Ludwiku Dornie, Sabo! Ruszcie d…!

Jak już kiedyś pisałem – Ludwika Dorna nie lubię. Z zasady, jako byłego przybocznego i totumfackiego Jarosława Kaczyńskiego i także jako człowieka obdarzonego, nawet jak na polityka, dużą dozą megalomanii.

Z drugiej jednak strony tkwi w nim potencjał polityczny i intelektualny, który jest nie do przecenienia i nie do pogardzenia.

Dorn jest w odstawce politycznej od roku, od czasu słynnego buntu trzech wiceszefów PiS, listu ?bandy trojga? po przegranych wyborach w październiku 2007 roku. Panowie Dorn, Ujazdowski i Zalewski zbytnio uwierzyli w prawo do dyskusji i demokrację partyjną – i zostali, przy pomocy ?intelektualistów inaczej?, czyli Gosiewskiego, Brudzińskiego, czy Suskiego spacyfikowani.

Przypomnijmy, że Ludwik Dorn w tamtym liście napisał, że w polityce kierował się zawsze swoją drogą, niekoniunkturalnie ? co nie do końca jest prawdą. On po prostu w swoim życiu miał także inne pomysły na życie, niż polityka, jak choćby praca w banku. Były marszałek Sejmu był przygotowany do tego, że zostanie usunięty z partii. I deklarował wierność ideową ? nawet po relegowaniu z członków formacji Jarosława Kaczyńskiego. Nie został z niej wyrzucony, ale Jarosław Kaczyński oświadczył;

?Z panem Ludwikiem Dornem zakończyliśmy znajomość??

I rzeczywiście – Dorn przesiadł się do ostatniego rzędu w Sejmie, gdzie można spokojnie drzemać, choć jednak nie zaniedbuje pracy parlamentarzysty, czego dowodem jest uznanie dziennikarzy sejmowych, w ostatnim rankingu na najbardziej pracowitego posła.

Dorn jednak nigdy nie wyrzekł się partii, jako idei i zawsze deklarował, że będzie ją wspierał. Tylko pytanie jest takie – co i kogo Ludwik Dorn ma wspierać?

Ludwik Dorn ma za sobą burzliwy, ciekawy? i uczciwy, jak na polityka oczywiście, życiorys. Można w nim znaleźć właściwie trzy dominujące elementy ? walkę, odejścia i powroty. Nie ma tam żadnych kompromisów, żadnych zagrań ?pod siebie?. Kiedy ?Lutek? uważał, że trzeba odejść, bo pozostanie w jakimś układzie nie zgadza się z jego poglądami ? to rzucał wszystko ? i odchodził. Jego kariera opozycjonisty i polityka po 1989 jest barwna i pełna zwrotów ? jeszcze ciekawsza, niż jego życie prywatne ? które też było bogate w zwroty i szybkie odejścia ? ale bez powrotów. Od 1990 roku Ludwik Dorn był przy Kaczyńskim niezależnie od koniunktury. Był jego najbliższym współpracownikiem oraz przyjacielem. I nawet po policzkach, jakie otrzymał od Kaczyńskiego w listopadzie ubiegłego roku, Dorn twierdził, że Jarosław Kaczyński jest nadzieją i przyszłością Prawa i Sprawiedliwości. Nie było i nie jest dla mnie to zrozumiałe, bo jednocześnie neguje sytuację, jaka wytworzyła się w partii, jedynowładztwo i brak procedur demokratycznych , a z drugiej strony nie potrafi powiedzieć wprost ? dość, to Jarosław Kaczyński, jako główny architekt partii, jej ?ideolog? i strateg jest odpowiedzialnym za porażkę PiS.
Dorn musiał zauważyć, że cały ten projekt przebudowy państwa, uaktywnienia go w różnych dziedzinach ? bezpieczeństwa, zmiany roli i pozycji Polski w Europie, tak zwanego odzyskania państwa ? w praktyce rządzenia skończył się na deklaracjach, niespójnych, oderwanych działaniach, że dwa lata działalności zakończyły się fiaskiem. Dorn musiał zauważyć także, że cała ideologia silnego państwa, silnej i odpowiedzialnej władzy ?dla obywateli?, w wykonaniu Jarosława Kaczyńskiego – to nic innego jak socjotechniczne zagrywki, mające za zadanie zdobycie i utrzymanie władzy. PiS wszedł w buty partii totalitarnych, partii władzy i aparatu, że tylko hasła i retoryka bogoojczyźniana odróżnia ją od matki, nieboszczki PZPR.

Nie było jednak do tej pory między Ludwikiem Dornem i Jarosławem Kaczyńskim takiej sytuacji, jak w ostatnich dniach, kiedy ten drugi zaatakował swego byłego przyjaciela prywatnie. Oskarżył Dorna (także poprzez swego nadwornego bullterriera, Jacka Kurskiego) o to, że ten nie płaci alimentów na dzieci z poprzedniego związku?Coś, co nie mieści się w żadnych kanonach zachowań, nie tylko polityków, ale również inteligencji, do której Kaczyński tak chętnie aspiruje – z wątpliwym skutkiem? Dorn postanowił oddać sprawę, za pomówienie, do sądu partyjnego. Ale to chyba nie wszystko.

Już kilkakrotnie się mówiło o tym, że może (i powinna) powstać partia polityczna, która zneutralizuje działania Prawa i Sprawiedliwości na prawej stronie sceny politycznej. Pierwsza taka przymiarka miała miejsce jeszcze za czasów rządów Jarosława Kaczyńskiego, kiedy z PiS wyłoniła się partia ?jednej windy?, jak ją ocenił Kurski, Prawica Rzeczpospolitej. Inne działania to Ruch Przełomu Narodowego, pod kierownictwem Jerzego Roberta Nowaka (znanego też jako TW ?Tadeusz??), oraz wirtualna partia i stowarzyszenie Polska XXI Rafała Dutkiewicza, Kazimierza M. Ujazdowskiego i Jana M. Rokity. Jednak te wszystkie byty mają charakter immanentny dla prawicy – czyli są kanapami politycznymi.
Jest jednak faktem, że polska prawica, ta konserwatywna i racjonalna, nie w tej chwili swojego przedstawicielstwa. .

Brak trwałej reprezentacji konserwatystów na scenie politycznej jest w polskich realiach dość dziwny. Polskie społeczeństwo, polska myśl narodowa i polskie przywiązanie do tradycji ? powinno zaowocować jednak jakąś trwał strukturą partyjną. Także przywiązanie Polaków do stylu wodzowskiego powinno być raczej czynnikiem twórczym. A tu ? niestety nic. Nic co by trwale zapisało się na polskiej scenie politycznej. Świadczy to o tym, że jednak teza o trwałości podziałów politycznych, implikowanych zasadami wyborów i finansowaniem partii ze środków państwowych ? nie musi się do końca sprawdzać.

Platforma Obywatelska jest partią wywodzącą się korzeniami z nurtu liberalnego i raczej otwartego światopoglądowo. Kongres Liberalno – Demokratyczny, pierwotna partia Donalda Tuska była partią centrową, o silnym nurcie liberalnym, pragmatyczną społecznie, dla której dyskusje o wartościach konserwatywnych (poza wolnym rynkiem i prywatyzacją) były na dalszym miejscu. Dopiero ostatnio można zauważyć w Platformie pewien rys chadecki.

Prawdziwej, zorganizowanej prawicy z krwi i kości, formacji o proweniencji konserwatywnej, z liberalnym, rynkowym, minimalistycznie etatystycznym programem, uwolnionej od działalności socjalnej, optującej za pełną prywatyzacją służby zdrowia i szkolnictwa, ale nastawionej jednocześnie na poprawę bytu społeczeństwa i dobra Narodu, poprzez działania czysto ekonomiczne i rynkowe ? nie było takiej w Polsce w minionych latach.

Czy Dorna stać by było na powołanie – czy inaczej – scalenie w jedno ruchów politycznych?

Ludwik Dorn, pomimo swoje bufonady i nie raz pokazywanego lekceważenia dla ludzi inaczej myślących, dla ich poglądów i postaw, jest człowiekiem inteligentnym. I jest wstanie stanąć na czele nowego ruchu politycznego. Tylko, czy będzie mu się chciało?

Azrael