Ostatnia faza syndromu Millera – wybory

Klasyk propagandy powinien być usatysfakcjonowany, ponieważ „snuje się opowieść”, której morał zawiera się w abstrakcji: „To nie my przegrywamy, to oni nie wygrywają”. W studiach zasiedli analitycy i trąbią, że dzieją się dziwne rzeczy przeczące przyrodzie, która nie lubi pustki. Niby spadają notowania PO, ale nie rośnie PiS i Bóg jedyny wie, gdzie się glosy podziały? Niech się snuje, bo co ma robić, jednak matematyka jest nie ubłagana. Nie mam najmniejszych problemów z wyjaśnieniem gdzie się podziały glosy PO. Rozwikłanie zagadki widzimy w liczbach, choćby ostatniego sondażu CBOS. Bajka o znikających głosach obraca się w perzynę, gdy porównać CBOS z wynikami ostatnich wyborów. W 2011 roku glosy rozłożyły się następująco: PO 39,18%, PiS 29,89%, RPP 10,02%, PSL 8,36%, SLD 8,24%, frekwencja 48,92%. Najnowszy sondaż wygląda tak: PiS 26%, PO 23%, SLD 9%, PSL 6%, RPP 4%, deklaracja frekwencyjna 54%. Jest się czego bać i od razu widać, że ani niska frekwencja nie odpowiada za wynik PiS, ani głosy nie poznikały, tylko zupełnie inaczej się rozłożyły. Wszystkim analitykom się wydaje, że do wyborów chodzi ta sama grupa, która się zmniejsza lub zwiększa, tymczasem istnieje coś takiego jak rotacja. Rzeczywiście głosy PO i bimbrownika z Biłgoraja poznikały, bo ich wyborcy w dużej części znudzili się polityką, ale to nie znaczy, że frekwencja spadła do 39%, to znaczy, że wymienił się elektorat. Jedni odeszli, inni przyszli i tym sposobem powstał nowy układ sił.

Tylko bardzo niemądry i nie znający się na rzeczy będzie oczekiwał prostej zamiany, mianowicie 39% dla PiS i 29% dla PO. Tak w wyborach się nie dzieje, każde rozdanie wyłania liderów i przegranych, ale też proporcje zwycięstwa i porażki. Syndrom Millera wszedł w ostatnia fazę – wybory odbędą się w zupełnie innym rozdaniu niż odbywały się wcześniej. 54% frekwencja jest czystą mrzonką, a każda redukcja frekwencji działa tylko i wyłącznie na rzecz jednej partii. PiS w ostatnich wyborach miał 4 295 016 wyborców i ma spore szanse na zachowanie tej liczby, a nawet na zwiększenie. PO swojego wyniku (5 629 773) nie powtórzy za chińskiego boga i w taki oto sposób zagadka znikających głosów się wyjaśnia. Co tu robi Miller ze swoim syndromem? Odgrywa niezwykle ciekawą rolę. W 2005 roku SLD otworzyło oczy Polakom i tak zniechęciło do polityki, że nawet nachalnie promowana koalicja POPiS, która miała dokonać rewolucji w postaci IVRP, nie była w stanie zmobilizować więcej niż 39% wyborców. Dzisiaj nie ma wabia o podobnej, ani porównywalnej sile, dlatego trudno się spodziewać innej frekwencji niż maksymalnie 40%. 2005 rok był zwycięski dla PiS, uzyskali 3 185 714 głosów, co dało 26,99%. PO zajęła drugie miejsce z wynikiem 2 849 259 głosów dających 24,14%. Wystarczy dokonać prostego zabiegu, aby wiedzieć, że w najnowszych wyborach będą się liczyły nie procenty, ale wartości bezwzględne – liczby.

Wymiana elektoratu plus nowy rozkład głosów w elektoracie, przełożony na liczby, tu i teraz masakruje PO, wynosi na szczyt PiS. I w zasadzie można by ogłaszać miażdżące zwycięstwo, gdyby nie termin wyborów, przez dwa lata wszystko da się obrócić na druga stronę. Chciałbym zachować swoje spostrzeżenia jako wyjątkowy geniusz analityczny, ale coś podobnego jest w stanie wykonać każdy partyjny halabardnik, a skoro to takie proste, staje się oczywistym, że będzie próba zmiany frekwencji i struktury elektoratu. Bogu dziękować taki proces nie odbywa się w sekund pięć, ale latami i w związku z tym każdy, kto chciałby dokopać PO powinien grać na czas. Kaczor chyba „kuma czaczę”, bo właśnie tak postępuje. Paradoksalnie trwanie jałowego Tuska na urzędzie przysparza najwięcej korzyści przeciwnikom „układu” i wywołuje panikę poprzez skracanie czasu i pola manewru, zwolennikom „układu”. Najgłupsza z możliwych rzeczy, jakie da się zrobić, to pośpiech i litościwe dobicie Tuska. Zwycięstwo zapewni spokój i cierpliwość, nie wymagające żadnego poświecenia, ponieważ Donald dla swoich powodów i zysków również musi grać na czas. Głosy nie przepadają w próżni, głosy się rozkładają, reszta jest pocieszeniem desperatów i propagandystów skierowanym w stronę zawiedzionych i przerażonych.