Korea Północna znów głównym aktorem politycznej komedii

Politycy uwielbiają wciskać ludowi gniew bogów, plagi egipskie i pozostałe nieszczęścia, które mają nieustannie nad nami wisieć. Jest to zabieg stary jak świat i do końca świata będzie wykorzystywany, bo na tym się po prostu zarabia. Odkąd pamiętam, czyli od dziecka, słyszę o niekontrolowanej potędze atomowej, którą ma być Korea Północna. Ile prób odpalenia rakiety i bomby przeżyłem, to dla odmiany nie pamiętam. Mniej więcej co roku pojawia się kolejne śmiertelne zagrożenie ze strony kawałka azjatyckiego ugoru. Przy każdej takiej okazji mówi się o fanatyzmie i zaburzeniach psychicznych tamtejszej rodziny dyktatorskiej. Wszystko by się na oko zgadzało, poza jednym. W takie blagi, że ten kraik przymierający głodem jest poza jakąkolwiek kontrolą i w każdej chwili może wywołać wojnę atomową, uwierzą tylko ci, co do dziś uważają zaćmienie słońca za gniew bogów.

Korea Północna pełni dziś podobną rolę do Kuby z lat sześćdziesiątych. Znajduje się w ciekawym położeniu i parę mocarstw ma duże pole do robienia swoich politycznych interesów. Jedni straszą drugich, na czym trzeci zarabiają. Bez wsparcia Chin w całej KRLD w tydzień zabrakłoby zapałek i mąki, zresztą i tak brakuje. Kto przytomny da wiarę, że takie imperium, jak Chiny hoduje sobie pod bokiem wariata, który ze środę na czwartek jest w stanie wysadzić świat? Podobnie rzecz się ma z Rosją, która niegdyś zbroiła Korę Północną szmelcem z demobilu po II Wojnie Światowej, a dziś ma fajnego straszaka na Stany Zjednoczone. Ostatnim graczem na tej planszy jest Japonia, ostatnio „zaatakowana” koreańską rakietą. Zanim się z tego teatru politycznego i wojennego pośmieję, to chciałbym przypomnieć o innym kraju i przypadku, jaki miał miejsce po zamachach na WTC.

Stał się wówczas cud, Rosja, USA, Izrael, Europa i Chiny, zgodziły się na interwencję zbrojną w Iraku, chociaż wszyscy wiedzieli, że Husein nie ma żadnych arsenałów broni chemicznej, o atomowej nie wspominając. Po latach wiemy, że operacja w regionie skończyła się wielką zadymą i rozstrojem politycznym, który się przeniósł na cały świat. Na tym przykładzie widzimy, że każdego kacyka można uziemić w 15 sekund, jeśli rzeczywiście stanowi zagrożenie dla świata, ale świata interesów. Gdyby gruby Kim w ocenie Chin, Rosji, USA, Japonii miał poważnego bzika i poważne plany podpalenia świata, dawno umarłby na zawał, a Korea stanowiłaby jedno państwo. Nic takiego się nie dzieje, bo KRLD to jedno z tych miejsce na ziemi, gdzie możni tego świata urządzają sobie poligon i nikomu zjednoczona Korea nie jest na rękę. Zwracaniem uwagi świata na rakietę latającą nad Japonią można wyregulować setki wskaźników: ceny ropy, złota, walut, wzrosty i spadki giełd, a także wewnętrzne relacje polityczne i pomiędzy mocarstwami.

Dokładnie takie teatrum dzieje się na naszych naiwnych oczach. W Polsce informacja o koreańskiej rakiecie oblatującej japońską wyspę pojawiła się trzy piętra niżej niż informacje o burzy na Pomorzu. Tematem nie zajęła się żadna komisja europejska, o pokój na świecie co niedzielę nie apeluje Watykan. Sprawą najbardziej żyje Donald Trump, który chce powrotu USA na ścieżkę wyznaczoną przez Reagana (słusznie) i siłą rzeczy do tego musiały się odnieść Chiny z Rosją, żeby nie wypaść ze światowego podium. I to cała banalna historia, reszta jest tylko i wyłącznie dekoracją i dramaturgią wspartą efektami specjalnymi. Nie będzie wojny atomowej, gruby Kim oczywiście do normalnych nie należy, ale nie jest wariatem większym od innych kacyków i przede wszystkim ma nad sobą topór chiński i radziecki, co najmniej. Poza wszystkim trzech kolejnych Kimów miało zabić śiwat jakieś 124 razy.

Jeśli spojrzeć na mapę świata, to z Korei do Chin rakietę da się taczką zawieźć, do Japonii trzeba lecieć kilka godzin albo kilka dni płynąć, a Rosja i USA leżą na dwóch przeciwległych krańcach świata. Korea jeśli już, to jest największym zagrożeniem dla Chin i jeden telefon z Pekinu do Waszyngtonu załatwia problem. Nic podobnego przez lata nie nastąpiło, z przyczyn opisanych powyżej. Panowie politycy pobawią się w wypuszczanie dżina z butelki, zarobią miliardy na sprzedaży strachu, porozstawiają nowe pionki i figury na światowej szachownicy i na rok, może dwa, wystarczy. Potem znów usłyszymy, że koreański szaleniec podkłada bomby atomowe pod światowy pokój i dobrobyt i zabawa zacznie się od nowa. Bardziej interesuje mnie, co się stanie za trzy tygodnie na komisji sprawiedliwości, niż 156 wojna atomowa wciskana maluczkim, którzy gotowi dopłacić do każdego litra w baku, żeby „powstrzymać tragedię”. Teatr komedii politycznej.