Lajkonik i listopadowa bajka

dla Jasmine, która zadaje właściwe pytania

Pan Ignacy Lajkonik stał na progu i wstrząsał nim dreszcz. Na szczęście był to próg w drzwiach z jego własnej klatki schodowej na podwórko, a dreszcz – obrzydzenia, a nie przeziębienia, ale sytuacja sama w sobie i tak była nieprzyjemna. Listopad tego roku nie rozpieszczał: padał deszczyk, który nie mógł się zdecydować, czy być zwykłą jesienną mżawką, czy jednak zamarznąć w błotnistą szadź. W efekcie na ziemi zalegała wstrętna, brudna kaszka, zniechęcająca do spacerów i wychodzenia z domu w ogóle.

Trzeba trafu, że akurat tego dnia wreszcie przyszła przesyłka z książkami dla pana Ignacego. Zamówił te książki już jakiś czas temu, w liczbie pięciu, ale księgarnia dopiero kilka dni wcześniej skompletowała całość zamówienia i wysłała paczkę. Kurier robił wrażenie wściekłego, zadzwonił domofonem, warknął obcesowo nazwę firmy, po czym dodał niegrzecznie w trzeciej osobie: „Niech zejdzie na dół! Szybko!” Pan Lajkonik zdążył narzucić na siebie ciepłą polarową bluzę i zbiegł na dół. Rzut oka na mokrego od deszczu i spoconego ze złości dostawcę odebrał mu ochotę do dyskusji na temat usług, które w myśl reklamy polegają na przesyłce „od drzwi do drzwi”. Pospiesznie podpisał kwitek, odebrał paczkę i – odprowadziwszy wzrokiem kuriera biegnącego do samochodu – już miał wracać do siebie, kiedy poczuł coś pod nogami.

Kot. Rudy, pręgowany kocur patrzył nieżyczliwie na świat za drzwiami, krok po kroczku przesuwając się w kierunku wyjścia. Uniósł głowę i spojrzał lodowato na pana Ignacego, który, wiedziony życzliwością, przytrzymywał mu drzwi. Kot stanął na progu, zerknął na błotnistą kaszkę na trawniku, zmierzył wzrokiem lodowatą mżawkę i wzdrygnął się, jak tylko koty potrafią. Jeszcze raz zerknął na pana Lajkonika, cofnął się nieco, eleganckim, wężowym ruchem przesunął ogon z prawego boku na lewy i znów ruszył naprzód. Przestąpił próg jedną łapą, uniósł ją i z wystudiowaną odrazą strząsnął z niej brudne krople. – Trzymaj, trzymaj – odezwał się zrzędliwie do pana Ignacego. – Po to jesteś, dwunogu! – dodał ironicznie. Pan Lajkonik z wrażenia aż puścił ciężkie, wejściowe drzwi, a kot prychnął pogardliwie, zawinął ogonem raz jeszcze i truchcikiem odbiegł w głąb klatki, a potem dał susa na pierwsze półpiętro – i tyle go widziano.

Kocie przymiarki do wyjścia trwały dobre kilka minut, toteż kiedy pan Ignacy w końcu wziął głęboki oddech i uznał, że chyba mu się przesłyszało, drzwi na parterze otworzyły się i wyjrzała z nich sąsiadka, pani Kaparowa. Pan Lajkonik niewiele o niej wiedział, może poza tym, że jej mąż pracował kędyś w Anglii, a ona usiłowała samodzielnie wychowywać trójkę dzieci w różnym wieku. Kłaniali się sobie grzecznie, w sprzyjających okolicznościach pamiętały o tym również dzieci pani sąsiadki, ale nie utrzymywali bliższych kontaktów. Tym razem jednak sąsiadka wyglądała na uradowaną widokiem pana Ignacego.

– Och, sąsiedzie, z nieba mi pan spadł! – wykrzyknęła. – Proszę, niechże mi pan pomoże! Pan Lajkonik wewnętrznie westchnął i pomachał na do widzenia swojej asertywności, na zewnątrz zaś uśmiechnął się mile i powiedział: – A o co chodzi, kochana pani? Pani Kaparowa zaprosiła go do przedpokoju i wyłuszczyła swoją prośbę. Otóż jej najstarszy syn, Mieszko, uczęszczał już do szkoły podstawowej, do czwartej klasy. Najwyraźniej miał coś na sumieniu, ponieważ do jego mamy dotarł list ze szkoły, nakazujący jej stawienie się w trybie pilnym właśnie dzisiaj, o godzinie takiej to a takiej. Panu Ignacemu przemknęła przez głowę sugestia, żeby pani Kaparowa poszła do szkoły ze wszystkimi dziećmi naraz, co z pewnością przyspieszyłoby sprawę i zapewne skróciło całą wizytę, ale było to niemożliwe. Tryb i godzina wykluczały stawienie się pani sąsiadki z całą progeniturą, tym bardziej, że środkowy potomek po powrocie z przedszkola wydawał się jakby podziębiony.

Pan Lajkonik zgodził się więc, nolens volens, popilnować dzieci, tym bardziej, że za tę przysługę sąsiadka sama zaproponowała blachę znakomitej szarlotki z szarej renety, na którą nasz bohater był szczególnie łasy (na szarlotkę, a nawet renetę, chociaż naturalnie nie na blachę). O wyznaczonej godzinie zapukał do drzwi mieszkania na parterze, a pani Kaparowa już w płaszczu i kozaczkach udzieliła mu ostatnich wskazówek („Niech nie jedzą za dużo czekolady… Mieszko ma za pół godziny wziąć się za lekcje… Pan spojrzy, proszę, żeby nie oglądały tego japońskiego serialu, co to się tylko tłuką i wrzeszczą…”), po czym, zaaferowana szkolną wizytą, opuściła mieszkanie. Pan Ignacy wszedł do mieszkania i ogarnął wzrokiem sytuację.

W pokoju dziecięcym przed komputerem siedział Mieszko, mrucząc pod nosem i koncentrując się całkowicie na tym, co działo się na ekranie. W dużym pokoju, nazwanym przez gospodynię salonem, na kanapie pod kocem kulił się podziębiony ponoć Bolko, obserwując kątem oka perypetie bohaterów kreskówki i pokasłując od czasu do czasu. Pomiędzy tymi dwoma kursował najmłodszy, Leszko, wydając co jakiś czas wojenne okrzyki i strzelając z plastikowego pistoletu made in China. Na szczęście skończyła mu się ostra amunicja i pistolet tylko głośno cykał, zamiast naprawdę strzelać kapiszonami.

Następne kilkadziesiąt minut zapisało się w pamięci pana Lajkonika jako doprawdy traumatyczne przeżycie. Próby opanowania temperamentnego Leszka, który całkiem naturalnie traktował nowego „wujka” jako jeńca wojennego, zainteresowania apatycznego Bolka czymkolwiek poza telewizją, czy też nakłonienia Mieszka, żeby zostawił w spokoju komputer i zajął się odrabianiem pracy domowej, spełzły na niczym. Dzieciaki robiły to, na co miały ochotę, a panu Ignacemu brakło argumentów. Już powoli zaczynała go brać, pardon pour le mot, cholera, już na ramieniu pojawiło się coś jakby mały diabełek, który natrętnie szeptał, żeby podnieść głos, a nawet odpiąć pasek i…

Pan Lajkonik nie dał się diabełkowi. Wziął głęboki oddech, wypuścił powietrze, bardzo starając się uspokoić – tak jak nauczyła go pani Chandra – zagaił głośno: – A to znacie? W jednym lesie były sobie trzy misie. Najmniejszego z nich w życiu nie widzieliście. … – tu znacząco zawiesił głos. Leszko złapał przynętę, podbiegł do pana Ignacego i zażądał natychmiastowego wyjaśnienia, jaki to był las, jakie misie i dlaczego takiego jeszcze w życiu nie widział. Po czym odwrócił się, pobiegł do pokoju dzieci i błyskawicznie wrócił ze sporym misiem, przepasanym plastikową taśmą amunicyjną, pytając natarczywie – To taki był miś? Taki? Inny? A jaki?!?

O to panu Lajkonikowi chodziło. Potrząsnął głową, rozsiadł się wygodnie i kontynuował: – Niee, ten miś nazywał się Widzimiś. wyglądał jak zwykły, brązowy niedźwiadek, ale żadne zwierzęta w lesie nie chciały się z nim bawić i unikały go, jak mogły… – Dlaczego nie chciały? – zatroskał się Leszko – Niedobre były! – Wcale nie! – zaoponował pan Ignacy – A przynajmniej nie wszystkie, ale to zupełnie inna bajka. A Widzimisia unikały, bo zupełnie się nie przejmował, czy komuś nie przeszkadza. Biegał naokoło drzewa, w którym mieszkała Sowa i strasznie głośno krzyczał, nie dając jej spać w dzień. Tak mu się podobał ogon Wiewiórki, wielki i puchaty, że ciągnął za niego, co wcale nie było dla niej przyjemne. No i skakał po Mamie Niedźwiedzicy, żeby się z nim bawiła, a ona miała przecież tyle do roboty: pilnować misiów, nazbierać im jagód na śniadanie, czy przynieść miód na kolację. Ale Widzimiś chciał, żeby się zajmować tylko nim.

– E tam, trzeba mu było kupić nową zabawkę, toby się odczepił – zauważył praktycznie Bolko, który, o dziwo, oderwał się od telewizora, najwyraźniej zaskoczony, że komuś udało się unieruchomić młodszego brata w pozycji siedzącej. – Może i tak – uśmiechnął się pan Ignacy – Ale gorsza sprawa była z drugim misiem, na którego wołali Nudzimiś. Cały dzień tylko by siedział pod krzaczkiem, ziewał z nudów i narzekał, że świat jest mało interesujący. Dzięcioł próbował nauczyć go gry na perkusji, ale zrezygnował. Mrówki zapraszały Nudzimisia na zawody w podnoszeniu ciężarów, to prychnął tak, że zdmuchnął je wszystkie. Siedział tak i wzdychał, a przecież naokoło niego był cały las! Drzewa rosły w górę, a każde było inne, pod nimi rosły paprocie, z których każda wyglądała tak samo, a jeszcze niżej – grzyby, brązowe, żółte i czerwone w białe kropki, ale Nudzimiś miał to w nosie, i wcale nie chciał wiedzieć, dlaczego tak jest.

Do pokoju wsunęła się głowa Mieszka, którego chyba zaciekawiło, dlaczego Leszko przestał wbiegać do pokoju i z niego wybiegać, młodsi bracia i telewizor nagle zacichli i o czym to wujek rozprawia z takim przejęciem. – O, świetnie że jesteś – powitał go pan Lajkonik – może ty byś wymyślił, jak zaciekawić Nudzimisia? – Wujek, takie bajeczki to dla dzieciaków! – skrzywił się niezwykle dorośle Mieszko i już chciał taktycznie wycofać się z powrotem przed monitor, kiedy pan Ignacy pokiwał na niego. – A był jeszcze jeden miś, który nazywał się Niechcemiś. Ten był już całkiem duży i silny, więc mógł pomóc Mamie Niedźwiedzicy z jagodami i miodkiem, ale wolał tylko rzucać szyszkami w huby. Aż pewnego dnia trafił w gniazdo os i bardzo nieprzyjemnie się zdziwił… ale to zupełnie inna historia.

Tutaj pan Ignacy zamilkł na dłuższą chwilę. Dzieciaki czekały na jakiś dalszy ciąg, aż w końcu najmłodszy z nich nie wytrzymał. – No ale pokłuły go te osy? Wujek, mów! – niecierpliwie zażądał Leszko – Co było dalej?!? Pan Lajkonik popatrzył na nich – czekali łapczywie, co teraz powie. – Daalej… Popatrzcie za okno, chłopaki – powiedział, a oni rzucili się odsłaniać zasłonkę i firanki. – Ale tam nic nie ma! – oskarżycielsko zawołał Mieszko. – O, nie – nie zgodził się pan Ignacy. – Tam jest deszcz, zimno i jesień. A co się dzieje z misiami, kiedy przychodzi jesień? Zapadają w zimowy sen, i tak właśnie się stało z misiami z mojego opowiadania. Poszły spać na długo i przez cały ten czas nikt w lesie nie słyszał o Widzimisiu, Nudzimisiu i Niechcemisiu! – zakończył głośno nasz bohater, a całkiem po cichu pomyślał: „Ciekawe, czy zrozumieli, czy będzie trzeba zakończyć jakimś morałem?”

– Poszli spać? Ee, i nic więcej? – Leszko wydawał się lekko zawiedziony. – A my, co teraz zrobimy? Pan Lajkonik uniósł dłonie – No jak to? Mieszko zrobi to, co ma zadane do domu, a my… my pójdziemy popuszczać sobie bańki mydlane. Kto potrafi nadmuchać największą bańkę?! – Ja! Jaa! – krzyknęli dwaj młodsi i rzucili się na wyprzódki do łazienki, podczas gdy najstarszy zaczął protestować, żeby zaczekać z bańkami, aż odrobi pracę domową. W zamku zazgrzytał klucz.

______________

Tekst chroniony prawem autorskim (wszystkie części cyklu o p. Lajkoniku). Opublikowany w witrynie www.kontrowersje.net oraz na blogu madagaskar08.pl . Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.