Kisiel z piołunem

Zanurzyłam się w życiu jak w kisielu i omal się nie udusiłam, bo czegóż życzyć staruszce przykutej od dziewięciu lat do łóżka, która przygotowując się do długo oczekiwanej operacji, na kilka dni wylądowała w szpitalu i ze zgrozą i jękiem stamtąd uciekła.

Warszawski szpital-moloch, który lata świetności zdaje się ma za sobą. Dziś w wieloosobowych salach leżą ludzie pod zmurszałymi, rozpadającymi się  kołdrami. Kuchnia wydaje posiłki, ale zanim taki wózek z talerzami dotrze poprzez labirynt korytarzy i salek do staruszek na którymś tam piętrze, to wszystko zimne i szarobure. Tak samo jak salowe i pielęgniarki – najgorzej w Polsce opłacany personel. No, może jeszcze krawcowa niżej stoi, ale z usług tej ostatniej nie ma przymusu korzystać.

Starzy, schorowani, bezsilni leżą i czekają. A to na obchód, a to na lekarza, a to na salową czy pielęgniarkę. Żeby przyszła, żeby pomogła i ocaliła trochę godności osobistej. Guzik. Taka rzecz za darmo nie istnieje.  A ile trzeba mieć pieniędzy, żeby ją kupić?

W prywatnym szpitalu, do którego wcześniej zgłosiła się staruszka,  na ostatnim papierku dołączonym do pliku wyników różnych badań potrzebnych przed operacją, był numer prywatnego konta lekarza, na które powinna wpłynąć suma. Suma jednego roku przeżycia dla pacjenta.  I to jest tylko wynagrodzenie dla lekarza. Potrzeba jeszcze na opłacenie samej operacji, plus za pobyt w szpitalu, plus za pracę personelu.

Czy jeszcze stać nas na takie farmazony jak godność osobista ?  Czy są jakiekolwiek możliwości wyboru, znaczy choćby okrojonej wolności  ?   

Ekipa remontowa pracująca w szpitalu składa się ze zdrowych, ale niestety nie powiem, że  nie podeptanych. Pracują w dni wolne od pracy i w nocy za te same stawki co w zwykłe godziny pracy. Największym bonusem ma być to, że w ogóle pracują. Dwie umowy zlecenia w jednej firmie, następna już firmie córce tak ,aby zgodnie z prawem nie trzeba było  zatrudniać na czas nieokreślony.

Pracują, a właściwie odwalają robotę, bo za takie traktowanie przez pracodawcę, godność osobista nie  pozwala im na solidne wykonanie czegokolwiek. Kiedy znajdą jakąś inną robotę, natychmiast porzucają bez słowa tę dotychczasową i znikają, za nic mając marznące przy nie domykających się oknach i drzwiach staruszki.

Na pytanie jak to zmienić, odpowiadają „co zrobić, co zrobić, świata nie zmienimy” . Przecież nawet właściciel takiej firmy remontowej narzeka, że musi tak ludzi traktować, bo podatki i kredyty są do zapłacenia. O tym, że na te pogięte garby włożono jeszcze ratowanie Euro i banków francuskich z niemieckimi, a także budowanie wizerunku Polski jako sprawnie zarządzanej zielonej wyspy pod batutą dzielnej marszałek sejmu, to już nawet wspominać się nie chce.

Rezygnacja, ucieczka i strach to jedna strona medalu. Moneta na krawędzi się obraca i nikt nie wie co dalej.