margolin, J. (1999). The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression, trans. J. Murphy & M. Kramer. Cambridge: Harvard University Press;

? Ferguson, N. (1999). The Pity of War. New York: Basic Books;

? Gitelman, Z. (1988) . A Century of Ambivalence: The Jews of Russia and the Soviet Union, 1881 to the Present. London: Viking;

? Kahan S. (1987). The Wolf of the Kremlin. New York: William Morrow & Co.;

? Kann, K. (1981). Joe Rapaport: The Life of a Jewish Radical. Philadelphia: Temple University Press;

? Lindemann, A. S. (1997). Esau’s Tears: Modern Anti-Semitism and the Rise of the Jews. New York: Cambridge University Press;

? MacDonald, K.B. (1998). Separation and Its Discontents: Toward an Evolutionary Theory of AntiSemitism. Wesport, CT: Praeger;

? Mayer, A. (1988). Why Did the Heavens Not Darken? The "Final Solution" in History. New York: Pnatheon Books;

? Nolte, E. (1965). Three Faces of Fascism, trans. L. Vennowitz. New York: Holt, Rinehart and Winston;

? Novick, P. (1999). The Holocaust in American Life. Boston: Houghton Mifflin;

? Ozick, C. (2001) From Kafka to Babel. Los Angeles Times Book Review, Oct. 28;

? Radosh, R. (2001a). Commies: A Journey Through the Old Left, the New Left and the Leftover Left. San Francisco: Encounter Books;

? Radosh, R. (2001b). Should We ex-Leftists be Forgiven? FrontPageMagazine.com June 5. www.frontpagemag.com/columnists/radosh/2001/rr06-05-01p.htm;

? Rapoport L. (1990). Stalin's War against the Jews: The Doctor's Plot and the Soviet Solution. New York: Free Press;

? Rubenstein, G. (1996). Two people in one land: A validation study of Altemeyer's Right-Wing Authoritarianism Scale in the Palestinian and Jewish Societies in Israel. Journal of Cross-Cultural Psychology 27:216-230;

? Schapiro, L. (1961). The Role of the Jews in the Russian Revolutionary Movement. Slavonic and East European Review, 40, 148-167;

? Szajkowski, Z. (1974). Jews, Wars, and Communism: The Impact of the 1919–1920 Red Scare on American Jewish Life. New York: KTAV Publishing;

? Szajkowski, Z. (1977). Kolchak, Jews and the American Intervention in Northern Russia and Siberia, 1918–1920. Privately published, copyright by S. Frydman;

? Weinstein, A., & Vassiliev, A. (1999). The Haunted Wood: Soviet Espionage in America—The Stalin Era. New York: Random House;

? Werth, N. (1999). A State against Its People: Violence, Repression, and Terror in the Soviet Union. In Courtois, S., Werth, N., Panné, J., Paczkowski, A., Bartocek K., & Margolin, J. (1999). The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression, trans. J. Murphy & M. Kramer. Cambridge: Harvard University Press;

? Wolin, S., & Slusser, R.M. (1957) The Soviet Secret Police. New York: Praeger.

Oprac. Alex L.