ONR w Akcji

Ponieważ dranie Litwini nie chcieli oddać Polsce Wilna oraz okolicznych ziem, prawdziwi Polacy postanowili temu zaradzić. Starannie przygotowali krucjatę mającą odebrać ziemię tym złodziejom.

Ponieważ dranie Litwini nie chcieli oddać Polsce Wilna oraz okolicznych ziem, prawdziwi Polacy postanowili temu zaradzić. Starannie przygotowali krucjatę mającą odebrać ziemię tym złodziejom. Potężny hufiec (ponad dwudziestu chłopa) zebrał się w okolicach Wyszkowa. Wszyscy byli doskonale uzbrojeni a to w wałki do ciasta cichaczem podebrane połowicom, własnej roboty dalekosiężne proce, czy też słynące ze skuteczności w boju dwa powiązane kije, cepem zwane. Dzielni nasi wojowie dosiedli swych mechanicznych rumaków-doskonale zachowane 20 letnie pojazdy produkcji niemieckiej – i wyruszyli. Rumaki dostarczały pewnych problemów technicznych. Udawało się je jednak rozwiązywać przy pomocy antypolsko nastawionych fachowców. Dranie ci żądali pieniędzy za fatygę. W okolicach Białegostoku stanęli na wieczorny popas. Wtem z budynku który wyglądał na remizę oprócz muzyki dały się słyszeć obcojęzyczne głosy. Tak! To byli Rosjanie czy też Białorusini – co to zresztą za różnica. Okazało się (o zgrozo!) że nie dość iż przebywają na naszej świętej ziemi to jeszcze ośmielają się tańczyć z naszymi przecudnej urody dziewczętami. Szybko sformowano szyki i ruszono w bój. Dziwna to była wieś. Opanowały ją koła masońsko-komunistyczne które objawiły się w sękatych łapskach barczystych osiłków. Dzielne hufce prawdziwych Polaków wycofały się w zorganizowanym pośpiechu (tzw. oderwanie się od przeciwnika – klasyka strategii). Nad ranem część towarzyszy postanowiła zmienić cel misji i wyruszyć w głąb Polski w okolice swych sadyb. Postanowili niczym mesjasze prezentować swe rany (wybite zęby, ślady butów na pośladkach), niezorientowanym rodakom aby zwiększyć patriotyczny zapał. Dziesięciu niezłomnych kontynuowało wyprawę.
Na granicy ponieśli niestety kolejne straty. Pogranicznicy (zapewne osobiście postawieni tam przez Geremka – zdrajcy) wyłowili z grupy trzy osoby. Wmawiając wszystkim że to faszyści poszukiwani w kraju za chuligańskie wybryki pod faszystowskim symbolem. Po pierwsze nie były to żadne chuligańskie wybryki tylko prewencyjne akcje oczyszczania ziem polskich z obcych elementów. Po drugie nie była to żadna swastyka tylko taki wiatraczek. Zdrajcy jednak nie przyjęli tych argumentów zabrali trzech towarzyszy a z pozostałymi (którzy zdesperowani zdradzili cel swej misji) zrobili sobie zdjęcia na pamiątkę. Nie wiedzieć czemu rżeli przy tym jak konie.
Dzielni woje stanęli na ziemi ojców we wrogim władaniu. Szybko przemieścili się do polskiej wioski w okolice Wilna. W centralnym punkcie wsi ogłosili przymusowy pobór wszystkich zdolnych do noszenia broni mężczyzn. Przed wyprawą na Wilno konieczne były posiłki. Okazało się że u miejscowych chłopów duch patriotyzmu upadł. Wymawiali się jakimś ciekawym meczem w TV, inni bredzili że już niestety nie mogą tyle pić bo wątroba im siada. No dramat! Zadziwiająco dobrze zorganizowane były jednak hufce żeńskie. Stawiły się w dużej liczbie na placyku i natychmiast podjęły szturm na dzielnych naszych bojowników. Z hasłami: „Won pijaki!” „My wam damy wyprawę!” „Na dziwki przyjechaliście wyciągać??!!”. Ruszyły do wściekłych szturmów. Ach cóż to była za bitwa! Przerażające i liczne hordy wściekłych bab atakowały zewsząd. Nasi bronili się niby Ordon na Reducie. W ruch poszły zęby, w powietrzu furkotały powyrywane kłaki. Starcie było krwawe ale krótkie. Nielicznym bojownikom (dwóm) udało się wyrwać z okrążenia. Lasami przedzierali się do kraju. Koło Puńska znudzeni pogranicznicy nakryli ich w zagajniku. Przedstawiali żałosny widok. Straszliwie podrapani, w poszarpanej odzieży. Jeden z nich (chyba jeszcze w szoku?)kurczowo ściskał w dłoni coś co okazało się kłębem włosów. Tłumaczyli że wpadli w jeżyny a te włosy to z dzikiej lochy która ich napadła. Pogranicznicy nie dali im wiary nie widzieli bowiem nigdy lochy farbowanej na platynowy blond. Dzielni bojownicy zostali przewiezieni do obozu dla uchodźców wypełnionego po brzegi somalijskimi biedakami. Po kilku miesiącach udało im się go opuścić. Byli jednak jacyś odmienieni. Twierdzili uparcie że czarnoskórzy faceci są baaaardzo fajni. Dali sobie spokój z polityką i bez reszty poświecili się medycynie, w szczególności badaniom nad szczepionką przeciw wirusowi HIV. Smutny był także los pozostałych na Litwie. W pobliskim szpitalu pielęgniarki długo jeszcze zaśmiewały się po korytarzach z tego co tam komu urwano i co nie zawsze dało się przyszyć. Taki był koniec wyprawy. Kiedyś w prawdziwie wolnej Polsce będą o niej nauczać dzieci w szkołach. Na razie krążą o niej legendy przekazywane z ust to ust. Oraz niczym relikwie przedmioty związane z wyprawą : podarte gacie, rozbita na głowie butelka, smycz groźnego brytana – Pikusia – który wielkie szkody poczynił w pierwszych liniach naszych.