Mądra decyzja KRS – 5 sędziów zostaje „na alibi”

Ulubione hasło radykałów, do których też się zaliczam brzmi bardzo atrakcyjnie: „wszyscy won”. Rzecz jednak w tym, że to jest hasło publicystyczne i niemożliwe do wprowadzenia w życie. Nie da się, po prostu nie da się zrobić takiej czystki w sądach jak nam się marzy. Mało tego, gdyby nawet to zrobić na siłę, łamiąc prawo w imię wyższych racji, to nie będzie komu sądzić. Pierwszym i ostatnim problemem sądownictwa są kadry i tak jak w piłce nożnej nie wychodzi się z grupy z powodu kadry, tak w sądach nie nastąpi w sposób cudowny prawo i sprawiedliwość. Trzeba na to czasu i rozumu, bo cały proces i tak idzie po bandzie, a jak na polskie realia i po za bandę od czasu do czasu wylatuje.

Konieczne jest takie wprowadzanie reformy, które uwzględni polityczne i kadrowe okoliczności, w przeciwnym razie wszyscy wywiniemy orła i wybijemy sobie zęby, po czym wrócimy do jeszcze gorszego stanu, niż był na początku. Z tych powodów nie psioczę na rekomendacje Krajowej Rady Sądownictwa, przeciwnie uważam decyzję o pozytywnym zaopiniowaniu pięciu na szesnastu sędziów za bardzo mądrą i potrzebną. Zgadzając się w pełni ze stanowiskiem Jarosława Kaczyńskiego, które sam prezentuję i uspokajam zaniepokojonych, że wygłupy wokół Sądu Najwyższego są tylko wyrazem desperacji i frustracji, a nie żadnej anarchizacji, pamiętam jednocześnie z kim mamy do czynienia. Wycinanie w pień w naturalny sposób wzbudzi sprzeciw podszyty strachem wśród większości sędziów. Tak działa ludzka psychika, obojętnie jakiej grupy zawodowej dotyczy i nie chodzi tu o jakiś humanitaryzm, czy nawet obiektywizm, chodzi o pragmatyzm. Koszt jest tylko jeden, pięciu spadkobierców starego układu zachowa stanowiska, ale zysków jest znacznie więcej i po kolei je teraz wymienię.

Przyznanie kilku sędziom pozytywnych opinii jest doskonałym „alibi” dla rozmaitych komisji weneckich i europejskich i ten argument się przyda, bo czy chcemy, czy nie chcemy polityka zagraniczna nas dotyczy. Jest to także wyraźny sygnał posłany do sędziów, że można się utrzymać na powierzchni w „reżimie” obecnej władzy, o ile nie robi się politycznych cyrków. Pozytywnie zaopiniowani sędziowie to: Zbigniew Myszka Anna Kosłowska, Bogumiła Ustjanicz, Marian Kocoń i Rafał Malarski. Co łączy te nazwiska? Anonimowość, żaden z tych sędziów nie biegał po wiecach KOD, żaden nie wydał w ostatnim czasie idiotycznego wyroku pod bieżące potrzeby polityczne, żaden nie jest znaną postacią medialną. Zasady są proste, sędzia ma się zajmować sądzeniem i jeśli tak właśnie postępuje zostaje sędzią czynnym i nie przechodzi w stan spoczynku. Wreszcie ostatni istotny i pozytywny aspekt decyzji KRS. Polacy mają średnie zaufanie do władzy, zwłaszcza do takiej, która wycina konkurencję w pień. Zbyt radykalne atakowanie najwyższej kasty może wyznaczyć nowe kierunki sympatii i antypatii. Łatwo doprowadzić do sytuacji, w której sędziowie z panów życia i śmierci staną się ofiarami, wystarczy parę emocjonalnych obrazków.

Radykałowie powinni się pogodzić z takim rozsądnym kompromisem, bo to zdrowy nie zgniły kompromis. Nie sztuką jest narobić radykalnych głupot i wpakować się w kolejne kłopoty. Cała operacja ma gigantyczną skalę, czego nie wolno się bać, ale też nie ma powodu pakować się w brawurowe jazdy poza bandą, które grożą czołowym zderzeniem ze ścianą. Na tym etapie rozwaga jest bardziej wskazana niż radykalizm, najgorsze za nami i jeszcze trochę przed nami. Kto dziś narzeka na mądrą decyzję KRS niech się w ramach marudzenia zastanowi nad decyzją Andrzeja Dudy, bo to jak zwykle pozostaje niewiadomą. Wybór nowego pierwszego prezesa Sądu Najwyższego będzie rozsądny, gdy przewagę uzyskają nowi sędziowie. Po włączeniu dwóch nowych izb do SN, sędziów ma być łącznie 120, także 5 pozostawionych na stanowiskach nie ma większego wpływu na przebieg wyborów prezesa i na sam sąd. Oby prezydent podpisał się pod opiniami KRS, a powodów do zmartwień nie będzie żadnych.