Kurwa, czyli optymizm

Niby są wakacje, czy jak wolą otwarci hura do przodu, kanikuła, ale powtórkom z gramatyki nie ma końca. Istny sadyzm. Najpierw przerobiono konwencję, głównie z trudną młodzieżą lewicową. Potem omówiono kontekst, właściwie z tymi samymi poprawkowiczami. Wreszcie doszło do ironii i tutaj zamiast definicji i materiału do samodzielnej domowej pracy, wystarczyła deklaracja. Kto nie prawicowy, ten kuma ironię. Rzadko mi się zdarza iść z modą za pan brat, ale raz na jakiś czas się uginam i wrzucam parafrazę na tapetę. Przepraszam, zagalopowałem się, moda dotyka mnie jednak opornie, parafraza będzie na końcu, teraz dywagacje i dygresje. Prócz gramatyki brylują w eterze profile psychologiczne. Kiedyś ten rodzaj pojemności szklanki nazywał się wojną postu z karnawałem, dziś redukcja czyni cuda i pozostał jeno smutek, który miesza się z pustym śmiechem do sera. Jak żyć? Cieszyć się do sera, czy grzebać w otwartej ranie? Da się przejechać, po czym się da, czy od razu trzeba mieć świetlisty szlak? Wystarczy wrocławski garaż zdobiony sztukaterią, do którego wjeżdża drezyna marki „Polonez”? A może Mercedes pod gołym niebem byłby fajniejszy.

Żar leje się z nieba i w taki skwar filozofia życia z ekranu, zamiast napojów chłodzących z lodem. Nie załapałby się do grona, a już na pewno nie dostałby obywatelstwa optymistycznej Polski introwertyk Bergman. Depresyjny Nick Cave popsułby cała zjednoczoną radość na cześć wiaduktu w Kutnie. Kieślowski ze swoją smutą rozpieprzyły społeczne nastroje skupione na obwodnicy gdańskiej. Dostojewski, nie dostałby roboty w Newsweeku. Buster Keaton z wiecznie kamienną miną, zastąpiłby w roli przewodniczącego Komisji Parlamentarnej Antoniego Macierewicza. W fajnej Polsce tragedie greckie wylądowałby na Krakowskim Przedmieściu. Hamletowskie pytania wprowadziłyby defetyzm, a za najbardziej niestosowne samobiczowanie Nałkowska nie dostałaby miejsca na multipleksie. Za to w Teatrze Narodowy fajnopolacy oglądaliby kankana z piórami w dupie i walczyka na trzy pa. W jednej trzeciej skończona „Opera na trzy gorsze”, do połowy wbity nóż Majchra, rekin ze sztuczną szczęką na wierzchu, ośmiornica z trzema mackami. Komar wegetarianin, żaba z jednym udkiem, ślimak winniczek i nie hermafrodyta . Na wszystko można popatrzeć z perspektywy zezowatego szczęścia. Jak się nie ma tego za co się zapłaciło poczwórnie, to się lubi co zostało. Na cmentarzu „Oda do radości”, na onkologii raki po staropolsku.

A najgorsi są ci frustraci, na własne życzenie nieudacznicy, chociaż robota czeka na wyciągnięcie, niekoniecznie reki. Wystarczy chcieć i można się optymistycznie ustawić, kpiąc z melancholii i depresji. Do zakochania jeden krok, stare panny cisną się w fabrykach, młode wilki w jedną noc zgarniają pulę życia. Jak to się robi? Nic się nie zmieniła technika i poszerzyły możliwości. Kurwa, czyli optymizm, taką zaproponowano ścieżkę. Kto? No pewnie, że ONI. Gnuśnieć gdzieś z brzegu i szczuć na pełen sukces? Jakież to małe, jakież to smutne, depresyjne, świadczące o braku zaradności. Wyjść do ludzi, zagadać, zaproponować, SPRZEDAĆ SIEBIE. Kurwa, czyli optymizm. Parafraza oświecenie przejęta przez koniunkturalizm. Małe formy teatralne i ten wysiłek twórczy przy kręceniu bicza z gówna. Performance transcendentalny, kto da bardziej, ten więcej będzie miał funduszy na kolonoskopię poza kolejką i z pełną refundacją. Kurwa, czyli optymizm. I tylko jedno powstaje pytanie? O co chodzi? O gramatykę, o ironię, o konwencję, o kontekst, o metaforę, o parafrazę, oby nam się? Tekst tak durny, nużący, bagatelny, udający inny niż jest, że normalnie nie da się tego afirmować. Lekceważący, dymiący, od siekiery, na siłę, popieprzony, z kichy wyjęty półświatek. Kurwa, czyli optymizm. François-Marie Arouet na A2 z gazetą on line mobile w zestawie głośnomówiącym. Koniec materiału z naszej klasy.