KOD podsumował Tusk, Tusk podsumował KOD

Pamiętam swój pierwszy felieton poświęcony KOD-owi, w którym pisałem, że to nie ma prawa się udać, bo znam założycieli ruchu. Pierwszym był Mateusz Kijowski, obecnie zapomniany oskarżony, borykający się z zarzutami defraudacji, a drugi to Maciej Bajkowski, ostatni raz widziano go w wyświechtanym dresie, gdy bronił „konstytucji” w jakimś szałasie. KOD miał być „drugą Solidarnością” i w ogóle nawiązaniem do opozycji z czasów PRL. Pewnie mało kto pamięta, ale na początku „kodziarze” nosili oporniki w klapach marynarek, jak kiedyś protestujący przeciw komunie. Jednym z pierwszym, który zareagował na tę profanację był Zbigniew Hołdys. Później poszedł oficjalny komunikat, że to „nasi” i Hołdys, podobnie jak wielu innych, stał się fanatycznym zwolennikiem KOD-u.

Dziś o tej zbieraninie bez najmniejszego znaczenia politycznego przypomniał TVN i parę innych mediów. Okazją do przypomnienia stała się szósta „okrągła rocznica” powstania KOD. Dla rozrywki i w przerwie między robotą obejrzałem sobie kawałek tej szopki i rzecz jasna nic mnie nie zaskoczyło. Kaczyński robił tam za nazistę, a skompromitowana recepta na zdobycie władzy: „ulica i zagranica” za hasło naczelne. No i jako jeden z wielu, gdzieś w środku stawki przemówił Tusk. Napisałbym, że nie chcę być złośliwy, ale będę złośliwy i pozwolę sobie na przedwczesną pointę. Trudno się powstrzymać przed jednoznacznym skojarzeniem: „jaki KOD, taki gość specjalny”. Tusk i KOD wzajemnie się uzupełniają, oba byty polityczne niczego w polskiej polityce już nie osiągną i wszystko co najlepsze mają za sobą. Wiadomo, że PiS kiedyś straci władzę i raczej nastąpi to szybciej niż później, ale gdyby nawet Tusk, nie daj Boże, ponownie został premierem, to w ułamku sekundy zaliczy totalną porażkę i stanie się jeszcze bardziej znienawidzonym politykiem niż jest. Z tej mąki żadnego chleba nie będzie i zakalec też się nie urodzi.

Właściwie ciężko powiedzieć, czy to Tusk stał się KOD-em, czy KOD Tuskiem, w każdym razie wzajemnie się uzupełniają i podsumowują. Kaczyńskiemu i PiS zajęło parę lat zanim zrozumieli, że radykalnym przekazem skazują się na wieczną porażkę i co by o PiS nie sądzić, to wyciągnęli wnioski. Kampanią wyborczą zajęła się Szydło, Duda robił za polskiego Kennedy’ego, Kaczyński, Macierewicz i Smoleńsk odjechali na boczne tory. Powstał nowy program i natychmiast stał się punktem numer jeden zarówno wyborów prezydenckich, jak i parlamentarnych. W efekcie tych zmian PiS dwukrotnie pokonał „najgorszy sort”, chociaż prawie nikt im nie dawał szans, szczególnie w wyborach prezydenckich. U śmiertelnego wroga PiS nie ma ani grama zmiany strategii, ciągle pozostaje naiwna wiara, że wszystko za Tuska i jego zaplecze polityczne zrobi TVN z Unią Europejską. Ta groteskowa uroczystość była idealnym podsumowaniem indolencji politycznej najszerzej pojętej „opozycji”. Na politycznych sucharach wyłamują sobie zęby od sześciu lat i dalej trzymają się niestrawnego menu, bo innego po prostu nie mają.

Nieustanne pytanie Tuska o program nie ma najmniejszego sensu, ponieważ programem Tuska jest brak programu, takie otrzymał wytyczne od mocodawców, poza opowieści o lenistwie i beztalenciu Tuska nie są złośliwością, tylko faktem. Obojętnie ile razy TVN pokaże te same „dowcipy” o Kaczyńskim i te same zaczepki, tak zgrane jak „debata”, nic w układzie sił na polskiej scenie politycznej się nie zmieni. Jest tak źle z Tuskiem i KOD-em, że równie beznadziejny Hołownia bez większego wysiłku zdobył połowę tego, co PO, tylko dlatego, że wystartował jako „nowy”. Kiedyś takie patenty działały, malowało się nowy szyld, doklejało nowe logo i resztę robił media. Internet i życie wszystko zmieniło. Tusk z Kaczyńskim nie muszą niczego mówić i tak wszyscy mają jasny pogląd kim są i co mogą. Nieszczęście Tuska polega jednak na tym, że zdecydowana większość ma go serdecznie dość i żadne słowa, tym bardziej na stypie KOD nie zmienią tej tendencji. Lepsi od Tuska próbowali wrócić na szczyt i kończyło się to na Ludwiku Dornie i Sabie.