Koszmar z ulicy Wiejskiej

          Będę waszym koszmarem.

          Będę waszym koszmarem. Niewidocznym, efemerycznym, skrytym między papierami, zajmującym paręnaście kilobajtów na jakimś serwerze, będę obecna na ustach urzędników, wspominana w uzasadnieniach na decyzjach, nie dostrzeżecie mnie w mediach, ani w wypowiedziach ekspertów. Będę przeszkadzać jak natrętna mucha, jak ukryta szpileczka w nowo zakupionych spodniach. Powoli doprowadzę was do nerwicy, niczym krople raz po raz spadające na czoło. Nie powstałam w tym celu, lecz we wczesnym procesie kształtowania zostałam zdeformowana, przepotwarzona w cichego wirusa, który niemo dławi system, przejmuje każdy zainstalowany program. Opowiem o swoich narodzinach.

          Sam początek pamiętam dość mgliście. Rozproszona pojawiałam się w szepcie przedsiębiorcy, znowu gdzieś majaczyłam w głowie raz ministra, raz posła, ściśnięta między obawą o miejsce na listach wyborczych, a kochanką z hotelowego pokoju. Wreszcie trafiłam na dysk twardy któregoś z ministerialnych pracowników. Stąd obserwowałam przewijające się rozmaite osobistości, głównie moich urojonych rodziców, którzy wykonywali polecenia, oficjalne, i te ważniejsze, nieoficjalne, widziane w oczach przełożonych. Znam ich prawie wszystkie sekrety. Łączy ich zasadnicza cecha, uwielbiają robić TO z podwładnymi, najczęściej z mydłem lub wazeliną, chociaż przypadki bez poślizgu również się zdarzały. Armie sekretarek robiły zamieszanie, ciągle wchodząc i wychodząc, to po spinacz, to przynieść kawę, to się uśmiechnąć, to przekazać jakąś nieistotną informację, warunkowo w obcasach donośnie wydającymi na parkiecie dźwięk, dla zaznaczenia swojego istnienia, jak w pentagonie, część się pęta, reszta ich goni.

          Po czasie nabierałam wyrazu, kiedy już myślałam, że jestem gotowa, przychodził urzędnik z lekko przestraszoną miną i wszystko zmieniał, ciągle i ciągle, poprawiał, kasował i wpisywał. W postaci meila i pisemnie, w kopercie, znajdowałam się w coraz to innych biurach, z podobnie służalczymi twarzami urzędników. Kto nie posiadał takiego spojrzenia, już go więcej nie raczyłam zobaczyć. W teczce zawędrowałam do niewielkiej grupy osób, po otworzeniu koperty, nikt nie raczył przeczytać zawartości, złożył podpis i wysłał mnie do jeszcze większego kółeczka wzajemnej adoracji, powierzchownie, bo w głębi czułam wzajemną niechęć. W centralnym miejscu siedział i pilnował strażnik o wilczych oczach, błyskawicznie reagującym na jakikolwiek zalążek sprzeciwu. Dalej pozostałam niezauważona, zginęłam pod przepisami o dziwnych związkach małżeńskich, in vitro, pod różnymi kotletami wielokrotnie odsmażanymi jak w tanim barze mlecznym.

          Wylądowałam w niezwykłym miejscu, w którym wyrażenie „ścieranie poglądów” nabierało stanowczej kwintesencji. Teoretycznie. Najpierw zajęła się mną komisja, kolejne kółeczko, odwrotnie do poprzedniego uczestnicy chcieli zaznaczyć dzielące różnice, lecz to te same książki, tylko w innym wydaniu i okładce. Po ich aprobacie wraz z siostrami trafiłam do marszałka, który nie omieszkając pozwolił wielkiej izbie do debaty, która sprowadzała się do suchego odczytywania pierdół z kartki przed szanownym audytorium składającym się z paru osób z szeleszczącymi kartami gazety w celu rozproszenia mówcy. Tak było dwa razy. Za trzecim salę zapełniły po brzegi same znakomitości, rządne głosowania. Niektórzy ambitni wbijali się na podest i zbierali oklaski pomieszane z tupaniem i gwizdami albo gromkie śmiechy echem odbijającymi się od ścian pomieszczenia. Zabawa znudziła się pod wieczór, kiedy między beknięciem z jednej strony sali, a wstydliwym cichaczem z drugiej zostałam bezmyślnie uchwalona. Dalej trafiłam do mniejszej izby, sąsiadującej z barem co dość widocznie odznaczało się na fizjonomii tamtejszych bywalców. Debata i głosowanie było powtórką z rozrywki, nikt nie zwrócił na mnie uwagi, kiedy jednocześnie niektóre siostry, te popularne nie mogły się nawet tutaj przedostać gnijąc w szufladzie lub okaleczone, z wyrwanymi członkami przemykały jak słoń przez ucho igielne.

          Po paru dniach opuściłam teren stanowiący ponoć miniaturyzację społeczeństwa i parę ulic dalej zostałam rzucona na mahoniowe biurko. Przyjemna lokalizacja, gdy urzędnicy zdołali mnie jedynie przekartkować, wszedł dostojny jegomość w polowej kufajce, błyszczących gumofilcach, w ustach pykał sobie fajkę i z pełnym zadowolenia uśmiechem złożył iście hrabiowski podpis na mnie i innych oczekujących na zabrudzenie piórem. Potem niezwłocznie przekazana do drukarni w ministerstwie, przelana ostatecznie na papier, czekam czternaście dni na wyjście w świat. W Polskę.

Będę wolna. Będę waszym koszmarem.