Oczekiwanie cudów i krytykowanie National Geographic, to szkodliwa desperacja

Zaczęło szumieć przedpremierowo, w związku z filmem “Śmierć prezydenta”, który został wyprodukowany przez National Geographic i dziwię się, że w szumie swój udział mają rozsądni ludzie, a za takich uważam racjonalistów odrzucających zabobon zawarty w raportach MAK i Millera. Podobne napięcie i naiwne nadzieje towarzyszyły prezentacjom wspomnianych raportów i podobne komentarze będę wylewane na fora po filmie “Śmierć prezydenta”. A przecież wystarczy przyłożyć odrobinę lodu do lewej i prawej półkuli, aby zauważyć banalną rzecz. Kto się spodziewa sensacji przed homilią papieża na temat aborcji? Kto będzie zachodził w głowę, jaką treść przekaże światu Mahmud Ahmadineżad, który zwróci się do niewiernych psów z Izraela? I bardziej prozaicznie. Komu przyjdzie do głowy ekscytować się najnowszym występem Artymowicza w telewizji śniadaniowej? Jest jasne, jak we wszystkich wymienionych przypadkach, co zobaczymy w filmie “Śmierć prezydenta”, ponieważ nie ma żadnych wątpliwości na podstawie jakiego scenariusza film został nakręcony. National Geographic w swojej serii “Katastrofa w przestworzach” opiera się tylko i wyłącznie na ustaleniach komisji do spraw badania wypadków lotniczych i niczego poza tym, co nakłamali spece z MAK oraz komisji Millera spodziewać się nie można. Film musi być fałszem, ponieważ fałszem jest scenariusz, ale nie jest też niczym mądrym wieszanie psów na National Geographic, bo w tej formule działają od zawsze, mam na myśli scenariusz, niekoniecznie fałsz. W przypadku “Śmierci prezydenta” i tak zrobili wyjątek, bo uwzględnili protesty z Polski, przy najmniej na poziomie tytułu filmu i wycięcia z kadru świętej brzozy.

Mało pocieszające jest to co piszę, ale nic innego nie mogę napisać. Dla producentów filmu “Śmierć prezydenta” jest kolejnym atrakcyjnym scenariuszem, który da się sprzedać razem z reklamami. Wbrew wszelkim histeriom, że National Geographic wpisuje się w kłamstwa Putina i Tuska, czy też działa na zamówienie jestem pewien, że znacznie chętniej nakręciliby film zawierający wątki sensacyjne, z przyczyn, których nie trzeba tłumaczyć. Problem polega na tym, że to jest marka, która ulokowała swoje produkty na zupełnie innej półce, mają ambicję uchodzić za encyklopedię, nie za reality show, chociaż różnie można realizację tych założeń oceniać. Do tego dochodzi jeszcze jedna ważna rzecz, żaden producent nie zarobiłby na chleb, gdyby poświęcał taką uwagę poszczególnym tragediom lotniczym, jaką poświęcają bezpośrednio zainteresowani. National Geographic zwyczajnie wypuszcza najnowszy produkt, z którym w żaden sposób nie jest związana emocjonalnie, mają swój biznes i biznes robią. Pretensje kierować trzeba, ale do scenarzystów nie do twórców filmu, w przeciwnym razie protesty skończą się kompromitacją, którą szybko odpowiednie siły przerobią na „poszukiwanie ruskich agentów w National Geographic”. Zadaję sobie sprawę, że moje prośby niewiele wniosą, ale mimo wszystko proszę, by się nie błaźnić wieszaniem cygana, za winy kowala. National Geographic ma prawo robić swoją robotę według swoich kanonów, którym trudno cokolwiek zarzucić, bo na czym jeśli nie fachowych raportach mają się opierać tego rodzaju produkcje. W zdecydowanej większości raporty komisji lotniczych to solidna i fachowa robota, kto dziś na przykład podważa raport z zamachu nad Lockerby? Nie jest winą National Geographic, że MAK i Miller łże na polityczne zamówienie i niepoważnym jest oczekiwanie, że te „raporty” zostaną zastąpione publikacjami z Gazety Polskiej. Serce by chciało, ale rozum nie pozwala na złudzenia.

Jedynym rozsądnym zarzutem postawionym National Geographic może być przedwczesna premiera filmu, która nie uwzględni ustaleń prokuratury polskiej i radzieckiej, ale czy taki zarzut rzeczywiście ma sens? Niestety brutalność życia bierze górę nad sentymentem, National Geographic nie ma żadnych sentymentów, po prostu dostała za frajer atrakcyjny materiał i nie wychyli się poza swój standard, co najwyżej delikatnie zretuszuje drażliwe kwestie. Oczekiwanie cudów po tej premierze, jest oczekiwaniem naiwnym, trzeba się raczej pomodlić, żeby się nie pokazały jakieś durne sceny, z pijanym generałem, czy też przykładaniem Glocka do głowy pilotów, aby lądowali w lesie. Zdaje się jednak, że wybrani dziennikarze, którzy widzieli film zaprzeczają podobnym rewelacjom, nawet stwierdzają wprost, że w tym filmie nie ma żadnego przełomu. Z kolei selekcja dziennikarzy przeprowadzona przed premierowym pokazem rzeczywiście wydaje się dziwna, ale i tu raczej widzę prozę życia, standard producencki. Niestety takie portale jak Niezalezna.pl, wpolityce.pl, czy program Pospieszalskiego, to po prostu nisze i jak znam życie producenci polecieli po największych i znanych mediach, a te w Polsce są tylko jedne. Nie róbmy jaj, kto z nas zna opozycyjne portale w Rosji, że o Ukrainie, czy Gruzji nie wspomnę? Więcej i niestety smutniej, kto w Polsce kojarzy wyżej wymienione enklawy spoza głównego nurtu jako znane media? Co 10 Polak? Wystarczy popatrzeć na statystyki Youtube filmu „Anatomia upadku”, aby zobaczyć smutną rzeczywistość na poziomie 20 kilku tysięcy. Kasa i jeszcze raz kasa, oglądalność, reklamy, celowych działań sabotujących w ogóle bym się tu nie dopatrywał. Zresztą co niby mieliby osiągnąć producenci poprzez świadome pominięcie części dziennikarzy, skoro za parę dni ci dziennikarze obejrzą film razem ze wszystkimi? Można przypuszczać, że Gazeta Polska ostro by skrytykowała film przed premierą, ale co z tego? Skrytykowała bez oglądania, a wojna polityczna w Polsce wokół filmu, to czysty zysk dla producenta, który nota bene i tak National Geographic skonsumuje.

Spodziewam się filmu zrobionego w standardzie National Geographic i w efekcie nie spodziewam się takich profitów, jakie zakładają politrucy z GW. Na moje oko tak zwany widz zachodni nie umieści “Śmierci prezydenta” w pierwszej 10 całej serii, ponieważ raport MAK i Millera jest tak mdły jak to tylko możliwe. Co niby ma budować napięcie w filmie? Niemiec, Francuz, Amerykanin jeśli kojarzy jednego Lecha Kaczyńskiego, to będzie i tak dużo, bo na pewno nie zrozumie żadnych niuansów i podtekstów politycznych, ani polityki wewnętrznej, ani międzynarodowej. Gdy odciąć tę otoczkę, pozostanie jeden element, „piloci we mgle podjęli ryzyko próbnego podejścia, wieża popełniła błędy, doszło do katastrofy – koniec atrakcji”. Widz spoza Polski wysłucha kwestii: „No to mamy problem” z pełnym spokojem, tak jakby słuchał czegoś zupełnie obojętnego, wypełniacza dialogów w stylu: „poproszę śmietankę do kawy”. Daję głowę, że zarówno katastrofa Concorde, jaki i katastrofa Airbusa nad Atlantykiem jest dla „zachodniego widza” 100 razy bardziej „atrakcyjną tragedią”, niż lot Tu-154M. Świat się nie dowie i tym bardziej nie zapamięta, co się zdarzyło pod Smoleńskiem. Film będzie „żył” w Polsce i tylko w Polsce, bo Putin nawet nie dotknie pilota. Jak zwykle zacznie się bicie piany przez tydzień, o ile znów jakiś Staś nie wyląduje na okładce Newsweek’a. Emocjonowanie się tą premierą w moim przekonaniu nie ma najmniejszego sensu, jest to rzadki przypadek, w którym można sobie z czystym sumieniem powiedzieć – nie oglądałem, ale doskonale wiem, co w tym filmie było.

Rozwiązanie przyczyn tragedii smoleńskiej nie spadnie nam z nieba, żadna zachodnia instytucja, czy firma nie zrobi nam prezentu, trzeba będzie jeszcze długo wyrywać fakt po fakcie, żeby dokopać się do prawdy i obawiam się, że całej prawdy nie odkopiemy nigdy. Jeśli nawet nam się uda, można być pewnym, że National Geographic całej prawdy nie pokaże, tak jak papież nie zachęci do skrobanek, a Mahmud Ahmadineżad do świętowania szabasu. Ataki na National Geographic są bezproduktywną desperacją, stratą energii, żółtym paskiem w TVN, gotowym materiałem na pierwsze strony GW, Polityki i innych brukowców. Nie wiem czy to będę oglądał, ale wiem z całą pewnością, że to film bez najmniejszego znaczenia, szkoda zdrowia i klawiatury dla dyplomatycznych produkcji, nudnych i fałszywych z założenia. Jeszcze większa szkoda się stanie jeśli odpowiedzialność za łgarstwa MAK i Millera przerzucimy na National Geographic, z tego będą same straty i żadnego zysku. Aż się prosi o prostą i skuteczną obronę – trudno mieć pretensje do National Geographic, że przyjęła standard odwołujący się do raportów komisji lotniczych, ale znacznie trudniej uznać raporty MAK i Millera za dokumenty, które mając cokolwiek wspólnego z zachodnimi, naukowymi standardami badań, bo to są tylko i wyłącznie polityczne łgarstwa.