O sobie i o Miłoszu

Dwie sprawy chciałbym połączyć jednym spoiwem. Sprawy są różne spoiwo jedno, nazywa się spoiwo: „inne spojrzenie”. Sprawa pierwsza banalna. Dostaje maile z pytaniami, czy teraz już nie będzie banowania, że jak się zapłaci, to będzie luz? Tak będzie odpowiadam krótko, ponieważ tu nie o pieniądze chodzi, ale o zasady. Sytuacje są różne, przychodzisz nie do siebie i robisz wiochę. Inna sytuacja – płacę zatem wymagam. Obie sytuacje doskonale i w lot rozumiem. Darmozjadów banuję na potęgę, klient NASZ PAN.  Tylko trochę w tym dowcipu, poważnie jest tak, że zmieniam zasady. Nie robię wiochy w komentarzach, nie straszę, nie prześladuję, nie grożę, można sobie pisać do woli, nie będę się wtrącał. Ale za to w tekstach zaostrzam kurs. Zatem dla każdego coś miłego, dla tych co ich lubię najbardziej, porządny tekst, dla komentarzy tolerancja. Tyle ode mnie w kwestii maili i zapytań. Tyle, a może jeszcze może dodam, że nie ma technicznej możliwości przywrócenia konta, trzeba się po prostu zarejestrować jeszcze raz, może być pod tym samym Nickiem. Druga sprawa wybrana pośród wielu. Wstąpienie posłanki Sobeckiej w sprawie Miłosza. Ma rację posłanka. Dobrze, dobrze, proszę wziąć oddech i odrzucić skojarzenia proste jak drut i pomyśleć o: „innym spojrzeniu”. Czesław Miłosz obok Herberta, a właściwie Herbert ponad Miłoszem, to dwaj najwięksi powojenni. Wychowałem się na artystach wielkich i anarchizujących. Temu, poniewieranemu przez rozmaitych półgłówków, Gombrowiczowi zawdzięczam wiele, w tym właśnie „inne spojrzenie” i bynajmniej nie na Polskę. Czy takie tam. Na życie. Z Dzienników pamiętam najdobitniej taki fragment, w którym Gombrowicz kpił z jazdy konnej. Kpił po mistrzowsku, sam mogę tylko fragment streścić, w którym główną myślą kpin było stwierdzenie, że zwierze jedzie na zwierzu. Wychodząc z założenia, że człowiek jest ssak i koń jest takiż, to ujeżdżanie ssaka przez ssaka jest wyjątkowo głupim zajęciem. Dystansu uczył mnie Gombrowicz do literatur, bo niby jak mu nie przyznać racji, że zachwyca, kiedy nie zachwyca. Czysta głupota, zamordyzm, totalitaryzm, polityka miłości.

Posłanka Sobecka ma rację, Miłosz tak się nadaje na narodowy piedestał jak się nadaje Gombrowicz. Miłosza mogę poczytać, mogę kiwnąć głową, że nie byle jak pisze, ale to nie jest Taras Szewczenko, ani nawet wyśmiewany Mickiewicz. Na głupie pytanie dlaczego Kaczyński na Wawelu, a Miłosz na Skałce nie? Odpowiadam prosto. Ponieważ Kaczyński był narodowiec i tylko Polska ponad wszystko, a Miłosz był światowy, kontestujący Polskę utalentowany poeta. Bądźmy konsekwentni i znajmy: „inne spojrzenie”. Każdemu według potrzeb. Nie mam żadnej pretensji do Miłosza jako twórcy. To są bzdury te wszystkie egzegezy, że to bolszewicki grafoman. Nie wiem jaki, ale na pewno nie grafoman, człowiek miał talent, dobrze pisał i za to powinien mieć teatr imienia, warsztaty miłoszowskie, parę innych adekwatnych honorów. Natomiast nijak Miłosz się nie nadaje do sejmowych głosowań i to przy okazji różnych okazji. Sobecka ma rację. Przegłosowanie jakiegoś tam roku Miłosza przez sejm, to tak jakby kuratorium wprowadziło „Ferdydurke” do szkół i niestety wprowadziło. Pasuje jak wół do karety. Oddajmy Miłoszowi co Miłosza, ale na miły Bóg nie narodowy fanfar, ponieważ ani on na to swoim życiem nie pracował, ani nie zasłużył.

Miłosz poeta, Miłosz autor, Miłosz talent? Absolutnie! Ale Miłosz wieszcz, Miłosz piedestał, Miłosz kopiec? Absolutnie nie! Jest czymś wyjątkowo głupim pytać dlaczego Kaczyński, a Miłosz nie? Dlaczego? No to odwróćmy proporcje. Spytajmy dlaczego Kaczyński nie jest wieszczem, w końcu napisał jakąś tam książkę. Dlaczego, nawet posłance Sobeckiej nie przychodzi do głowy ogłosić literacki rok Kaczyńskiego, wielkiego autora i mistrza pióra? Ano dlatego, że to byłoby równie absurdalne i zabawne, jak robienie z Miłosza narodowca i wieszcza. Totalna głupota, tego wymiaru i na tym poziomie, gdybym ja dostał nagrodę GW, albo Jarosław Kaczyński Grammy za wykonanie hymnu narodowego, tudzież Andrzej Gołota „Złoty but”. Inne spojrzenie, popatrzmy czasem inaczej na sprawy, w sumie proste, a okaże się, że posłanka Sobecka ma rację, nawet i przede wszystkim w swojej narodowej argumentacji. Miłosz nie jest autorem dla sejmu, dla narodu, to był utalentowany internacjonalista, na cokoły artyzmu owszem, na cokoły narodowe się nie nadaje.

PS Dziękuję za klikanie w irytujące boksy, nawet jeśli spadło dramatycznie o „większe pół” i tak cieszy. Mo że się uda utrzymać co jest.