Myślę zbudować telewizję. Człowieku będziesz płacił abonament?

Jakiż to celebryta miałby odwagę wjechać do warszawskiego salonu, rozkopaną drogą, czy nieistniejącą nitką metra i z jajem, nie znaczy kpiną, opowiadać o estetyce licheńskiej. Stasiuk opowiada o Licheniu i starych dziadkach, babkach i widzi w tym fascynujący kulturowo kawał ludzkiego życia, mięso się to nazywa. Mięso, którym się żywi człowiek widzący więcej niż stadni ludzie. Na tysiąc tego rodzaju pytań słyszy się tysiąc miałkich odpowiedzi, widzi się setnego miałkiego gościa w studio i już się wie, że będzie o europejskiej laicyzacji, albo watykańskim etosie. Raz na 100 lat zdarza się w telewizji cud , przychodzi do studia człowiek i opowiada o ludziach, pokazuje kawałek świata, okiem obowiązkowej lektury. Tak oto co powinno być normą staje się misterium. Rozmowa ze Stasiukiem nie przypominała show, ożywionej debaty, nie podnosiły kultury przekazu, nie budowała alternatywy i zapewne nie podniosła oglądalności. A wszystko dlatego, że rozmówca miał coś do powiedzenia, nie usłyszałem jednego głupiego zdania, nawet słowa, co więcej zauważyłem taki dziwny objaw, żadnego parcia na polemikę. Pełna zgoda? Nie właśnie, przyjemność ze słuchania człowieka potrafiącego upolować mięso, nie ważne jak sobie przyprawił, niespotykany widok łowcy, dumnie wyglądającego na tle konsumentów. Odwieczny apel o poszanowanie odrębności i tolerowanie poglądów wypełniony treścią. Dlaczego? Ponieważ pojawiła się treść! Brak tolerancji dla powielanej pustej formy i masowości w przekazywaniu pustki, stad się bierze mój faszyzm.

Przyjemnie przyglądać się cudom, tym bardziej gdy są czynione nie przez cudotwórców i magów, ale człowieka, który ma coś do powiedzenia, ma swoje własne słowa i buduje z nich własne zdanie, na końcu kto chce może odczytać odrębną treść. Moja radość z kawałka mięsa bierze się oczywiście stąd, że dzień w dzień podaje mi się ochłapy, zalatuje to tak samu, żuje się jak zawsze, a ostatnio nawet zieleniną się nie posypuje, samo zzieleniało. Pasie się mnie taką paszą i potem jeszcze głupio pyta. Czy smakowało? Dlaczego ci się odbija? Czkawka, a fe! Taki szalony pomysł przyszedł mi do głowy, ale to najpierw należałoby ocenić szanse, policzyć jednostki docelowe, bo jest dramatyczne podejrzenie, że biznes pachnie bankructwem. Gdyby tak zrobić telewizję dla człowieka? Wszystkie telewizje są dla ludzi, może jedna telewizja dla człowieka, uchowałaby się w wersji analogowej? W telewizji dla człowieka, nie redaktor tylko człowiek, rozmawiałby nie z ludźmi, tylko z człowiekiem i kto wie możne nawet nie jeden człowiek zapłaciłby abonament. Polecam wywiad z człowiekiem Stasiukiem, zwłaszcza ludziom, bo na człowieku nie robi to, aż takiego wrażenia. Ale uprzedzam też, bo po co się katować przy sobocie, gdy „Szpilki na Giewoncie”, że człowiek Stasiuk, ponoć ma taką megalomańską manierę, mówi wyrazy i rzeczy gorsze niż seksistowskie gadanie dziewiętnastowiecznego szlachciury, na przykład powiedział, że Hitler w Warszawie zrobił miejsce dla Stasiuków z prowincji i nic się Bogu dzięki nie stało, ludzie z Rady Etyki Mediów nie widzieli wywiadu. Uprzedzam, że to nie jest wywiad dla ludzi, znam się na tym, bo sam piszę tylko dla człowieka. Polecam wywiad ze Stasiukiem i swoje teksty!

PS Ciekawi mnie niezwykle, dlaczego ludzie zajmują się oceną człowieka. Ludzie jak to z wami jest? Dlaczego zajmujecie się oceną człowieka, nie rozumiecie treści? Treści nie rozumiecie, a człowieka chcecie zrozumieć? Ludzie zajmijcie się sobą, odpierdolcie się, dajcie żyć człowiekowi.