Niewiarygodna dyskusja logicznego polityka, z nielogicznym wyborcą

Wyborca we wspomnianej dyskusji zarzuca politykowi zdradę i argumentuje ten zarzut arcyzabawnie. Otóż sam wyborca przyznaje, że krytykowana formacja i lider tej formacji stali się nieskuteczni, na tyle, że wyborca zarzeka się przed oddaniem głosu na formację. Konsekwencją takiego myślenia, powinno być wsparcie dla głosów wewnątrz formacji, które są głosami wyjątkowymi, gdyż idealnie trafiającymi w punkt bolączek. Tak zwana konstruktywna krytyka, wskazująca co trzeba zmienić i jakimi środkami, aby uzyskać zwycięstwo. Problem polega na tym, że kierunek tych zmian idzie na przełaj radykalizmowi. Polityk jako receptę podaje zejście z radykalizmu, zejście z nudy i patosu, by wejść na drogę skuteczności. Wyborca drze szaty, a za szatami sam się drze, że partia nieskuteczna, ale radykalna, zatem krytyka partii sprowadzająca partię na drogę skuteczności i umiaru, jest podłą niczym krytyka najpodlejszych przeciwników partii. Piszę o logicznych konsekwencjach opinii wyborcy, nie o użytych słowach i tak dalece brak w tym konsekwencji, że konkluzją wyborcy jest kuriozum.

Wyborca chyba nie zagłosuje na radykalną i nieskuteczną partię, ponieważ widzi jej wady, ale jeszcze bardziej nie zagłosuje na ewentualną formację krytyka partii, która to krytyka jest w najpodlejszym gatunku, chociaż nie sprowadza się do zmiany lidera krytykowanej formacji, ale do zmiany jego postępowania. Wiele dzikości zauważam w tak zwanych naszych realiach i niespecjalnie jestem zdziwiony tą dzikością, nie ma nowości, ale jak zwykle skala mnie poraziła. Okazuje się, że podobne aberracje nie są wynikiem pojedynczego sądu, ale wyborca w swej absurdalnej krytyce krytyki, pociągnął za sobą rzesze zachwyconych i jeszcze mniej pojmujących wyborców. Wyborca wypisz wymaluj stał się politykiem. Ale jakim politykiem? Z całego pakietu najsłabszym. Wyborca zgadza się, że jest źle, sam nie potrafi zdefiniować dlaczego jest źle, a tych co zdefiniowali poprawnie ma za najgorszych. W sposób naturalny wyborca przerobił się na najgorszego polityka i… zdobył głosy. Jeśli komuś się wydaje, że gorzej być nie może, to proszę sobie wyobrazić, że może być najgorzej, albo i jeszcze gorzej.

Ta nudna debata w jakim jesteśmy punkcie i dlaczego giną ludzie, jest debatą obok tematu, mimo że wszyscy w temacie się drą. Przyczyną jest radykalizm, coraz bardziej zradykalizowany, tak bardzo, że jeśli nawet widzi się jak bardzo, to nie dość, że nie daje się tego dotknąć, ale chroni się rozpaczliwie i tuninguje na wyższe obroty. Ponieważ wyborca w swoich atakach i dyskusjach nie zachowuje cienia logiki, trudno mi przypuszczać, czy krytyka polityka idąca w stronę radykalizmu, przekonałaby wyborcę. Mam na myśli taką sytuację, w której funkcjonujący w ramach partii, krytykuje partię za brak radykalizmu, czyli tym samym zawęża elektorat. Czy za to ten sam polityk zostałby przez tego samego wyborcę nagrodzony? Nie wiem, mogę tylko intuicyjnie podejrzewać, że niekoniecznie, ponieważ tutaj działa jeszcze jeden mechanizm. Mianowicie taki mechanizm, że krytyka formacji sobie jest, ale tak naprawdę w świadomości nie dopuszcza się innego modelu i innego lidera w ramach funkcjonowania formacji. Ot czasami coś się napisze lub powie, żeby ludzie pokiwali głowami, ale w rzeczywistości formacja najbardziej karłowaciejąca, pozostaje świętością, nieśmiertelnym totemem i każda widoczna zmiana spowoduje odruchową tęsknotę za starymi śmieciami.

Na pewno byłoby mi łatwiej opisać zjawisko używając konkretnych nazwisk i Nicków, jednak nie chciałem, żeby było łatwiej, chciałem, żeby było uniwersalne, bo to jest uniwersalne. Na miejscu tego rozsądnego polityka i tego wyborcy bez logiki, ścigającego otaczającą nas nędzę na jeszcze niższe poziomy może być dowolnie skonfigurowana para w zestawie niereformowalny radykał – reformujący umiarkowany. Politycy mają swoje badania, o jakąś wielką przenikliwość ich nie podejrzewam, ale nie zdziwiłbym się cwaniactwem. Jeśli jest w elektoracie zapotrzebowanie na gnojenie przeciwnika po grób jego lub własny, to życzeń elektoratu lekceważyć nie wolno. Do tego dochodzi osobisty stosunek polityków, wiadomo, że to wszystko muszą pokazać media, no i mamy całość. Zapotrzebowanie w narodzie na tanią krew jest olbrzymie. I tak sobie na koniec odgadnę, że niemały procent wyborców po jednej i drugiej stronie mając do wyboru, wybrałby upokarzający zgon wroga ginącego w konwulsjach i torturach, niż spektakularny sukces własnej formacji. Ten wyborca miał na pewno i temu politykowi nie udało się większości przekonać, a ci co w polityce nie mają większości, przegrywają.