Kiedy nauczyłem się stać zapragnąłem chodzić, a potem biec

Odbieram ten świat tak jak go widzę, jak potrafię zrozumieć.

Odbieram ten świat tak jak go widzę, jak potrafię zrozumieć.
Wiem, że jest wielki i jest pełen ludzi. Że jest tajemniczy niczym nieodgadniony kosmos – wszak jest jego jednym w wielu elementów, dzieckiem.

Ale wiem też, że istnieją ludzie, których ta tajemniczość – myślę, że podobnie jak mnie – bardzo pociąga: z tymże wyjątkiem, że owi ludzie – naukowcy szukający przygody mają wielkie możliwości, nie kierują się pychą, przeciwnie, dzielą się owocami swojej pracy na rzecz ludzkości przedstawiając rzeczy tajemnicze i te wytłumaczalne w ciekawych programach naukowo popularnych.
Dla takich świat nie ma tajemnic, albowiem oni są w stanie wszystko wyjaśnić, do wszystkiego dotrzeć i zbadać to, co ich intryguje kierując się olbrzymią wiedzą, stosując najnowocześniejsze metody.

Podobnie jest z człowiekiem: ten został całkowicie rozpracowany, dokładnie rozpoznany i opisany genotyp. Dziś nauka o człowieku nie stanowi żadnych niewiadomych. I co z tego, że wiemy wszystko?

I świat i człowiek wciąż nas zaskakują swoją nieobliczalnością.
Czy znaczy to, że nauka jest mało precyzyjna, czy raczej świadczy to o ukrytych siłach drzemiących w jednym i drugim.
Używając pojęcia: świat, nie mam na myśli tylko Ziemi, gdyż ona nie istnieje sama sobie, tak jak sam sobie nie istnieje człowiek.
I Ziemia i człowiek ciągle poddawane są zewnętrznym uwarunkowaniom, a kiedy owe uwarunkowania wymykają się na moment, na ułamek sekundy spod definicji nauki, jedno i drugie występuje z brzegów.

I Ziemia i człowiek wciąż mają swoją nieobliczaną, straszliwą moc – potrafią zabić więcej istnień ludzkich niż ich uratować.

W muzyce lubię łagodne tony smyczków

Copyright © 1993-2010 MarekPl

Przedruk z: http://marekpl.blogspot.com/