Korespondencja Michała D. z Julią P., to żadna afera

Ciężki czas dla publicystów i felietonistów, gdyby nie rekiny pożerające turystów w Egipcie, to nie byłoby co na pierwszą stronę serwisów wrzucić. Dlatego też trzeba się chwytać brzytwy i produkować takie nagłówki, które przyciągną uwagę widza, słuchacza lub czytelnika. Postarałem się dziś o taki nagłówek i liczę, że mniej wymagający się złapią, a inteligentni wybaczą ten prosty zabieg, chociaż w tytule zawarłem swoja pierwszą myśl i rzeczywistą ocenę sytuacji. Akurat w tej wymianie zdań pomiędzy rządowymi urzędnikami, gdzie jeden z nich deklaruje ustalanie terminów rozpraw z sędziami konstytucyjnymi, nie widzę żadnej afery. Owszem świat powinien być bardziej przyjazny uczciwy i moralny, ale za długo na tym świecie żyję, aby wierzyć, że kiedykolwiek w Polsce odbywało się to inaczej.

Proszę mnie dobrze zrozumieć, w żadnym wypadku nie pochwalam tych praktyk, zwłaszcza jako regularny uczestnik postępowań sądowych, ale po prostu w najmniejszym stopniu mnie to nie zaskakuje. Dokładnie w tym sensie nie widzę nowej afery, czyli czegoś zaskakującego i niespotykanego wcześniej. Moje stanowisko można uznać za niemoralne albo twardo trzymające się rzeczywistości, ale jak się dobrze rozejrzymy to 70% Polaków w ogóle nie ma pojęcia, że coś się wydarzyło, ewentualnie ma takie wydarzenia na końcu kręgosłupa. Reakcje społeczne w większości przypadków są przewidywalne, szczególnie tam, gdzie emocje same się nakręcają, jednak w niektórych okolicznościach nie dochodzi do zapłonu i wówczas mamy do czynienia ze zmokłym kapiszonem. Teoretycznie afera Dworczyka, bo tak trzeba o tym mówić i pisać, śmiejąc się jednocześnie z „ruskich agentów”, ma gigantyczny potencjał, ale w praktyce nie dzieje się nic. Gdyby ktoś nie zauważył, o co nie jest trudno, to Michał Dworczyk nadal pełni funkcję, którą pełnił, pomimo upływającego czasu i paru rekonstrukcji w rządzie. Ten jeden obrazek dobitnie pokazuje, że mamy do czynienia z kapiszonem nie z bombą i chciałbym się nad tym dłużej zastanowić.

Dlaczego ta sprawa nie zakończyła się w taki sposób dla PiS, jak nagrania ze znanej knajpy warszawskiej skończyły się dla PO. Na pierwszym miejscu wskazałbym frazeologię! Co konkretnie przez to rozumiem? Taśmy z „Sowy” dostarczyły polszczyźnie nowych związków frazeologicznych: „ch…, d… i kamieni k…”, „ośmiorniczki”, „mu…skość”. Minęło 10 lat i Polacy nadal pamiętają, a co więcej używają tych sformułowań w codziennych rozmowach. W tym miejscu przyznam się bez bicia, że z mejli Dworczyka nie zapamiętałem żadnej frazy, chociaż wielokrotnie te wiadomości czytałem i samym temat nie jest mi obcy. Czegoś tu zabrakło i tym czyś są „atrakcyjne dialogi”, które zapadają w pamięci przeciętnego odbiorcy. Na równi postawiłbym samą zawartość korespondencji, gdzie nie znajdziemy niczego poza standardowymi projektami marketingowymi. Urzędnicy państwowi, którzy się na swoich stanowiskach zajmują tworzeniem komunikatów dla obywateli, między sobą rozmawiają praktycznie tym samym bełkotliwym językiem. W dodatku wymiana korespondencji bardzo przypomina to, co słyszymy codziennie z ich ust i kto ma kapkę oleju w głowie nie traktuje tego poważnie.

Do afery potrzeba tego „czegoś” i niestety w aferze Dworczyka w tym zakresie mamy jeden wielki deficyt. Kolejne ujawnianie treści ze skrzynek pocztowych są coraz bardziej nudne, a dzieje się tak dlatego, że „ruscy agenci” z dużym prawdopodobieństwem wszystko co najlepsze wrzucili w eter na samym początku. Z tego powodu nie widzę większej szansy na rozpalenie emocji społecznych, co nie znaczy, że nie będą podejmowane takie próby. Pewnie pojawia się w TVN i GW „eksperci”, którzy zaczną mówić o upadku demokracji, zamachu na trójpodział władzy i pełzającym reżimie o zabarwieniu putinowskim. Kto i czy w ogóle będzie słuchał tych zgranych „wykładów”, to już inna kwestia i nie wychodząca poza dawno ustalony podział w ramach zwalczających się obozów politycznych. Mejle Dworczyka nie zbliżyły się na krok do „ośmiorniczek” PO i nic nie wskazuje na to, żeby się w tym obszarze cokolwiek zmieniło.