Lajkonik i radio

O, już jesteśmy na antenie? Tak, dzień dobry panu, redaktorze, dzień dobry słuchaczom.

O, już jesteśmy na antenie? Tak, dzień dobry panu, redaktorze, dzień dobry słuchaczom.

Proszę bardzo, proszę pytać. Nie. Nie pochodzę z Krakowa. Skąd ten pomysł? Zresztą, nieważne.

Tak, znam tę formułę. „Spotkanie z ciekawym człowiekiem". Hm, hm. Ciekawe to jest to, skąd panu przyszło do głowy, że ja jestem ciekawym człowiekiem, hehe. No, redaktorze, proszę się nie obrażać, słyszę przecież, że właśnie leci reklama. Dobrze, już będę grzeczny.

No cóż, proszę pana, zaczynałem jako prosty nauczyciel historii, potem doszła jeszcze wiedza o społeczeństwie… Ale, wiecie państwo, praca w szkole to nie było to. Nawet nie, że marne pieniądze, ups, przepraszam, mało satysfakcjonujące warunki finansowe. Nie, młodzież też w porządku, w końcu klasa czy szkoła to kawałek społeczeństwa i charaktery się rozkładają wedle krzywej dzwonu, jak wszędzie. Ci najlepsi naprawdę pozwalają znieść tych… Czwororęcznych… Nie wie pan, kto to? A proszę sięgnąć do klasyków, Niziurskiego na przykład. Literatura magistra vitae, panie redaktorze. Ale skończyłem ze szkołą, przede wszystkim przez ciało pedagogiczne. Broń Boże jakieś konkretne ciało, po prostu koleżeństwo. Te koterie, stronnictwa, stoliki, to płaszczenie się przed dyrekcją, to podkładanie świń wzajemne – coś obrzydliwego.

Mówi pan? W każdej firmie teraz tak jest? To jak ta gospodarka działa, jeżeli tyle energii idzie na taką walkę… Kły i pazury, a ponoć jesteśmy cywilizowani. Potem pracowałem w księgarni i to było, proszę pana i państwa, decydujące. Raz, że klienci w księgarni wiedzą, czego chcą, a ja mam dobrą pamięć, więc na dziewięćdziesiąt procent zapytań potrafiłem z marszu odpowiedzieć, a dwa, że… No, pozostałe dziesięć procent potrafiłem też odpowiednio skierować, nawet jak ktoś szukał prezentu dla babci sklerotyczki, która w młodości bawiła się w BDSM. Co poradziłem? Haha, redaktorze, a która godzina? Piętnasta dwanaście? To co mi pan zadaje pytania takie więcej na po dwudziestej trzeciej?

Wracajmy do naszych baranów. Nie, nie bananów, chciałem powiedzieć „baranów” i powiedziałem to. Mówiłem o zaletach pracy w księgarni i druga była taka, że miałem dużo czasu na czytanie wszystkiego, co chciałem, zwłaszcza przed południem. No i tu doszedłem do tego, co teraz robię. Jakby to powiedzieć…

Specjalizuję się teraz, proszę pana, w dopisywaniu happy endów. Przykład jakiś dać? Widzi pan, taki Sapkowski na przykład, przez dwa tomy opowiadań i pięć powieści prowadził tego swojego wiedźmina i na końcu go dał utłuc. A w trylogii „husyckiej”? Główny bohater przeżył, ale dziewczynę to mu wyjątkowo paskudnie wykończyli.

No to ja biorę tę powieść, zaczynam tam, gdzie autor skończył, i summa summarum wszystko się kończy dobrze, źli zostają ukarani, dobrzy żyją długo i szczęśliwie. Albo Masłowska, ta jej „Wojna polsko-ruska”. Jak tak można zostawić czytelnika z palcem w gniazdku albo wychodzącego na blokowisko? Chociaż jej, po prawdzie, trzeba by całą powieść przerobić.

Co? Jak to się sprzedaje? Świetnie, proszę pana. Zamówienia schodzą jak woda. Nie, no skąd, nie od autorów – od wydawców. Oni wiedzą, co się sprzeda. A sprzeda się, proszę pana, wszystko, co się dobrze kończy. Dlaczego? A jak pan myśli, redaktorze? No dlatego, że ludzie po prostu lubią, jak się wszystko dobrze kończy. I kupią to, w większej liczbie nawet niż oryginał.

Nie wierzy pan? A ja to udowodnię panu – tu i teraz. Proszę: porządek panuje w Port-au-Prince, ulicami oświetlonego miasta przechadzają się turyści, słuchając spontanicznych koncertów. Jutro na Haiti też wstanie kolejny radosny dzień, szczęśliwy zarówno dla przyjezdnych, jak i mieszkańców tego egzotycznego raju. I jak, podobało się panu? A państwu?

________
Tekst chroniony prawem autorskim (wszystkie części cyklu o p. Lajkoniku). Opublikowany w witrynie www.kontrowersje.net oraz na blogu madagaskar08.pl. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.