Padła ostatnia reduta najgłupszej na świecie opozycji – błaznowanie

Minął prawie rok od największej kompromitacji opozycji spod szyldu „ulica i zagranica” i wszystko wszyscy wiedzą o „Ciamajdanie”, ale czy aby na pewno? Kto pamięta od czego się zaczął ten tandetny kabaret, oczywiście pytam o pretekst, nie o faktyczną przyczynę, która jest jasna? Sam nie przepadam za quizami, to od razu odpowiem. Od pajaca się zaczął! Pajac Szczerba wyszedł na mównicę i zaczął przedstawienie od „Panie marszałku kochany”, w końcu został wykluczony z obrad i to było sygnał do odpalenia „Ciamajdanu”.

Dziś mamy 28 listopada 2017 roku i ten sam pajac Szczerba w czasie ostatniego posiedzenia sejmu próbował powtórzyć swoje skecze. Co się stało? Jak gówniarza sprowadziła go na ziemię marszałek sejmu i nie była to przedstawicielka klubu PiS. Szczerbę za uszy wytargała i kazała posprzątać rozrzucone papiery starsza koleżanka z PO, Małgorzata Kidawa-Błońska. Dodam jeszcze, że działo się to wszystko w trakcie pierwszego czytania najbardziej przerażających opozycję ustaw reformujących sądownictwo. Nic tak precyzyjnie i dobitnie nie oddaje kondycji moralnej, intelektualnej i wiary w opozycyjne możliwości, jak zestawienie tych dwóch scenek. Rok temu pajacowanie Szczerby było uznawane za obronę konstytucji i demokracji, a wykluczenie go z obrad za zamach stanu. Po roku Szczerbę przez kolano przełożyła Kidawa-Błońska z partii PO. Kurtyna!

Determinacja w dążeniu do destrukcji jest takim żywiołem, który każe iść po trupach do celu i nie przejmować się środkami. Dokładnie tak się zachowywała PO i Nowoczesna na początku kadencji i jeszcze rok temu, ale to już nie wróci, tego już nie ma. Szczerba rozsypujący projekty ustaw przy zachowaniu determinacji zostałby okrzyknięty bohaterem i nikt z PO albo Nowoczesnej nie odważyłby się na jakąkolwiek krytykę, nie mówiąc o publicznym upokorzeniu. Kidawa-Błońska pozwoliła sobie na ukrócenie błazeństw, bo nie ma w tym obozie żadnej wiary w zwycięstwo lub chociaż utrzymanie obstrukcji. Z drugiej strony siedząc na fotelu marszałka niemal instynktownie wyczuła jaka to jest żenada i tak po ludzku odreagowała, jak każdy człowiek widzący smarkacza tupiącego nóżkami.

Wyczerpanie się błazeńskiej formuły nie jest jakąś ciekawostką, ale dobitnie pokazuje nastroje w totalnie głupiej opozycji. Był czas, że oni się dobrze własną głupotą bawili, cieszyli się ze wszystkich swoich wybryków, nadawali im znaczenie mistyczne. Teraz kompletnie odpuścili, poza Szczerbą i paroma Myszkami. Pozostały opary błazenady i nikogo te spektakle nie mobilizują, a o dziwo nawet niektórych opozycyjnych posłów zawstydzają. Brak wiary i przyjemności z wykonywanej roboty nie może skutkować inaczej niż kompletną klapą i widać to na każdym kroku. Pierwsze czytanie ustawy przebiegło w sennej atmosferze. Hucznie zapowiadane manifestacje zakończyły się frekwencją na poziomie derbów Miedź Legnica – Chrobry Głogów. W mediach wprawdzie poszła seria działań osłonowych i przygotowujących grunt, mam na mysli „faszyzm z nazizmem”, ale i to ma się nijak do Lisa wzywającego na barykady, czy Kolendy-Zalewskiej relacjonującej obrady sejmy niczym walki frontowe.

Przychodzi taki czas, że po serii porażek, kompromitacji i przede wszystkim braku nadziei na jakikolwiek sukces, nawet najwięksi zadymiarze się poddają i kończą błazenadę. Jesteśmy świadkami takiego właśnie zjawiska. Kompromitacja na ulicy, kompromitacja za granicą, no i w końcu kompromitacja na odcinku błazenady. Jakich jeszcze argumentów można użyć, żeby uniknąć marnego losu? Nic się nie da zrobić, o jakimkolwiek przegrupowani sił w ramach tej „armii” nie może być mowy. Mało tego, znajomość życia i kolejność rzeczy podpowiadają, że do powstania choćby zrębów skutecznej opozycji konieczne jest wybicie w pień aktualnej opozycji. Na mnie w tej materii liczyć nie można, co więcej jestem w stanie od czasu do czasu podać tlen, przełamując opory estetyczne, bo „lepszej” opozycji nie ma w całym wszechświecie.